SEJARAH AWAL NEGARA MALAYSIA

Penduduk Dan Kerajaan Awal
Sejarah Tanah Melayu boleh dijejaki sejak Zaman Paleolitik(Zaman Batu Awal, kira-kira 35000 tahun dahulu) diikuti dengan Zaman Mesolitik(Zaman Batu Tengah kira-kira 11000 tahun dahulu),Zaman Neolitik (Zaman Batu Baru kira-kira 5000 tahun dahulu) dan Zaman Logam(Zaman Gangsa Besi kira-kira 2500 tahun dahulu).
Bahan-bahan arkeologi membuktikan bahawa Tanah Melayu pernah diduduki oleh manusia pada zaman-zaman tersebut. Penempatan manusia Zaman Paleolitik telah dijumpai di Kota Tampan (Perak), Gua Niah (Sarawak) danTingkayu (Sabah). Orang Paleolitik yang tinggal di gua-gua batu kapur sejak 35000 tahun dahulu dipercayai penduduk terawal di Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak.
Sementara itu penempatan-penempatan manusia zaman Mesolitik (juga dikenali sebagai orang Hoabinh) yang ditemui di Tanah Melayu ialah di Gua Cha (Kelantan), Gua Kecil (Pahang), Jenderam Hilir (Selangor), Gua Madai dan Gua Gomantong (Sabah) dan Gua Niah (Sarawak). Suku kaum orang asli Negrito dan Senoi merupakan keturunan orang Mesolitik.
Gomantong (Sabah), Gua Tengkorak dan Gua Niah. Penempatan-penempatan Zaman Logam adalah di Sungai Langat (Selangor), Batu Buruk (Terengganu) dan Sungai Tembeling.
Sejak Zaman Neolitik lagi beberapa kawasan di Tanah Melayu menjadi tempat perdagangan. Ini kerana kedudukan Semenanjung Tanah Melayu yang terletak di tengah-tengah perjalanan pedagang China dan Arab. Pelabuhan-pelabuhan awal yang terdapat di Tanah Melayu Negeri-negeri Borneo ialah Kuala Selinsing (Perak), Sungai Emas, Pengakalan Bujang (Kedah) dan Jenderam Hilir (Selangor).Hasil bumi Semenanjung Tanah Melayu telah diketahui oleh pedagang-pedagang asing sejak abad pertama. Antara hasil bumi yang popular ialah damar , rotan dan bahan-bahan galian seperti emas dan swarnabumi iaitu emas bumi kerana terdapat banyak emas di Tanah Melayu. Begitu juga Ptolemy , menganggap Semenanjung Tanah Melayu adalah sebagai Golden Chersones yang bermaksud Semenanjung Emas.
Sejak kurun pertama lagi, beberapa buah kerajaan telah muncul di Nusantara ini, termasuk di Tanah Melayu. Antara kerajaan tersebut ialah Gangga Negara (Perak) , Langkasuka (Berhampiran Patani) , Tun Sun (Segenting Kra) , Cih Tu (Kelantan) di Semenanung Tanah Melayu. Funan dan Champa di IndoChina di Borneo Srivijaya di Sumatera serta Majapahit dan Singgahsana. Ini menunjukkan bahawa di rantau ini telah wujud beberapa buah kerajaan sejak lama dahulu. Kerajaan-kerajaan ini merupakan kerajaan awal yang mempunyai tanah jajahan dan berperanan penting dalam memajukan tamadun Melayu. Dengan demikian kawasan Nusantara bukanlah satu kawasan baru yang dikatakan sebagai ditemui dan diterokai oleh para penjajah barat.

Kawasan Nusantara atau Kepulauan Melayu ini telah didiami oleh orang Melayu sejak dahulu lagi. orang-orang Melayu sejak dahulu lagi. Orang-orang Melayu di Tanah Melayu merupakan sebahagian daripada keseluruhan penduduk negeri Nusantara ini merupakan sebuah entiti sosial , budaya , dan fizikal yang mengalami pengaruh-pengaruh Hindu , Buddha , Islam , dan Kristian daripada kedatangan penjajah-penjajah barat (Perancis , Sepanyol dan Inggeris) kawasan nusantara ini berpecah perintah mengikut kawasan mereka. Ekoran itu wujud entiti geopolitik yang berbeza-beza mengikut pengaruh penjajah yang berbeza-beza. Misalnya Perancis di India , Belanda di Indonesia , Inggeris di Tanah Melayu dan Sepanyol di Filipina.
Kerajaan Melayu Melaka
Kerajaan Melayu Melaka telah didirikan oleh Parameswara pada awal kurun ke-15. kerajaan ini dianggap sebagai sebuah kerajaan agung pada zamannya. Keagungan Kerajaan Melayu Melaka dapat dikenal pasti melalui kemasyhurannya sebagai pusat perdagangan , pusat perkembangan agama Islam , keluasan tanah jajahan dan mempunyai hubungan politik antarabangsa dengan kuasa besar ketika itu seperti Negeri China. Pendek kata , Kerajaan Melayu Melayu merupakan sebuah empayar yang agung ketika itu.
Pemahaman tentang kedudukan Malaysia sekarang , misalnya tentang Islam sebagai agama rasmi dan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan negara sebenarnya dapat diperjelaskan dengan memahami sejarah Kerajaan Melayu Melaka ini sendiri. Begitu juga dengan sistem pemerintahan negara , ia sedikit sebanyak ada persamaan dengan sistem pemerintahan Kerajaan Melayu Melaka.
Dalam sistem berkerajaan ketika itu , Raja Melaka adalah ketua negeri , ketua agama Islam dan ketua tentera. Baginda dibantu oleh pembesar-pembesar negeri seperti Bendahara , Laksamana , Temenggung , Penghulu Bendahari dan Syahbandar.
Kerajaan Melayu Melaka ketika itu aman dan maju kerana adanya peraturan dan undang-undang. Antara undang-undang yang dilaksanakan dalam pentadbiran ialah Undang-undang Melaka (Hukum Kanun Melaka) dan Undang-undang Laut Melaka. Ini mencerminkan juga bahawa Kerajaan Melayu Melaka adalah sebuah kerajaan yang bertamadun tinggi pada zaman itu.

Kemakmuran Kerajaan Melayu Melaka dapat dilihat dari segi kedudukannya sebagai pusat perdagangan dan pusat penyebaran agama Islam. Kedudukan Melaka ditengah-tengah jalan perdagangan antara India dengan China merupakan faktor utama mendorong Melaka menjadi pelabuhan terkenal bagi pedagang-pedagang timur dan barat. Melaka juga menjadi tumpuan pendakwah-pendakwah menyebarkan agama Islam kerana Islam
merupakan agama rasmi kerajaan Melayu ini. Berpusat di Melaka , kemudiannya agama ini tersebar luas di kawasan Tanah Melayu dan kawasan-kawasan pulau Jawa , Kalimantan , dan selatan Filipina. Islam merupakan agama rasmi Kerajaan Melayu Melaka.
Penyebaran agama Islam menjadi lebih mudah dengan adanya Bahasa Melayu sebagai bahasa perantaraan(lingua franca). Bahasa Melayu digunakan dengan meluas walaupun dikatakan bahawa di Melaka terdapat 82 bahasa yang dituturkan.
Bahasa Melayu menjadi bahasa rasmi negeri Melaka dan digunakan dengan meluas dalam sistem pentadbiran negara , sistem perdagangan , pertuturan harian , kegiatan dakwah dan ilmiah. Dengan demikian tidak hairanlah bagi kerajaan Malaysia pada hari ni menjadikan agama Islam sebagai agama rasmi dan Bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan negara.
Di bawah ini merupakan faktor-faktor yang menyumbang kepada perkembangan dan keangungan dan juga factor-faktor yang menyumbang kepada kemerosotan Kerajaan Melayu Melaka.

Faktor-Faktor Perkembangan dan Keagungan
Beberapa faktor menjadi dasar perkembangan Kerajaan Melayu Melaka.
Faktor Geografi
1. Kedudukan negeri Melaka ditengah-tengah jalan perdagangan India dan China.
2. Negeri Melaka terlindung daripada angin Monsun Barat Daya dan angin Monsun Timur Laut.
3. Negeri Melaka mempunyai pelabuhan semulajadi yang dalam.
4. Adanya penempatan orang laut yang berperanan menjadi pertahanan Melaka daripada ancaman.

Faktor Ekonomi
1. Negeri Melaka dapat menumpukan kepada bidang perniagaan dan akhirnya menjadi pusat perdagangan di Gugusan Kepulauan Melayu
2. Negeri Melaka merupakan sebuah pusat perdagangan enterport bertaraf antarabangsa.

Faktor Politik dan Pentadbiran
Selain daripada faktor geografi dan ekonomi yang disebutkan di atas, di bawah ini disebutkan beberapa faktor lain , khususnya faktor politik dan pentadbiran . Antaranya ialah:
1. Hubungan dengan Negeri China memberi kesan yang positif ke atas perkembangan Melaka dari segi ekonomi dan politik. Dari segi keselamatan Melaka mendapat perlindungan daripada Negeri China. Dengan demikian , ia bebas daripada ancaman Kerajaan Siam dan kerajaan Majapahit.
2. Pentadbiran kerajaan Melaka yang cekap memelihara dan menjaga keamanan negeri. Ia mempunyai menteri yang menjaga hal ehwal pengurusan perdagangan dan pelabuhan (iaitu Syahbandar). Di sebalik itu , kerajaan Melayu Melaka juga mempunyai sistem ketenteraan yang kuat.
3. Sistem pungutan cukai yang baik.
4. Kerajaan Melayu Melaka mempunyai sistem undang-undang yang teratur (iaitu Hukum Kanun Melaka dan Undang-Undang Laut Melaka). Hukum Kanun Melaka adalah berlandaskan undang-undang Islam.
5. Bahasa Melayu digunakan sebagai bahasa perantaraan (lingua franca).
6. Pengunaan sistem mata wang yang diperkenalkan oleh pemerintah dalam urusan perdagangan dapat memperkembangkan sektor ini.
7. Selain daripada Cina , Melaka mempunyai hubungan diplomatik dengan kuasa luar seperti Jawa , India dan Siam.
8. Peluasan kuasa ke negeri-negeri lain (seluruh Semenanjung Tanah Melayu dan sebahagian daripada Sumatera) membantu memperluaskan perdagangan dan menghapuskan kegiatan lanun.
9. Islam sebagai agama rasmi Negeri Melaka mengalakkan lagi perkembangan perdagangan dengan pedagang-pedagang Islam daripada India dan Arab. Tambahan , Melaka adalah penting sebagai pusat penyebaran agama Islam.

Faktor-Faktor Kemerosotan
Kerajaan Melayu Melaka dikatakan mencapai puncak kegemilangannya pada zaman pemerintahan Sultan Mansur Syah (1459-1477).
Namun selepas itu Kerajaan Melayu Melaka mula melalui zaman keruntuhannya sehingga ke tahun 1511 apabila Melaka ditawan oleh Portugis, iaitu di zaman pemerintahan Sultan Mahmud Syah. Beberapa faktor telah menyumbang kepada keruntuhan atau kemerosotan Kerajaan Melayu Melaka. Faktor-faktor tersebut boleh dibahagikan kepada faktor dalaman dan faktor luaran.

Faktor Dalaman
1. Ketiadaan kepimpinan yang cekap setelah kematian Bendahara Tun Perak. Tun Perak bertanggungjawab melaksanakan dasr peluasan kuasa. Sementara itu penggantinya Tun Mutahir (Tamil-Islam) merupakan pentadbir yang lemah sehingga mengakibatkan berlaku perebutan kuasa.
2. Pemerintahan yang lemah , Sultan Mahmud Syah dikatakan Sultan yang lemah dan kurang mengambil berat tentang pentadbiran. Amalan rasuah berleluasa , begitu juga dengan fitnah-memfitnah. Cukai yang tinggi menyebabkan pedagang-pedagang mengalihkan perhatian ke tempat lain.
3. Rakyat berpecah-belah dan tidak bersatu padu. Pentadbiran Tun Mutahir yang lemah menyebabkan orang melayu bermusuhan dengan golongan Tamil-Islam. Pergaduhan telah memecahbelahkan penduduk negeri Melaka.
4. Serangan orang Portugis. Orang Portugis diketuai oleh Alfonso d'Albuquerque menyerang Melaka jatuh ke tangan Portugis pada tahun 1511.
Faktor Luaran
1. Penemuan perjalanan laut melalui Tanjung Harapan di Selatan Afrika oleh Bartholomew Diaz pada tahun 1488 memudahkan lagi pelayaran orang barat ke Timur. Ini memberi perangsang kepada pelayaran Portugis ke timur. Ini memudahkan lagi penawanan Melaka.
2. Pedagang-pedagang mula mengalihkan pusat perdagangannya ke tempat lain akibat daripada kadar cukai yang tinggi.
Walaupun terdapat kerajaan-kerajaan lain di Semenajung Tanah Melayu ketika itu , seperti Kerajaan Kedah , Kerajaan Pahang , dan Kerajaan Johor , namun kerajaan Melayu Melaka merupakan kerajaan yang teguh berbanding dengan kerajaan lain yang sezaman dengannya. Namun daripada kesemua negara dapat dilihat bahawa sesebuah kerajaan yang agung itu akan bermula dan berakhir sekiranya kerajaan atau negara tersebut mempunyai masalah-masalah seperti yang dibincangkan di atas.
Kejatuhan Kerajaan Melayu Melaka di tangan penjajah Portugis tidak bermakna bahawa tidak ada langsung kerajaan Melayu Semenanjung Tanah Melayu ketika itu. Putera-putera Sultan Mahmud telah mengasaskan Kerajaan negeri Perak dan Kerajaan Negeri Johor. Di Semenanjung Tanah Melayu juga terdapat kerajaan-kerajaan Melayu lain yang terus berkembang pesat umumnya dapat dibahagikan kepada dua jenis iaitu kerajaan-kerajaan yang tua yang terdiri daripada Kerajaan Kedah , Kerajaan Pahang dan Kerajaan Perak dan kerajaan melayu baru yang terdiri daripada Kerajaan Negeri Sembilan , Kerajaan Negeri Terengganu , Kerajaan Negeri Kelantan , Kerajaan Negeri Selangor . Sementara itu , selepas kejatuhan Melaka Kerajaan Johor menjadi sebuah Empayar yang besar dan johor menjadi tumpuan pedagang-pedagang asing.
Penjajahan Kuasa Asing
Sejarah menunjukkan bahawa Tanah Melayu telah dijajah oleh kuasa asing , baik dari barat mahupun dari timur. Kedatangan kuasa-kuasa ini pada peringkat awal dianggap sebagai pedagang-pedagang yang turut sama berdagang di negeri-negeri Tanah Melayu. Bagaimanapun kesilapan , kelemahan , dan masalah diambil peluang untuk menjajah. Tambahan pula kuasa-kuasa asing memang mempunyai sebab-sebab utama mengapa negara-negara Asia Tenggara , khususnya unutk memperolehi kawasan memberikan sumber bahan-bahan mentah (ekonomi) , dan juga mengembangkan agama Kristian. Perjuangan rakyat untuk membanteras negara ini daripada cengkaman penjajah akan dibincangkan dalam bab ini.
Dari segi sejarah , negara telah dijajah selama lebih kurang 446 tahun , bermula dengan kejatuhan Kerajaan Melayu Melaka ke tangan Portugis pada tahun 1511. Selepas itu , penjajahan diikuti dengan Belanda , Inggeris , Jepun dan Portugis semula. Negeri Siam juga pernah menjajah beberapa negeri utama di Tanah Melayu. Di kalangan penjajah ini , secara perbandingannya , penjajah akan meninggalkan pengaruh yang agak kuat ke atas Negara ini , khususnya yang berkaitan dengan sistem pentadbiran , ekonomi , dan pendidikan. Penjajah Inggeris dan Jepun juga meninggalkan kesan pada hubungan etnik di negara ini. Oleh yang demikian pengetahuan tentang penjajahan adalah penting untuk memahami situasi negara sekarang.
Penjajahan Portugis
Penjajahan Portugis menduduki Melaka selama 130 tahun , iaitu daripada tahun 1511 hingga tahun 1641. Walaupun begitu lama menjajah Melaka , namun Portugis tidak bejaya meluaskan pengaruhnya. Usaha-usaha untuk menawan Naning dan rembau misalnya gagal. Pengaruhnya hanyalah di sekitar bandar Melaka. Matlamat asalnya untuk mengembangkan agama Kristian juga tidak begitu berkesan.
Antara kesan peniggalan penjajahan Portugis hingga ke hari ini ialah kewujudan masyarakat Serani akibat perkahwinan orang Portugis dengan penduduk tempatan , pengenalan tulisan rumi kepada masyarakat Melayu , kewujudan perkataan yang berasal dari bahasa Portugis (seperti almari , pasu , jendela , garpu dan tuala).
Kesan yang penting ialah kejatuhan Kesultanan Melayu Melaka dan membawa kepada kemunculan Kerajaan Melayu-Riau. Namun selepas itu pengaruhnya begitu tidak berkesan di negara ini.
Penjajahan Belanda
Orang Belanda mula berdagang di Kepulauan Melayu pada abad ke-17. pusat perdagangan utamanya ialah di Betawi (Jakarta) di Pulau Jawa. Mereka menubuhkan Syarikat Hindia Timur Belanada (VOC) pada tahun 1602 dengan tujuan untuk menguasai perdagangan rempah di Kepulauan Melayu , disamping untuk memonopoli perdagangan bijih timah di negeri-negeri Melayu. Untuk tujuan ini Belanda telah menghancurkan kekuasaan Portugis di Melaka dengan matlamat utama untuk menarik pedagang-pedagang ke Betawi. Dalam tahun 1641 , Portugis di Melaka dapat dikalahkan dengan bantuan Kerajaan Johor. Bagaimanapun , seperti juga Portugis , Belanda tidak banyak meninggalkan kesan sejarah kepada penduduk di Negara ini.
Perebutan kuasa antara kuasa-kuasa penjajah menunjukkan bahawa negeri-negeri Melayu adalah idaman kuasa-kuasa barat , khususnya untuk tujuan mengeksploitasi sumber-sumber ekonomi. Diantara kuasa-kuasa barat ini berlaku permusuhan dan persaingan untuk memonopoli sumber-sumber ekonomi di Kepulauan Melayu.
Penjajahan Inggeris
Penjajahan Inggeris telah banyak meninggalkan kesan ke atas negara ini. Dari segi sejarah , pada tahun 1600 , pedagang-pedagang Inggeris telah menubuhkan Syrikat Hindia Timur Inggeris untuk melicinkan perdagangan dengan negeri China. Lama kelamaan Syarikat tersebut mula berminat dengan gugusan kepulauan Melayu setelah perdagangan dengan China tidak begitu menguntungkan , selain dari tujuan unutk mencari pangkalan yang bebas daripada serangan lanun. Pada 11 Ogos 1786 , Francis Light menduduki Pulau Pinang dengan memberikan janji kosong kepada Sultan Kedah. Pada 6 Februari 1819, Stamford Raffles pula telah menduduki Pulau Singapura setelah membuat perjanjiandengan Temmengung Abdul Rahman. Bermula dari sini dari masa ke semasa penjajah Inggeris cuba menguasai keseluruhan Tanah Melayu.

Perjanjian Inggeris-Belanda
Kesan daripada pengambilan Singapura telah menimbulkan kemarahan oleh pihak Belanda lebih-lebih lagi apabila Singapura menjadi sebuah pelabuhan yang maju. Namun masalah dengan Belanda dapat diselesaikan apabila temeterai perjanjian antara pihak British dengan Belanda pada 17 March 1824. Perjanjian Inggeris-Belanda telah meninggalkan kesan penting sehingga hari ini , antaranya:
· Pembahagian Kepulauan Melayu kepada dua linkungan pengaruh iaitu pengaruh British dan pengaruh Belanda. Perjanjian ini mempengaruhi corak tanah jajahan Inggeris dan Belanda di Kepulauan Melayu dalam abad ke-19 dan awal abad ke-20.
· Perpecahan Empayar Johor-Riau . Empayar Johor berakhir apabila Singapura dan Tanah Besar Johor jatuh ke tangan British , sementara itu Kepulauan Riau jatuh ke bawah pengaruh Belanda.
· Persaingan kuasa antara Belanda dan Inggeris semakin bertambah senang lebih-lebih lagi apabila Singapura bertambah maju menjadi sebuah pelabuhan bebas antarabangsa dan pelabuhan entreport yang penting di Gugusan Kepulauan Melayu.
Adalah jelas bahawa akibat Perjanjian Belanda-Inggeris , Kepulauan Melayu telah dipecahkan mengikut kehendak penjajah dan kesannya pada hari ini ialah terdapatnya negara Malaysia dan Negara Indonesia yang berbekal dari segi politik dan kesan pengaruh penjajah.
Untuk melindungi dan memperkembangkan perdagangannya , penjajah Inggeris pada tahun 1826 telah menyatukan Pulau Pinang , Melaka dan Singapura ke dalam satu unit pentadbiran yang dikenali sebagai Negeri-negeri Selat. Ketiga-tiga negeri ini semakin bertambah maju dan berkembang pesat , khususnya dari segi pertanian niaga , seperti rempah (lada hitam dan buah pala)ubi kayu dan gambir. Sementara itu negeri-negeri Melayu yang lain diperintah oleh raja masing-masing.
Peluasan Kuasa Inggeris
Setelah bertapak di negeri-negeri Selat. Inggeris mula meluaskan kuasanya ke negeri-negeri lain di Semenanjung Tanah Melayu , Sabah dan Sarawak. Adalah jelas bahawa motif utama peluasan kuasa ini mempermudahkan dengan adanya masalah-masalah dalaman di negeri-negeri berkenaan. Di bawah ini adalah kronologi peluasan kuasa Inggeris:-
1841 - James Brooke mengambil Sarawak
1874 - Campur tangan Inggeris di Perak
1874 - Selangor meminta penasihat Inggeris
1874 - Campur tangan Inggeris di Sungai Ujung
1875 - Raja Brunei menyerahkan haknya di Sabah kepada Inggeris
1878 - Sultan Brunei menyerahkan kawasannya di Sabah kepada Inggeris
1888 - Campur tangan Inggeris di Pahang
1909 - Mengikut perjanjian Bangkok , Siam menyerahkan Kedah , Perlis , Kelantan dan Terengganu kepada Inggeris (Negeri-negeri Melayu Tidak Bersekutu)
1914 - Johor menerima penasihat Inggeris
Umumnya beberapa faktor dikenal pasti menyebabkan campur tangan dan seterusnya peluasan kuasa Inggeris di negeri-negeri Semenanjung Tanah Melayu , Sabah dan Sarawak.
Faktor Ekonomi
· Faktor ini merupakan faktor terpenting campur tangan Inggeris memerlukan bahan-bahan mentah , terutama kerana ketika itu berlakunya revolusi Industri di England/Eropah. Ramai pedagang Inggeris telah menanam modal di negeri-negeri Melayu ,khususnya di kawasan perlombongan.
Kebimbangan campur tangan kuasa-kuasa asing
· Pada tahun 1870-an , kuasa-kuasa asing seperti Itali , Perancis , Jerman dan Russia bersaing untuk mendapatkan tanah jajahan yang akan dijadikan sebagai pembekal bahan-bahan mentah.
Keadaan Anarki
· Masalah yang berlaku di dalam negeri-negeri Melayu seperti
(a) perang saudara antara pembesar dalam merebutkan takhta dan kawasan
(b) pergaduhan antara kongsi gelap Cina
(c) kegiatan perlanunan di Selat Melaka

Masalah terperinci mengenai sejarah latar belakang campur tangan Inggeris di negeri-negeri Melayu , Sabah dan Sarawak dapat dibaca dari buku-buku sejarah tanah air. Walaupun banyak faktor lain yang menyebabkan campur tangan , namun tiga faktor utama di atas dapat digunakan untuk membuat tafsiran mengenainya. Antaranya ialah negeri-negeri ini adalah negeri-negeri yang kaya dan menjadi rebutan kuasa-kuasa asing. Negeri-negeri memepunyai sumber-sumber ekonomi yang berharga seperti bijih timah hasil-hasil pertanian yang diidam-idamkan oleh kuasa-kuasa asing unuutk membangunkan negara mereka. Begitu juga dengan keadaan kucar kacir di negeri-negeri ini telah memberikan peluang kepada penjajah untuk campur tangan .Perebutan takhta , kawasan perniagaan / perlombongan sehingga menyebabkan terjadinya perang saudara (seperti di Perak Sungai Ujung , Pahang dan Selangor) sebenarnya membuka peluang kepada pihak penjajah. Perselisihan sesama semdiri sebenarnya telah merugikan negeri-negeri di Tanah Melayu
Sistem Pentadbiran Penjajahan Inggeris
Untuk mengukuhkan lagi kedudukan Inggeris di Tanah Melayu beberapa usaha telah dilakukan , khususnya di dalam bidang pentadbiran.

Sistem Residen
Antara usaha yang utama ialah memperkenalkan sistem residen iaitu di Perak (1874), Selangor(1874), Sungai Ujung(1874), Pahang(1888), Negeri Sembilan(1895), dan Johor (1913).
Dari segi politik , walaupun keamanan dapat dipulihkan namun system residen di negeri-negeri berkenaan telah terjejas. Sultan tidak lagi menjadi pemerintah yang berkuasa mutlak dan pembesar-pembesar hilang hak tradisi mereka. Oleh kerana residen terlalu berkuasa , maka mereka mentadbir menggunakan cara mereka tersendiri. Dari segi ekonomi pula , kebaikannnya ialah pelabur mendapat galakan , disertai dengan pengusahaan bijih timah dimajukan dan tanaman-tanaman baru seperti kopi dan getah diperkenalkan. Begitu proses perbandaran semakin pesat.
Disebalik kajayaan dalam bidang ekonomi , berlaku pula ketidakseragaman dan ketidakseimbangan dalam pengagihan kekayaan antara negeri. Pelabur banyak berlaku di kawasan -kawasan yang menguntungkan dari segi ekonomi seperti di kawasan perlombongan bijih dan bandar-bandar. Dengan demikian golongan imigran dan pelabur-pelabur barat memonopoli sumber-sumber ekonomi sedangkan kaum peribumi (masyarakat tempatan) tidak ketinggalan.
Dari segi sosial , berlakunya kepesatan penyediaan infrastruktur seperti perhubungan , kesihatan , telegraf , pos , bekalan air , sekolah dan lain-lain lagi.
Tetapi kebanyakan infrastruktur disediakan di kawasan -kawasan yang terdapat kepentingan ekonomi Inggeris seperti di bandar-bandar dan kawasan-kawasan ekonomi sedangkan di kawasan-kawasan lain misalnya di luar Bandar yang majoriti penduduknya adalah kaum peribumi , kemudahan-kemudahan ini tidak disediakan.
Kedatangan kaum imigran , khususnya daripada China dan India pula menyebabkan pertambahan penduduk yang pesat.
Namun hubungan antara mereka dengan penduduk tempatan adalah renggang sehingga
mengakibatkan kewujudan perbezaan dan jarak sosial diantara mereka.

Negeri-Negeri Melayu Bersekutu
Seterusnya , unutk mengukuhkan lagi kedudukan di negeri-negeri Tanah Melayu , pada tahun 1895 Inggeris menubuhkan Negeri-negeri Melayu Bersekutu melalui Perjanjian Persekutuan (1895). Negeri-negeri tersebut terdiri daripada Selangor , Perak , Pehang , dan Negeri Sembilan. Walaupun diadakan persidangan untuk menemukan wakil Inggeris dan Raja-raja Melayu yang dinamakan sebagai Persidangan Durbar , persidangan ini terhad antara Pesuruhjaya Tinggi British , Raja-Raja Melayu , Residen-Jeneral dan empat orang Residen. Persidangan Durbar yang pertama diadakan pada tahun 1897 di Kuala Kangsar dan yang kedua diadakan di Kuala Lumpur dalam tahun 1903.
Persidangan Durbar ini kemudiannya dibatalkan dengan penubuhan Majlis Mesyuarat Persekutuan pada tahun 1909.
Walaupun dikatakan bahawa sebab utama penubuhan Negeri-negeri Melayu Bersekutu adalah kerana masalah kewangan yang dihadapi oleh negeri Pahang namun penubuhan Negeri-negeri Melayu Bersekutu juga bertujuan meningkatkan kecekapan pentadbiran , kesegaraman dan mengawal kuasa residen disamping mencapai matlamat yang tersirat iaitu unutk memudahkan lagi pihak Inggeris mengeksploitasi ekonomi negeri-negeri Melayu.

Kesan daripada penubuhan Negeri-Negeri Melayu Bersekutu ialah:
1. Pemusatan kuasa di tangan Residen Jeneral.
2. Sultan-sultan mulai kehilangan kuasa di dalam Negerinya.
3. kebanyakkan jawatan dalam jabatan-jabatan kerajaan dipegang oleh pegawai-pegawai Inggeris.
4. Akibat daripada kemantapan pentadbiran , keadaaan ekonomi menjadi stabil dan ramai pelabur telah melabur dalam perusahaan bijih timah dan getah. Seterusnya berlaku pertambahan penduduk yang pesat ekoran kemasukkan buruh-buruh daripada China dan India untuk bekerja di lombong-lombong timah dan ladang-ladang getah. Bagaimanapun aktiviti-aktiviti ekonomi hanya menguntungkan pengusaha-pengusaha asing sedangkan penduduk tempatan masih terbiar.
Majlis Mesyuarat Persekutuan
Kedudukan Inggeris diperkukuhkan lagi dengan penubuhan Majlis Mesyuarat Persekutuan pada tahun 1909. walaupun ahli-ahli Majlis terdiri daripada Pesuruhjaya Tinggi , Residen Jeneral , empat orang Raja Melayu , empat orang residen dan tiga orang ahli tidak rasmi , namun Majlis tersebut memusatkan kuasa di tangan Pesuruhjaya Tinggi yang mempunyai kuasa dalam bidang pentadbiran.mungkin tidak keterlaluan unutk dinyatakan bahawa Pesuruhjaya Tinggi merupakan pemerintah sebenar Negeri-negeri Melayu Bersekutu. Ini mencerminkan bahawa sedikit demi sedikit raja-raja Melayu mulai kehilangan kuasa ke atas negerinya.

Desentralisasi Kuasa
Setelah menghadapi kemelesetan ekonomi akibat daripada kemelesetan ekonomi dunia pada tahun 1925 , Inggeris mengemukakan cadangan untuk mengadakan desentralisasi sebagai langkah untuk mengagihkan kuasa pusat (iaitu langkah berjimat cermat) kepada negeri-negeri. Motif ekonomi masih menjadi punca kepada tindakan Inggeris. Bagaimanapun Inggeris mempunyai motif disebalik tindakannya iaitu keinginannya untuk membentuk Persatuan Tanah Melayu(PTM). Disentralisasi merupakan strategi untuk menarik ahli-ahli Negeri-Negeri Melayu Tidak Bersekutu dalam usaha membentuk Persatuan tersebut. Dengan PTM , penguasaan Inggeris ke atas kesemua negeri Melayu akan dipermudahkan lagi. Bagaimanapun , rancangan pengagihan kuasa terpaksa dihentikan pada tahun 1941 apabila Jepun menyerang Tanah Melayu.

Penjajahan Jepun
Tanah Melayu dan Singapura telah jatuh ke tangan tentera Jepun pada Februari 1942. pendudukan Jepun berakhir pada 12 September 1945 selama lebih kurang tiga tahun setengah. Apa yang menarik yang masih boleh dijadikan iktibar ialah bagaimana tentera Jepun dengan mudah telah dapat menguasai Tanah Melayu dan Singapura. Ssecara ringkasnya , kemenangan mudah ini berlaku kerana beberapa sebab:
o Ketidaksedaran tentera Inggeris untuk menghadapi peperangan.
ü Inggeris tidak menyangka bahawa tentera Jepun akan menyerang utara , dan demikan mereka tidak bersedia.
o Kelemahan pertahanan laut tentera Inggeris
ü Tentera Inggeris tidalk membuat sebarang pertahanan laut unutk mempertahankan Tanah Melayu setelah kapal Prince Of Wales dan Repulse ditenggelamkan oleh Jepun.
o Persediaan-persediaan peperangan oleh Jepun
ü Sebelum menduduki Tanah Melayu , Jepun telah mengumpulkan maklumat penting terhadap kedudukan pertahanan Inggeris , bilangan tentera Inggeris dan peralatan mereka. Jepun mempunyai rangkaian penginitpan yang baik di Tanah Melayu.
o Kelebihan-kelebihan tentera Jepun
ü Tentera Jepun terlatih dari segi peperangan , dipimpin oleh pegawai-pegawai yang berkebolehan dan berpengalaman(seperti Yamashita dan Tsuji) , mempunyai semangat juang yang tinggi untuk kepentingan dan keagungan Jepun , dan menggunakan teknik peperangan yang baik dan praktikal seperti menunggang basikal dan sebagainya.
o Kekurangan-kekurangan tentera Inggeris
ü Tentera Inggeris tidak mempunyai semangat berperang yang tinggi terutamanya selepas kekalahan pihak Inggeris dalam pertempuran-pertampuran awal dengan Jepun. Tambahan pula sebahagian besar tentera Inggeris terdiri dapipada orang India yang masih muda dan tidak mempunyai pengalaman berperang.
Daripada peperangan di atas dapat dibuat kesimpulan bahawa kejatuhan sesebuah negara itu adalah sebahian besar adalah akibat kelemahan sendiri sehingga mudah ditawan oleh pihak lawan. Tiadanya semangat , kurangya persediaan dan tiadanya strategi yang baik merupakan antara sebab yang penting.
Pentadbiran Jepun Di Tanah Melayu
Tanah Melayu dipanggil sebagai Malai Baru oleh Jepun dan ianya diletakkan di bawah kuasa pentadbiran tentera Jepun yang berpusat di Singapura. Sementara itu di Singapura yang dikenali sebagai Snoyan telah diasingkan daripada pentadbiran di Tanah Melayu.
Dari segi pentadbiran , satu wilayah pentadbiran dibentuk yang terdiri daripada Pulau Pinang , Melaka , Perak , Pahang , Selangor , dan Negeri Sembilan. Sementara itu negeri Perlis , Kedah , kelantan , dan Terengganu diletakkan di bawah pemerintahan Siam pada tahun 1945 , dengan tujuan membalas jasa Siam. Negeri-negeri Mekayu diketuai oleh seorang Gabenor , sementara Sultan dikekalkan sebagai ketua agama dan adat.
Kesan Pendudukan Jepun
Pendudukan Jepun di Tanah Melayu memberikan banyak kesan negatif. Umumnya pentadbiran Jepun di Tanah Melayu telah mengubah keadaan sosial , ekonomi , dan politik Tanah Melayu sebelum perang dengan begitu radikal sehingga Inggeris terpaksa merombak dasarnya selepas perang. Akibatnya dikatakan bahawa ia telah mempercepatkan proses pencapaian kemerdekaan Tanah Melayu . Di bawah ini disenaraikan kesan-kesannya secara khusus.
Kesan Sosial
Kesan sosial berkaitan dengan hubungan antara kaum hubungan kaum dan juga keadaan masyarakat dari segi pendidkan dan seumpamanya. Hal ini dapat diringkaskan seperti berikut:
1. Ketika pendudukan Jepun di Tanah Melayu , penduduk Tanah Melayu khususnya orang cina telah ditindas oleh Jepun. Ramai orang Melayu dan India menjadi buruh paksa khususnya unutk membina Jalan Keretapi Maut antara Negeri Thai dan Burma.
2. Orang-orang Cina lari ke pinggir hutan akibat daripada tekanan tentera Jepun telah membuka kawasan-kawasan baru yang dikatakan sebagai permulaan masalah setinggan di Tanah Melayu. Mereka juga bertembung dengan orang-orang melayu yang tinggal di kampung-kampung tradisi dan ini mengakibatkan pertembungan budaya yang berlainan latar belakang.
3. Permusuhan berlaku antara orang-orang Melayu dan orang-orang Cina. Hal ini adalah akibat daripada layanan oaring Jepun yang amat baik terhadap orang Melayu berbanding dengan layanan terhadap orang -orang Cina.(misalnya dengan mengambil mereka menjadi tentera , polis dan menggalakan orang Melayu bergiat dalam politik). Hal ini telah menimbulkan kemarahan orang-orang Cina terhadap orang Melayu. Beberapa pertempuran telah berlaku diantara orang-orang Melayu dan Cina berlaku selepas tentera Jepun mnyerah kalah.
4. Sistem pendidikan Jepun diperkenalkan yang menekankan latihan aktiviti daripada akademik untuk menanam sifat kerajinan terutamanya di kalangan orang Melayu.
Kesan Ekonomi
Pada masa pemerintahan Jepun , kegiatan ekonomi Tanah Melayu lumpuh sama sekali. Hal ini berlaku kerana tentera British memusnahkan banyak herta benda dan infrastruktur sebelum menyerah kalah. Perlombongan bijih timah dan perusahaan getah di Tanah Melayu tidak dapat dijalankan. Perdagangan Tanah Melayu dengan dunia luar terputus akibat peperangan. Ekonomi dan taraf kehidupan penduduk turut merosot. Barangan kegunaan dan makanan (seperti beras) berkurangan. Untuk mengatasi masalah ini , tentera Jepun bertindak memaksa rakyat menanam tanaman-tanaman makanan seperti ubi kayu , keledek dan keladi.
Pengedaran mata wang yang tidak terkawal pula menyebabkan inflasi melambung tinggi. Pada waktu yang sama , penjajah Jepun tidak mengendalikan infrastruktur dengan baik.
Kesan Politik
Pentadbiran Jepun mengambil tindakan mengawal pergerakkan rakyat dengan ketat. Sekatan dan kawalan yang dikenakan oleh tentera Jepun menyebabkan rakyat hidup dalam kesengsaraan. Kesan-kesan politik daripada pendudukan Jepun dapat diringkaskan kepada:
1. Wujudnya kesedaran politik yang mendalam dikalangan penduduk di Tanah Melayu (khususnya di kalangan orang Melayu). Propaganda 'Asia untuk orang Asia' menaikan semangat orang Asia menaikkan semangat mereka untuk membebaskan tanah air.
2. Wujudnya keyakinan untuk memerintah sendiri dikalangan orang Melayu akibat daipada pengalaman dalam kerja-kerja pentadbiran Jepun . orang-orang Melayu merasa mereka tidak lagi boleh mengharapkan Inggeris. Kepercayaan bahawa Inggeris tidak boleh ditentang telah berubah. Sikap anti penjajah di kalangan orang Melayu semakin berkembang.
3. Permusuhan antara orang melayu dan orang Cina akibat daripada tindakan Jepun meniupkan lagi semangat nasionalisme Melayu. Jepun juga menggalakkan semangat nasionalisme Melayu dengan menggalakkan mereka bergiat dalam oragnisasi-oraganisasi politik (contohnya KRIS).
4. Pendudukan Jepun juga telah menyebabkan orang-orang Cina dan India lebih mengukuhkan ciri-ciri kecinaan dan keindiaan mereka. Orang-orang India misalnya , telah digalakkan menumpukan perhatian mereka terhadap pembebasan Negara India daripada penjajahan Inggeris. Akibatnya , perkara ini telah menyulitkan lagi proses mewujudkan semangat kenegaraan di Malaya khusunya dikalangan orang Cina dan India.
5. Parti Komunis Malaya (PKM) di Tanah Melayu menjadi sebuah parti yang terkuat pada tahun 1945-1948. Akibat dairpada kezaliman Jepun , PKM ramai dianggotai oleh orang-orang Cina. PKM telah mempengaruhi dan menguasai Malayan People Anti Japanese (MPAJA) yang kebanyakkan anggotanya terdiri daripada orang Cina.

Dapat dirumuskan bahawa kehadiran tentera Jepun di Tanah Melayu telah banyak membawa keburukkan kepada rakyat negara ini. Malahan kesan-kesannya masih dirasai sehingga kini. Kesengsaraan yang dialami oleh generasi lalu semasa zaman Penjajahan Jepun menjadi pedoman kepada semua rakyat.
Selepas Pendudukan Jepun
Kekalahan Jepun bermaksud ia menandakan berakhirnya Perang Dunia Kedua. Sebelum Inggeris kembali Ke Tanah Melayu , negara ini telah dikuasai oleh Parti Komunis Malaya (PKM-atau lebih dikenali dengan Bintang Tiga) selama lebih kurang 14 hari. Semasa inilah berlakunya keadaan kelam kabut , kekacauan , persengketaan , dan pertempuran antara kaum (contohnya peristiwa yang berlaku di Batu Pahat). Orang-orang Inggeris kembali semula ke Tanah Melayu pada bulan September tahun 1945.
Sekembalinya ke Tanah Melayu , pihak Inggeris telah menubuhkan Pentadbiran Tentera British (BMA) dan seterusnya Kesatuan Malaya (Malayan Union). Pada waktu yang sama , kegiatan PKM sangat aktif sehingga pihak Inggeris mengisytihar darurat di Tanah Melayu , iaitu di Perak dan Johor pada 16 Jun 1948 dan seluruh Tanah Melayu pada tahun 17 Jun 1948. beberapa langkah telah dijalankan unutk menyekat kegiatan komunis termasuk Rancangan Briggs dan Rancangan Templer.
Perundingan juga telah diadakan dengan tokoh-tokoh PKM iaitu yang dinamakan sebagai Rundingan Baling. Pada 28 dan 29 Disember 1955. namun rundingan tersebut gagal. Menjelang tahun 1960 PKM telah kehilangan pengaruhnya dan pada 31 Julai 1960 undang-undang darurat di tamatkan.
Perjuangan Mencapai Kemerdekaan
1. Penentangan terhadap Penjajah Siam
Orang Siam telah berapa kali cuba menjajah Melaka dan Pahang ,tetapi usaha tersebut tidak berjaya tentangan orang-orang Melayu.Namun ,pada abad ke -19 ,negeri Kedah ,Perlis dan kelantan berjaya ditawan dan ditakluki oleh Siam.
2. Penentangan terhadap penjajah portugis
-Portugis menakluki Melaka selama 130 tahun , iaitu daripada tahun 1511 hingga 1641.
-Namun kerajaan Melaka masih wujud .Dari tahun 1515 hingga 1524,Sultan Mahmud telah berusaha untuk menawan semula Melaka sebanyak 5 kali.
-Pada tahun 1515,1516 dan 1519,Sultan Mahmud telah menyerang Portugis di Melaka tetapi gagal.
-Sultan Mahmud dan pemerintahan kerajaan Melayu iaitu Kerajaan Johor dan Acheh telah berkali-kali menyerang Portugis di Melaka tetapi tidak berjaya .
3. Penentangan terhadap penjajah Belanda
-orang-orang Belanda telah menyerang Melaka dan berjaya menakluki pada tahun 1641
-Belanda telah menguasai Melaka selama kira-kira 180 tahun.
4. Penentangan terhadap penjajah Inggeris
-Kerajaan Inggeris mula menjajah negara ini melalui perjanjian Inggeris-Belanda pada tahun 1824 apabila Inggeris telah mengambil alih Melaka daripada pihak Belanda.
-Sebelum tahun 1824 ,Inggeris telah menguasai Pulau Pinang yang dikatakan telah diberikan kepada Francis Light sebagai anugerah daripada Sultan Kedah pada tahun 1786 dan menguasai Singapura yang dianugerahkan kepada Stamford Rafles oleh Tengku Husin pada tahun 1819.
-Inggeris telah mengukuhkan langkah kedudukan mereka dengan menubuhkan Negeri-negeri Selat pada tahun 1826.
-Penjajah Inggeris telah cuba memperkembangkan jajahan mereka denagn campur tangan menggunakan alasan seperti pergaduhan antara pembesar,antara kongsi gelap,dan mengawal aktiviti lanun.
-Akhir sekali penjajah meletakkan penasihat mereka iaitu seorang Residen.
Penentangan di Naning
-penjajah Inggeris mendakwa bahawa Naning yang terletak di sempadan antara negeri Sembilan dan Melaka adalah juga di bawah takluk Melaka.
-pembesar Naning juga dikhendaki untuk membayar cukai kepada penjajah Inggeris .Namun demikian Naning yang diketuai oleh Datuk Dol Said enggan berbuat demikian ,sebaliknya mendakwa bahawa Naning bukanlah sebahagian daripada Melaka.
-Akibat daripada pertelingkahan itu,Inggeris menyerang Naning pada tahun 1831 dan tahun 1832.
-Walaubagaimana pun,Naning akhirnya jatuh ke tangan inggeris dan mulai dari saat itu ia diisytiharkan sebagai sebahagian daripada Melaka.
Penentangan di Selangor
-Penentangan penduduk tempatan terhadap Inggeris telah dipimpin oleh Raja Mahadi dan pembesar-pembesar tempatan.
-Penentangan ini akibat daripada perlantikan Tengku Kudin sebagai Wizurai Selangor oleh Inggeris yang diketuai oleh Residennya di Selangor iaitu J.G Davidson.
-Walaupun peperangan tersebut lebih merupakan peperangan antara orang-orang Melayu,namun oleh kerana Inggeris memberi sokongan dan bantuan kepada Tengku Kudin maka peperangan ini bolehlah dianggap sebagai langkah Inggeris untuk cuba memperkukuhkan jajahannya di Selangor.

Penentangan di Perak
-Inggeris menguasai negeri Perak melalui Perjanjian Pangkor 1874 apabila J.W.W Birch dilantik sebagai Residen yang pertama dan Sultan Abdullah diiktiraf sebagai Sultan Perak yang sah.
-Pada November 1875 Birch telah dibunuh oleh Datuk Maharaja Lela dan penyokong -penyokongnya di Pasir Salak.
-Punca Utama Birch dibunuh ialah kerana beliau cuba campur tangan dalam hal ehwal istiadat orang Melayu.
-Walaubagaimanapun banyak lagi faktor yang menyebabkan Inggeris ditentang dan pembunuhan J.W.W Birch adalah kemuncak daripada tentangan ini.
-Antara faktor tersebut ialah:
- Kebebasan Sultan Abdullah disekat,iaitu dari segi pemungutan cukai daripada peniaga
Singapura.
-Melalui Birch ,Inggeris telah memaksa Sultan Abdullah menandatangani surat penyerahan kuasa kepada Inggeris pada tahun 1875.
-Inggeris melarang pembesar-pembesar Perak memungut cukai.
-Inggeris telah cuba menghapuskan sistem perhambaan yang telah lama wujud di Perak dengan cara memberi perlindungan kepada hamba-hamba yang melarikan diri.
-Inggeris cuba melaksanakan pembaharuan di negeri Perak tetapi pembaharuan itu dilaksanakan pembaharuan itu dilakukan secara mendadak yang akhirnya melemahkan kedudukan sultan dan pembesar-pembesar Melayu.
-Keangkuhan Residen Inggeris seperti yang ditunjukkan oleh Birch yang kurang pengetahuan tentang adat resam orang-orang Melayu dan bahasa Melayu.
-Di samping itu,beliau melaksanakan dasar-dasar Inggeris mengikut sesuka hatinya misalnya beliau telah menetapkan bahawa cukai mestilah dipungut oleh pegawai Inggeris.
-Namun ,akibat tentangan tersebut dan pembunuhan Birch,pihak Inggeris telah menjatuhkan hukuman ke atas mereka yang disyaki terlibat iaitu Datuk Maharaja Lela dan Tok Sagor telah dihukum gantung dan Sultan Abdullah,Ngah Ibrahim dan Orang Kaya Menteri pula dibuang negeri ke Pulau Seychelles.Walaubagaimanapun, pembesar-pembesar negeri telah dijatuhkan hukuman,namun semangat menentang penjajah masih berkobar-kobar di hati rakyat.

Penentangan di Negeri Sembilan
Di sekitar tahun 1875-1876,Inggeris telah mula campurtangan di Negeri Sembilan. Ini berikutan perebutan kuasa antara Tengku Antah dengan Datuk Kelana .Perlantikan Tengku Antah sebagai Yam Tuan Besar oleh penduduk Terachi ,Gunung Pasir,Hulu Muar dan Jempol tidak diiktiraf oleh Datuk Kelana. Sementara itu, Tengku Antah pula tidak mengiktiraf Datuk Kelana sebagai pemerintah Sungai Ujong.
Pada tahun 1875., pergaduhan antara kedua-dua pihak ini berlaku apabila Datuk Kelana menuntut haknya ke atas Terachi. Dalam persengketaan ini, Inggeris telah membantu Datuk Kelana.
Akhirnya ,Tengku Antah telah menandatangani satu perjanjian dengan Inggeris di mana dalam perjanjian tersebut Tengku Antah diiktiraf sebagai Yam Tuan Besar Seri menanti dan jajahannya.
Penentangan di Pahang
Penentangan orang Pahang terhadap penjajah Inggeris berlaku di sekitar tahun-tahun 1891-1895.Sebelum itu , antara tahun -tahun 1857 hingga 1863 telah berlaku perang saudara antara Wan Ahmad dengan Wan Mutahir.
Akhirnya , Wan Ahmad telah berjaya dan ditabalkan menjadi Sultan Pahang pada tahun 1881, Sultan Ahmad telah melantik Tok Gajah sebagai Orang Besar Raja dan Dato' Bahaman sebagai Orang Kaya Semantan.
Penentangan terhadap Inggeris bermula apabila Inggeris melantik J.P Rodger sebagai Residen Pahang pada tahun 1888.
Akibat dari pentadbiran baru ini, beliau telah memperkenalkan jawatan "Pemungut dan Majistret".Akibat dari ini ramai pembesar tidak berpuashati dengan J.P Rodger.
Pada tahun 1891 ,beliau bersama anaknya ,Mat Kilau dan Datuk Bahaman telah menyerang Inggeris di Balai Polis Lubuk Trua dan menawan Temerloh.Mereka sekali lagi mnyerang balai polis di Kuala Tembeling dan menawan Kubu Inggeris di Jeram Ampai.
Walaubagaimanapun dalam tahun yang sama pihak Inggeris berjaya menawan semula kubu Datuk Bahaman di Jeram Ampai. Datuk Bahaman melarikan diri ke Terengganu dan Kelantan ,dan akhirnya ke Siam.
Penentangan di Sarawak
Penentangan orang-orang Sarawak terhadap penjajah Inggeris boleh dilihat dalam dua tempoh masa, iaitu amtara tahun 1853 hingga 1860 ,dan antara tahun 1893 hingga tahun 1920-an.
Pada tahun 1853,James Brooke telah cuba menguasai kawasan Sungai Rejang.Usaha ini telah menggugat kedudukan seorang pemimpin tempatan iaitu Sharif Masahor yang disegani oleh masyarakat Iban dan Melanau.
Sharif Masahor telah dilantik oleh Sultan Brunei menjadi Gabenor Sarikei di Sungai Rejang. Beliau menentang orang Inggeris kerana Brooke mengambil kawasan Sungai Rejang.Sharif Masahor membuat pakatan dengan Datuk Patinggi abdul Gapur dan menyerang kubu Brooke di Kanowit dan Kuching pada tahun 1860.
Walaubagaimanapun usaha ini dapat dipatahkan oleh tentera Brooke. Dalam lingkungan waktu yang sama telah muncul seorang tokoh yang mengetuai masyarakat Iban di hulu

Sungai Skrang yang bernama Rentap . Beliau marah dengan kemaraan kuasa Brooke di Skrang. Bersama-sama dengan pengikut-pengikutnya,beliau telah menentang kemaraan orang-orang Inggeris yang cuba mencerobohi kawasan orang Iban di Sarawak.
Pada tahun 1853, Rentap telah menyerang Kubu Brooke di Sungai Skrang dan berjaya membunuh pegawai Brooke.Selain dari itu sebab serangan dilakukan kerana Rentap tidak
berpuashati dengan tindakan Inggeris yang cuba menghapuskan tradisi memburu kepala manusia orang dan kegiatan perlanunan.
Namun pada tahun 1861, Rentap dan pasukannya telah dapat ditewaskan oleh Inggeris.Pada tahun 1893,masyarakat Iban di hulu Sunagi Batang Lupar yang diketuai oleh Banting telah menyerang tentera Brooke. Faktor penting tentangan ialah kerana pemerintahan Brooke cuba menghapuskan adat dan tradisi yang menjadi amalan penduduk tempatan.
Hanya pada tahun 1908 pihak tentera Brooke berjaya mematahkan pemberontakan yang diketuai oleh Banting.Pada tahun-1920-an muncul seorang pemimpin Dayak bernama Asun di Sungai Kanowit yang cuba menentang pemerintahan Brooke di Sarawak.
Penentangan di Sabah
Orang -orang Inggeris di Sabah juga mendapat tentangan daripada penduduk tempatan yang diketuai oleh Mat Salleh , berketurunan Bajau dan Sulu. Beliau adalah seorang pahlawan pembesar di hulu Sungai Sugut.Antara tahun 1894 hingga 1900, beliau melancarkan serangan besar-besaran terhadap Kompeni Berpiagam Inggeris .
Pada tahun 1897, Mat Salleh berjaya memusnahkan pelabuhan Kompeni di Pulau Gaya.Pengaruh Mat Salleh adalah begitu kuat akibatnya Inggeris sukar untuk menewaskan beliau.
Walaubagaimanapun , beliau tertembak pada tahun 1900.Antara punca utama serangan dilakukan adalah ekoran daripada usaha-usaha pembangunan Inggeris yang mendatangkan kesusahan kepada penduduk tempatan.
Pada waktu yang sama,Inggeris (melalui Kompeni Berpiagam )telah mengenakan pelbagai jenis cukai kepada penduduk tempatan .Begitu juga perluasan yang dilakukan oleh Inggeris telah menyekat kebebasan pembesar-pembesar tempatan.
Kemarahan penduduk tempatan terhadap Inggeris di Sabah berterusan . Pada tahun 1915 misalnya orang Murut telah menentang Kompeni Berpiagam di Sabah dan pemberontakan ini dinamakan Kebangkitan Runut.
Pemimpin utama mereka ialah Antanum. Pada tahun berkenaan orang-orang Murut telah membakar Pensiangan dan menyerang Rundum.Namun ,kompeni telah menyerang balas dan memusnahkan kubu Antanum di Selangit.Dalam peristiwa tersebut Antanum terbunuh dan orang-orang Murut terbunuh .
Antara sebab kemarahan penduduk tempatan terhadap Inggeris ialah pihak Kompeni menghalang amalan pertanian pindah.Begitu juga tindakan Kompeni membina jalan raya di kawasan pendalaman dianggap sebagai menimbulkan kemarahan nenek moyang , pada masa yang sama pihak Kompeni memaksa mereka menjadi buruh mereka tanpa bayaran upah.

Penentangan di Kelantan
Penentangan terhadap penjajah Inggeris di Kelantan sering dikaitkan dengan peristiwa penting iaitu Pemberontakan Tok Janggut pada awal tahun 1900-an. Tok Janggut atau nama sebenarnya Haji Wan Hassan merupakan seorang ketua yang dihormati oleh penduduk di kawasan Jeram
Beliau ialah ketua kampung Nering di Pasir Putih.Pemberontakan Tok Janggut bermula apabila Inggeris melantik Encik Latif sebagai Pegawai Daerah Pasir Putih pada tahun 1914.Inggeris juga telah mengenakan pelbagai cukai seperti cukai kepala,cukai buah kelapa dan cukai buah-buahanyabg membebankan penduduk tempatan.
Hal ini menyebabkan Tok Janggut dan pengikut-pengikutnya enggan membayar cukai. Inggeris telah mengarahkan seorang polis bernama Sarjan Hassan untuk menangkap beliau.
Sebaliknya , polis tersebut telah dibunuh. Seterusnya Tok Janggut dan pengikut-pengikutnya menawan Balai Polis Pasir Puteh dan menubuhkan kerajaan sementara.Pemberontakan Tok Janggut ini mendapat sokongan daripada Engku Besar Tun Ahmad ,Penghulu Adam, Haji Said dan Encik Ishak Merbul .

Bagaimanapun ,Inggeris telah dapat menawan semula Pasir Puteh pada tahun 1915.Bgaimanapun dalam serangan itu Tok Janggut terbunuh.

Penentangan di Terengganu
Kehadiran penjajah Inggeris di Terengganu juga tidak disenangi oleh penduduk tempatan .Satu pemberontakan yang dikenali sebagai Pemberontakan Tani berlaku dalam tahun 1928 yang diketuai oleh seorang ulama Haji Abdul Rahman Limbong.
Pemberontakan ini berlaku di zaman pemerintahan Sultan Sulaiman Badrul Alam Syah.Ulama-ulama lain yang terlibat dalam pemberontakan ini ialah Haji Zakaria,Mat Zin,Lebai Deraman ,Ismail Par dan Penghulu Salleh.
Mengikut Haji Abdul Rahman Limbong,tanah ialah hak Allah dan Inggeris tidak berhak mengenakan cukai .Beliau berjaya mengajak penduduk di Hulu Terengganu bangun dan menentang Inggeris.
Ketika berlaku Pemberontakan Tani pada tahun 1928,seramai 1000 orang telah berhimpun dan menawan pejabat kerajaan di Kuala Berang.Walaubagaimana pun ,pemberontakan telah bermula pada tahun 1922 apabila beberapa orang penduduk
tempatan ditangkap oleh Inggeris kerana tidak mematuhi peraturan mendapatkan pas Inggeris untuk membuka tanah baru.

Pemberontakan pada tahun 1925 berlaku apabila penduduk Kampung Kuala Telemong berkumpul beramai-ramai membantah pelaksanaan undang-undang baru Inggeris yang dikatakan menyusahkan dan menentang ajaran Islam.
Pada 21 Mei 1928,orang-orang Melayu di Kuala Berang telah menawan Pejabat Daerah dan menyerbu balai polis.
Secara ringkasnya terdapat beberapa sebab berlaku tentangan terhadap Inggeris:
1. Pihak Inggeris telah memperkenalkan sistem pemerintahan barat yang menggugat sistem pemerintahan tradisional dan bertentangan dengan sistem Islam.
2. Pada waktu yang sama,penjajah Inggeris memperkenalkan juga pelbagai jenis cukai seperti cukai hasil tanah dan cukai kepala.
3. Penduduk tempatan dikhendaki mendapatkan pas kebenaran daripada kerajaan sebelum dapat membuka tanah,bercucuk tanam atau memungut hasil hutan.
Penentangan Terhadap Penjajah Jepun
Walaupun kedatangan penjajah Jepun dengan slogan 'Asia untuk orang Asia'namun pada hakikatnya rakyat negara ini mengalami kesengsaraan pada zaman pemerintahannya .Pentadbir Jepun mengambil yindakan mengawal pergerakan rakyat dengan ketat.
Mereka menjalankan pentadbiran ketenteraan.Sekatan dan kawalan yang dikenakan oleh tentera Jepun menyebabkan rakyat hidup dalam kesengsaraan.Keadaan ini menyebabkan masyarakat tempatan bangkit menentang orang Jepun.
Tentangan terhadap pentadbiran Jepundi negara ini telah ditunjukkan melalui beberapa tindakan Parti Komunis Malaya yang dianggotai oleh sebilangan besar kaum telah menubuhkan Malayan People Anti Japanese Army(MPAJA).
Sementara itu di Pahang pula , orang Melayu telah menubuhkan Wataniah.Bekas pegawai -pegawai British yang bersembunyi di hutan menubuhkan Sekolah Latihan Khas 101 untuk melatih orang tempatan menggunakan menggunakan senjata api.
Sementara itu orang tempatan menyertai Force 136 di bawah pimpinan Kapten Spencer Chapman.Askar Melayu Setia telah ditubuhkan di Perak pada tahun 1945 yang diketuai
oleh Kapten Mohd. Salleh bin Haji Sulaiman .Pasukan -pasukan tentera tersebut telah melancarkan serangan terhadap tentera Jepun.
Mereka melakukan serangan gerila dan berselindung dalam hutan. Di Sabah dan Sarawak pula ,orang -orang Cina bekerjasama dengan kaum bumiputera menentang Jepun.
Gerila Kinabalu yang dipimpin oleh Musa dan Kwok Fen Nam telah membuat hubungan dengan gerila Sulu di Filipina di bawah pimpinan Imam Marajukan menentang musuh yang sama.

Perjuangan Kemerdekaan Melalui Semangat Kebangsaan
Menjelang abad ke-20 ,perjuangan mencapai kemerdekaan telah berubah corak iaitu daripada bercorak perjuangan berdarah kepada perjuangan yang berasaskan kepada perjuangan kebangsaan(nasionalisme).
Perjuangan -perjuangan yang terdapat di dalam negara telah memberikan inspirasi kepada penduduk tempatan.Peningkatan penduduk tempatan yang berpendidikan Barat dan agama telah menyedarkan penduduk tempatan bahawa perjuangan kemerdekaan bukan sahaja boleh dicapai melalui pemberontakan atau peperangan tetapi juga melalui rundingan.
Semangat kebangsaan di kalangan penduduk negara ini adalah diperkuatkan oleh dua faktor utama iaitu pengaruh luar negeri dan hasil karya.
Pengaruh Luar
Kebangkitan semangat kebangsaan di kalangan penduduk tempatan banyak dipengaruhi daripada pihak luar.Gerakan kebangsaan di Tanah Melayu sebelum Perang Dunia 2 banyak menerima pengaruh daripada kejayaan Jepun mengalahkan Rusia dalam Perang Rusia-Jepun,perjuangan nasionalis Indonesia menentang Belanda, Gerakan Turki Muda dan gerakan Pemulihan Islam .
Perjuangan Melalui Karya
Media merupakan alat yang berkesan dalam penyebaran semangat kebangsaan khususnya di kalangan mereka yang berpendidikan.
Antara akhbar-akhbar terawal ialah :
1. Al Imam mula diterbitkan pada 1906.Tokoh utama akhbar ini ialah Syed Syeikh al-Hadi.Akhbar ini khususnya digunakan oleh Kaum Muda sebagai alat untuk mereka menyampaikan idea mengenai pembaharuan.
2. Saudara mula diterbitkan pada tahun 1928. Tokoh utama akhbar ini ialah Syed Syeikh al-Hadi. Akhbar ini meneruskan seruan menyeru rakyat memajukan diri.
3. Majlis mula diterbitkan pada tahun 1935 dan tokoh utama akhbar ini ialah Abdul Rahim Kajai. Akhbar ini merupakan akhbar kebangsaan yang pertama dan kandungan akhbar ini ditujukan kepada desakan kepada Inggeris melindungi hak orang Melayu.
4. Warta Malaya iaitu sebuah akhbar yang memberi kesedaran kepada orang Melayu untuk maju dan ia mengecam dasar-dasar Inggeris yang tidak memberi perhatian kepada kehidupan orang Melayu.
5. Utusan Melayu mula diterbitkan pada tahun 1939.Dua tokoh utama akhbar ini ialah Abdul Rahim Kajai dan Ishak Haji Muhammad.Akhbar ini merupakan akhbar yang menjadi lambing perpaduan Melayu yang banyak memuatkan tulisan-tulisan tentang semangat kebangsaan orang Melayu menentang penjajah Inggeris.
6. Warta Sarawak merupakan lambang kesedaran dan kebangkitan semangat kebangsaan masyarakat Melayu di Sarawak .Antara lain akhbar ini mendesak kerajaan supaya meningkatkan taraf pendidikan orang Melayu dan menyeru kepada orang Melayu supaya tidak menjual tanah dan bergiat dalam bidang perniagaan.
Perjuangan Melalui Persatuan
Antara kelab dan persatuan adalah seperti yang berikut:
1. Kesatuan Melayu Singapura(KM Singapura)
Kesatuan Melayu Singapura ditubuhkan oleh Eunos bin Abdullah tahun 1926.Matlamat utama kesatuan ini ialah untuk menggalakkan orang Melayu melibatkan diri dalam pemerintahan.Ia juga sebagai perantaraan antara orang Melayu dengan penjajah Inggeris.
2. Kesatuan Melayu Selangor(KM Selangor)
Ia ditubuhkan pada tahun 1938 .Matlamat penubuhannya supaya Inggeris menambahkan bilangan orang Melayu pentadbiran dan memperbaiki taraf pendidikan,sosial dan kebajikan orang Melayu.
3. Persatuan Melayu Perak(PMP)
PMP ditubuhkan pada tahun 1937 oleh Wan Mohd Nor bin Wan Nasir.Matlamat utama persatuan ini ialah untuk meninggikan taraf ekonomi pendidikan orang-orang Melayu.
4. Kelab Putera Kelantan ,Persatuan Melayu Pahang ,Persatuan Melayu Negeri Sembilan dan Persatuan Melayu Kelantan
Antara tujuan perjuangan persatuan-persatuan ini ialah untuk memajukan,menjaga kepentingan dan penyatuan orang Melayu.
5. Persatuan Melayu Semenanjung
Persatuan Melayu Semenanjung ditubuhkan dalam tahun 1930,tetapi persatuan ini tidak mendapat sambutan kerana semangat kenegerian yang terlalu kuat.
6. Kesatuan Melayu Muda(KMM)
-Diasaskan oleh Ibrahim Yaacob di Kuala Lumpur pada tahun 1938.
-Kesatuan ini bersifat kebangsaan.
-Kebanyakkan ahli kesatuan ini adalah pelajar Maktab Perguruan Sultan Idris.
-Antara tokohnya ialah Ishak Haji Muhammad dan Ahmad Boestamam.
-KMM merupakan pertubuhan politik yang pertama di Tanah Melayu dan bersifat radikal.
-Matlamat KMM ialah menggabungkan semua negeri Melayu,memperjuangkan kepentingan hak orang Melayu,menggulingkan Inggeris ,memperjuangan kemerdekaan Tanah Melayu dengan Indonesia di bawah konsep Melayu Raya.
-Akhbar utama KMM ialah Warta Malaya yang dijadikan alat untuk menyebarkan sentimen anti penjajah Inggeris di kalangan orang Melayu.
Di kalangan orang-orang Cina ,semangat kebangsaan mereka didasarkan kepada pergolakan yang berlaku di negeri Cina, sementara bagi orang-orang India semangat kebangsaan mereka pula ditumpukan kepada perkembangan politik di India.
Bagi orang Cina yang dilahirkan di Tanah Melayu atau negeri Selat mereka menubuhkan Strait Born Chinese British Association pada tahun 1949 untuk menunjukkan kesetiaan mereka terhadap Tanah Melayu.Pemimpin utama persatuan ini ialah Tan Cheng Lock.

Sementara itu,orang India pula telah menubuhkan Persatuan Belia India dan pada tahun 1937 mereka juga menubuhkan Persatuan India Pusat Tanah Melayu(CIAM) yang dipimpin oleh Dr. A. W. Soosay. CIAM mempunyai matlamat untuk menjaga kepentingan masyarakat keturunan India dan meningkatkan taraf hidup mereka.
Di Sarawak dan Sabah,terdapat juga kegiatan-kegiatan politik.Persatuan Melayu Sarawak telah ditubuhkan pada 1939.Matlamat persatuan ini ialah untuk memajukan orang Melayu Sarawak dalam segala lapangan, menjaga kepentingan mereka serta memupuk kerjasama di kalangan orang Melayu Sarawak.

Sementara itu di Sabah pula terdapat beberapa persatuan bersifat sosio-ekonomi penduduk tempatan . Terdapat juga cawangan PASPAM yang menumpukan kepada isu-isu pendidikan.
Perjuangan Mencapai Kemerdekaan Selepas Perang Dunia
Untuk mengukuhkan kembali tapak penjajahan di negara ini, kerajaan Inggeris telah mengemukakan beberapa corak pentadbiran ,antaranya Pentadbiran Tentera British dan seterusnya Kesatuan Malaya.
Walaubagaimanapun, usaha ini telah mendapat tentangan ,khususnya cadangan pentadbiran di bawah Kesatuan Malaya.

Kesatuan Malaya(Malayan Union)
Pada 16 Oktober 1945, kerajaan Inggeris mengemukakan Kertas Putih untuk melaksanakan satu sistem pentadbiran baru yang dikenali sebagai Kesatuan Malaya di Tanah Melayu.
Sir Harold Mac Michael dilantik untuk mendapatkan persetujuan raja-raja Melayu.Pada bulan Januari 1946 ,kerajaan Inggeris meluluskan perlembagaan Kesatuan Malaya dan diikuti dengan penubuhan BMA dua bulan kemudian.
Antara sebab Kesatuan Malaya diperkenalkan adalah seperti yang berikut:
· untuk memelihara kepentingan Inggeris di Tanah Melayu
· untuk membentuk pentadbiran yang sistematik di Tanah Melayu dengan menyeragamkan pentadbiran di Kesatuan Malaya
· untuk menjimatkan kos pentadbiran di negeri Melayu
· untuk menyediakan penduduk Tanah Melayu ke arah berkerajaan sendiri
Antara ciri Kesatuan Malaya adalah seperti yang berikut:
· terdiri daripada sembilan buah negeri Melayu,Pulau Pinang dan Melaka
· pusat pentadbiran adalah di Kuala Lumpur dan ia diketuai oleh Gabenor Inggeris
· kuasa raja-raja Melayu dihapuskan dan baginda diberikan peranan sebagai penasihat Gabenor dan Ketua Majlis Penasihat Melayu
· Singapura tidak dimasukkan ke dalam Kesatuan Malaya tetapi dikekalkan sebagai tanah jajahan Inggeris
· Kerakyatan adalah berdasarkan kepada prinsip jus soli.Di bawah prinsip ini, kerakyatan Tanah Melayu diberikan kepada
1. orang asing yang berumur 18 tahun ke atas dan telah bermastautin di Tanah Melayu selama 10 tahun daripada tempoh 15 tahun
2. semua orang yang dilahirkan di Tanah Melayu selepas penubuhan Kesatuan Malaya
Tentangan Terhadap Kesatuan Malaya
Menyedari hakikat bahawa orang Melayu akan kehilangan kuasa di negeri mereka sendiri, maka Datuk Onn Jaafar dan golongan nasionalis Melayu lain bangun menentang pembentukan Kesatuan Malaya. Antara sebab utama Kesatuan Malaya ditentang adalah seperti berikut:
· kedaulatan raja-raja Melayu akan tergugat.Baginda akan hanya berfungsi sebagai ketua adat dan agama sahaja
· pemberian hak kerakyatan yang bebas kepada kaum bukan Melayu membimbangkan orang Melayu kerana bilangan mereka akan melebihi bilangan orang Melayu
· hak keistimewaan orang Melayu sebagai kaum pribumi akan terhapus
· orang-orang Melayu tidak suka dengan cara peras ugut yang digunakan oleh Harold Mac Michael
Walaupun terdapat bantahan, kerajaan Inggeris tetap mahu meneruskan penubuhan Kesatuan Malaya . Pada 1 April 1946,Kesatuan Malaya dilancarkan dengan rasminya dan Edward Gent dilantik sebagai Gabenor yang pertama .Namun majlis peramian perasmian tersebut telah dipulaukan oleh raja-raja dan pembesar -pembesar Melayu.
Ekoran daripada bantahan dan pemulauan itu ,satu rundingan antara Edward Gent ,raja-raja Melayu dan Datuk Onn telah diadakan .Perundingan itu memutuskan bahawa Kesatuan Malaya akan digantikan dengan satu pemerintahan baru .Akhirnya pada bulan Julai 1946 Kesatuan Malaya dibubarkan.
Perjuangan Kemerdekaan Melalui Perundingan
Pada bulan Februari 1948 ,kerajaan Inggeris telah mengisytiharkan pembentukan Persekutuan Tanah Melayu untuk menggantikan Kesatuan Malaya . Persekutuan ini terdiri daripada sembilan buah negeri Melayu ,Melaka dan Pulau Pinang .
Ia diketuai oleh Pesuruhjaya Tinggi British yang dilantik oleh Kerajaan Inggeris . Dalam Persekutuan ,Sultan diberikan semua hak-hak ke atas perkara-perkara seperti pentadbiran

kerajaan tempatan ,urusan kesihatan ,pendidikan dan pertanian .Sementara itu ,syarat -syarat kerakyatan diperketatkan dan hak keistimewaan orang-orang Melayu sebagai kaum Bumiputera diperkukuhkan.
Pada peringkat awal,sebuah Jawatankuasa Kerja telah dibentuk untuk menggubal perlembagaan baru.
Tentangan oleh PUTERA-AMCJA
Oleh kerana Jawatankuasa Kerja yang menggubal perlembagaan dikatakan tidak mempunyai wakil daripada bukan kaum Melayu,maka golongan bukan Melayu telah membentuk Majlis Tindakan Bersama Tanah Melayu(Malayan Council of Joint Action - AMCJA) yang diketuai oleh Tan Cheng Lock .
Sementara itu terdapat beberapa orang Melayu yang turut menubuhkan pertubuhan-pertubuhan yang berhaluan kiri seperti Parti Kebangsaan Melayu Malaya(PKMM)yang diketuai oleh Ahmad Boestamam dan Angkatan Wanita Sedar(AWAS) yang diketuai oleh Shamsiah Fakeh.
Pertubuhan-pertubuhan Melayu ini membentuk Pusat Tenaga Rakyat (PUTERA).PUTERA mendakwa bahawa Jawatankuasa Kerja terlalu bertolak ansur dengan kerajaan Inggeris dan ini merugikan orang-orang Melayu.
PUTERA mendesak bahawa perlembagaan yang baru mesti berdasarkan kepada empat prinsip iaitu bahasa Melayu dijadikan bahasa rasmi negara . Perkataan Melayu digunakan sebagai nama kerakyatan penduduk Tanah Melayu, pertahanan dan keselamatan Tanah Melayu menjadi tanggungjawab bersama kerajaan Tanah Melayu dan Britain dan bendera Kebangsaan mengandungi warna-warna kebangsaan Melayu.
Untuk menyatukan bantahan terhadap pembentukan Persekutuan Tanah Melayu, PUTERA dan AMCJA bersatu di bawah pimpinan Burhanuddin Al-Helmi. Pada tahun 1947 gabungan PUTERA-AMCJA memperlihatkan bahawa orang-orang Melayu dan bukan Melayu sudah boleh dan mula berganding bahu menyuarakan bantahan mereka terhadap pemerintahan Inggeris.
Parti Politik dan Perjuangan Kemerdekaan
Beberapa parti politik yang terdapat di Tanah Melayu khususnya selepas Perang Dunia 1 telah cuba memperjuangkan kemerdekaan .

Parti Komunis Malaya
Parti politik yang terawal ialah Parti Komunis Malaya (PKM) yang ditubuhkan pada April 1930.PKM bertujuan menggulingkan kerajaan Inggeris dan menubuhkan sebuah Republik Komunis di Tanah Melayu.Taktik yang digunakan pada peringkat awal ialah dengan melancarkan gerakan menghasut dan tidak bekerjasama dengan melancarkan gerakan menghasut dan tidak bekerjasama dengan kerajaan.
Pengaruhnya agak meluas dalam kesatuan-kesatuan sekerja,pertubuhan buruh dan juga sekolah-sekolah Cina. Tindakan mogok merupakan cara utama yang digunakan untuk melemahkan pemerintahan Inggeris. Cara PKM mencapai matlamatnya adalah melalui kekerasan dan dengan demikian ,PKM kurang mendapat sokongan rakyat.
Semasa pendudukan Jepun di Tanah Melayu,PKM menubuhkan Tentera Anti-Jepun Penduduk Tanah Melayu(MPAJA). Pada ketika itu ,PKM bekerjasama dengan Inggeris untuk menentang tentera Jepun.
Sebelum kedatangan semula Inggeris ke Tanah Melayu selepas pengunduran tentera Jepun,PKM mengambil peluang untuk memerintah Tanah Melayu melalui kekerasan .Akibat keganasan yang dilakukan oleh PKM. Kerajaan Inggeris telah mengiytiharkan darurat pada tahun 1948.

Di bawah kepimpinan Chin Peng, PKM menjadi sebuah parti yang bersifat militia. Sehubungan itu, Malayan Races Liberation Army(MRLA) telah ditubuhkan bagi memperjuang pembentukan Republik Komunis Malaya. Taktik yang digunakan oleh MRLA ialah perjuangan bawah tanah dan perang gerila di mana orang-orang Inggeris (seperti pengurus-pengurus ladang) tempat Inggeris merupakan sasaran utama mereka.
Semasa darurat ,beberapa undang-undang telah dijalankan untuk mengatasi keganasan PKM. Antaranya penggunaan undang-undang darurat menggunakan tentera dan polis untuk menangkap sesiapa yang disyaki dan memperkenalkan sistem kad pengenalan .
Dari segi langkah psikologi pula ,home guard di kampung-kampung tela ditubuhkan,tentera komando telah dibawa masuk dan usaha -usaha menyatupadukan kaum-kaum melalui Jawatankuasa Perhubungan Antara Kaum telah dilakukan . Rancangan Baru telah dilancarkan bagi menempatkan golongan setinggan di pinggir hutan ke kampung baru.
Gerakan kelaparan atau strategi menyekat bekalan makanan juga turut dilancarkan .Rancangan Templer juga dilancarkan dan menekankan penggunaan perang saraf yang antar caranya ialah melonggarkan syarat kewarganegaraan bagi bukan Melayu,mengampunkan bekas ahli PKM dan memperkenalkan kawasan hitam dan kawasan putih.Pada 31 Julai 1960 undang-undang darurat diisytiharkan tamat.

Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu(UMNO)
UMNO merupakan parti yang ditubuhkan untuk menyatupadukan orang-orang Melayu. Ia ditubuhkan secara rasmi pada 11 Mei 1946,diketuai oleh Datuk Onn Jaafar.
Matlamat utama penubuhan UMNO ialah untuk menentang penubuhan Kesatuan Malaya dan menyatupadukan orang Melayu di seluruh Tanah Melayu.Cogan kata utama parti ini iaitu 'Hidup Melayu' digunakan untuk menyatupadukan orang-orang Melayu dan mempertahankan kedudukan serta hak istimewa mereka.
Dalam perlembagaan baru UMNO pada tahun 1949 ,tujuan utama yang ditetapkan bagi parti ini ialah kerajaan sendiri dan kemerdekaan bagi Tanah Melayu .Sejak itu UMNO menjadi tulang belakang kepda pergerakan memerdekakan Kemerdekaan Tanah Melayu pada 31 Ogos 1957.
Malayan Indian Congress(MIC)
Kongres India Malaya(MIC) ditubuhkan pada 8 Ogos 1946 dengan Thivy sebagai presiden yang pertama.Matlamat penubuhan MIC ialah menjaga kepentingan politik,ekonomi dan sosial kaum India di Tanah Melayu.

Ia juga menjadi saluran bekerjasama dengan kaum lain untuk memperjuangkan kemajuan politik .Pada tahun 1955,MIC menyertai Perikatan yang sebelumnya dianggotai oleh UMNO dan MCA.

Malayan Chinese Association(MCA)
MCA ditubuhkan secara rasmi pada 27 Februari 1949 dengan Tan Cheng Lock sebagai presiden yang pertama.Matlamat utama penubuhan MCA ialah untuk melindungi hak dan kepentingan ekonomi,plitik,social kaum Cina di Tanah Melayu,melindungi masyarakat Cina daripada ancaman pengganas komunis , membuktikan kepada Kerajaan Inggeris tentang setia mereka kepada Tanah Melayu dan bekerjasama dengan kaum lain mencapai kemerdekaan Tanah Melayu.
Parti Malaya Merdeka(IMP)
IMP ditubuhkan oleh Datuk Onn Jaafar pada 16 September 1951 setelah usahanya untuk menjadikan UMNO sebuah parti berbilang kaum ditolak oleh orang-orang Melayu.Walau pun terbuka kepada semua kaum ,IMP gagal untuk mendapatkan keahlian daripada kaum bukan Melayu.Ini jelas menggambarkan bahawa parti politik di Tanah Melayu ketika itu adalah bersifat perkauman.
Parti -Parti Berhaluan Sosialis
Terdapat juga parti-parti politik yang cuba mendapatkan kemerdekaan menggunakan tindakan yang agak radikal.Antara parti tersebut ialah Parti Kebangsaan Melayu Malaya(PKMM) yang ditubuhkan pada tahun 1945, Angkatan Pemuda Insaf(API) yang ditubuhkan pada tahun 1946 dan Ikatan Pemuda Tanah Air Melayu(PETA) yang ditubuhkan pada tahun 1947.Kebanyakan parti ini mendapatkan inspirasi kemerdekaan daripada perjuangan nasionalis-nasionalis negara jiran khususnya Indonesia.

Parti-parti Berlandaskan Islam
Terdapat parti politik yang berlandaskan perjuangan kepada agama Islam. Parti tersebut ialah Hizbul Muslimin yang mempunyai matlamat utama untuk menubuhkan sebuah kerajaan Islam di Tanah Melayu. Sementara itu, Parti Islam Se-Malaya(PAS) telah ditubuhkan pada 24 November 1951. Matlamat PAS ialah menjadikan agama Islam sebagai agama rasmi ,bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi dan mengetatkan peraturan kerakyatan.

Parti Perikatan
Usaha -usaha awal untuk menggabungkan parti-parti yang berbilang kaum dalam satu pakatan bermula apabila UMNO dan MCA membentuk pakatan bersama untuk menghadapi pilihan raya Majlis Perbandaran Kuala Lumpur pada tahun 1952. Dalam pilihanraya tersebut,
Pakatan tersebut telah memenangi sembilan daripada 12 kerusi yang dipertandingan.
Seterusnya,pakatan tersebut memenangi pilihanraya Perbandaran Johor Bahru,Muar dan Melaka.Kejayaan pakatan ini mencerminkan bahawa usaha-usaha bersama antara kaum dapat menghasilkan kejayaan bagi kepentingan bersama.
Berlandaskan kejayaan ini ,Tuanku Abdul Rahman dan Tan Cheng Lock telah membentuk Parti Perikatan pada peringkat kebangsaan pada tahun 1952. Pada tahun 1955,MIC pula turut menyertai parti Perikatan.Dengan ini jelas bahawa rakyat yang berbilang kaum telah memberikan mandat kepada Perikatan untuk memperjuangkan kemerdekaan Tanah Melayu.
Menuju ke Arah Kemerdekaan
Pada tahun 1953, berikutan kekalahan IMP dalam pilihanraya Majlis Perbandaran Kuala Lumpur,Datuk Onn Jaafar menganjurkan satu perundingan kebangsaan di Kuala Lumpur.
Kekalahan IMP jelas disebabkan oleh pakatan atau gabunagn UMNO-MCA.Akibat daripada pakatan tersebut hubungan antara Tan Cheng Lock dan Datuk Onn menjadi renggang.
Dalam perundingan tersebut, wakil parti-parti di Tanah Melayu dijemput untuk membincangkan mengenai langkah ke arah mencapai kemerdekaan Tanah Melayu. Antara tuntutan yang diusulkan dalam perundingan tersebut ialah mendesak supaya kerajaan Inggeris mengadakan pilihanraya umum pertama pada tahun 1954.
Datuk Onn yang gagal mendapatkan sokongan telah membubarkan
Penubuhan Persekutuan Malaysia
Pengenalan
Tanah Melayu telah mencapai kemerdekaaanya pada 31 ogos 1957,setelah lebih 400 tahun dijajah oleh pelbagai kuasa luar seperti eropah dan juga asia
Malaysia lahir enam tahun selepas Tanah melayu merdeka ini hasil gabungan tanah melayu dengan singapura ,sabah borneo utara dan Sarawak,ia termasuk juga faktor politik ekonomi dan sosial telah mendorong pembentukannya
Ikutilah rentetan peristiwa dan isu isu menarik yang telah dialami sehingga akhirnya Malaysia lahir pada 16 september 1963

Usul Penyatuan Negeri
Idea untuk menyatukan negeri negeri serantau dengan tanah melayu telah timbul berkali kali dalam sejarah .
Keinginan itu timbul bukan sahaja dikalangan pemimpin -pemimpin negeri-negeri asia tetapi juga di kalangan pembesar british.paling awal gagasan penyatuan negeri -negeri di sekitar tanah melayu datang dari pihak british

Umpamanya kabinet british pernah membincangkan isu itu pada tahun 1888 dan kemudian paling serius pada tahun 1932 setelah british berjaya menguasai sembilah buah negeri di tanah melayu serta Sarawak dan british borneo(nordin sopiee1974)
Walaupun mulai tahun 1949 usaha menyelaras pentadbiran tanah jajahan itu memang dibuat tetapi secara politik percantuman tidak dilakukan .
Pihak tempatan pernah mencadangkan penyatuan negeri negeri berjiran dengan tanah melayu.
Pada tahun 1955 david marshall pernah mencadangkan singapura bercantum dengan tanah melayu
Gagasan Malaysia juga pernah disuarakan oleh tokoh-tokoh di tanah melayu iaitu oleh
Ghazalie Shafie(1954)dan Tan Cheng Lock(1955).Pada tahun (1959)Lee Kuan Yew pula menyebut Singapura dan Tanah Melayu patut bercantum.
Selepas cadangan cadangan tersebut ,cadangan -cadangan yang konkrit datang dari Tunku Abdul Rahman.kali pertama menyebut soal percantuman ialah semasa persidangan agung(UMNO)pada tahun (1955).
Tunku menjemput Singapura bergabung sekaligus mencapai kemerdekaanya
Enam bulan kemudian Tunku menyatakan kesediaannya menerima masuk bukan sahaja singapura tetapi juga Sarawak,Brunei dan Borneo Utara British ,tetapi masing-masing perlu bebas daripada penjajah dan mereka masuk secara sukarela.
Pelbagai reaksi yang menyokong dan yang menentang mula dikesan .Sementara pihak British menyambut secara positif.
Tetapi terdapat tokoh-tokoh yang curiga ,malah mengemukakan cadangan yang berbeza AM Azahari di Brunei dan Ahmad Boestaman di Malaya memberi pandangan percantuman dalam bentuk-bentuk yang berlainan
Idea idea percantuman negeri-negeri serantau yang dijelaskan oleh Tunku dalam perjumpaan itu telah diulas oleh akhbar -akhbar di negeri -negeri asia tenggara
Tunku sendiri terus memepopularkan usul itu dalam majilis -majilis tertentu
Status Politik Negeri-Negeri dalam Usul
Lima buah negeri bercadang untuk bergabung membentuk negara baru Malaysia.negeri negeri itu adalah.
(I)Negeri Brunei
(II)Negeri Borneo Utara British(Sabah)
(III)Negeri Sarawak
(IV)Negeri Singapura
(V)Persekutuan Tanah Melayu
selama hampir dua tahun negeri-negeri ini berhubungan dan berunding secara berkumpulan dengan tanah melayu .
Pelbagai cabaran dan rintangan serta kekeliruan telah dialami bukan sahaja di kalangan rakyat malahan juga di kalangan pemimpin.
Di kalangan lima negeri itu cuma Tanah Melayu sahaja yang bebas daripada kuasa luar.
Tanah Melayu merdeka pada tahun (1957)iaitu empat tahun sebelum pemikiran serius untuk membentuk Malaysia ekoran saranan tunku di Singapura
Selain tanah melayu ,empat negeri lain itu maih di naungan british,singapura berstatus koloni sementara Sarawak ,Borneo Utara dan Brunei masing masing di bawah naungan sebagai tanah jajahan British
Perkara bebas meallui percantuman ini menjadi satu factor umum yang dianggap mendorong negeri-negeri bakal anggota itu menyertai Malaysia.
Dorongan Untuk Menubuhkan Persekutuan Malaysia
Politik :mempercepatkan kemerdekaan bagi negeri -negeri Brunei ,Singapura,Sarawak
dan sabah.
Politik: membanteras ancaman komunis ,dan seterusnya mengekalkan keamanan dan
kestabilan
Politik:menwujudkan keseimbangan kaum dan perpaduan
Ekonomi:memajukan ekonomi serantau untuk kepentingan negara dan rakyat negeri
anggota
Sosial :memupuk bangsa Malysia ,dengan identity yang baru berteraskan perkongsian
warisan budaya yang kaya
Telah dikatakan tadi ,kebebasan daripada kuasa British menjadi pendorong umum bagi semua negeri dalam usul percantuman itu.
Hal ini telah berkali kali disebut oleh beberapa pihak di Britain dan juga pemimpin pemimpin di asia tenggara
Umpamanya terbitan 11 februari 1988 akhbar,The Times ,Lodon menyebut bahawa melalui Malaysia dapat satu penyelesaian kemas terhadap tanggungjawab Britain di kawasan negeri("…@ tidy solution of British responsibility…"Noordin sopiee,1974.
Tunku sendiri kerap menkankan peluang kemerdekaan bagi negeri-negeri berkenaan ,bukan soal pengembangan wilayah bagi kepentingan Kuala Lumpur.
Di Singapura pula,Singapore People'sAlliance dilaporkan dalam akhbar the people sebagai berkata bahawa cara terbaik untuk merdeka melalui penyertaan dalam Malaysia
(Nordiee Sopiee 1974)
bagi Tunku sendiri kemerdekaan Singapura memang sesuatu yang wajar dihargai oleh semua pihak.Namun demikian di samping mengetengahkan faedah itu ,Tunku juga sentiasa menekankan juga bahawa beliau sanggup bersabar menunggu kelahiran Malaysia.,termasuk mengatakan mungkin lebih baik Singapura merdeka dulu.
Tunku mahu menyelesaikan masalah dalamanya dan juga mahu penduduk bersikap Malaysian dan menolak ideology komunise dan fence-sitters
Dalam konteks perbezaan politik sedemikian pihak Kuala Lumpur mengutamakan kelebihan peratusan rakyat berketurunan Melayu sebagai asas yang sendirinya boleh mendorong perpaduan .
Tunku juga berkata jika kesemua negeri bersatu di bawah satu pentadbiran politkmaka kuatlah kedudukan mereka pada peringkat antarabangsa
Faktor ekonomi juga dalam bentuk faedah bersama bagi negeri-negeri Tanah Melayu
dan negeri serantau
Dalam hal ini faktor ekonomi ,politik dan sosial yang telah mendorong penubuhan Malaysia
Reaksi Awal Terhadap Gagasan
Gagasan pembentukan Malaysia oleh Tunku Abdul Rahman pada 27 Mei 1961 telah menimbulkan pelbagai reaksi.
Komitmen Tunku yang diulas oleh akhbar-akhbar di negeri negeri asia tenggara menambah minat orang ramai.
Di negeri negeri bakal anggota terdapat situasi yang berubah ubah ,yang kadang -kadang mengelirukan pihak tertentu .

Singapura
Pada amnya semua pihak suka dengan konsep Malaysia dan menyetujui pembentukan sebuah negara dan kerajaan yang baru.
Lee Kuan Yew dikatakan paling berminat dengan idea penubuhan Malaysia bagaimanapun ada pihak -pihak tertentu di singapura yang berlainan pendapat tahu menaruh kesangsian tentang keutuhan Malaysia .
Rakyat Singapura pada mulanya memberi sokongan penuh tetapi perubahan politik pada awal awal tahun 1961 mengubah pendirian sebhagian rakyat Singapura .
Parti Tindakan Rakyat atau People 'sAction Parti(PAP) dan amnya kerajaan (PAP)pimpinan Lee Kuan Yew menerima tentangan hebat dari parti United People's Party(UPP)semenjak itu hasrat politik mereka untuk membawa singapura merdeka melaui cara arah dan ideologi yang berlainan pula semakin jelas
Penentangan mereka mencapai kemuncak semasa pilihan raya kecil Hong Lim
(April 1961)apabila Ong Eng Guan,pemimpin parti tersebut menetang calon daripada parti asalnya dan memenangi pilihan raya itu
Lee Kuan Yew menjadikan kekalahan partinya pengajaran dan semakin memahami tentang sikap sesetengah rakyat keturunannya .Bagaimanapun minat Lee Kuan Yew untuk bercantum dan membentuk Malaysia tidak berubah .
Satu lagi peristiwa di Singapura yang menggugat pembentukan Malaysia ialah pilihan raya kecil anson (Julai 1961).Seperti Hong Lim ,di anson juga kekalahan berlaku akibat tindakan puap sayap kiri (PAP)yang berpaling tadah dan memberi sokongan kepada calon Parti Buruh
Bagi Tunku dan Lee Kuan Yew peristiwa ini menguatkan iltizam mereka ke arah pembentukan Malaysia.Hal ini sama sekali bertentangan dengan spekulasi akhbar dan pihak-pihak tertentu.
Brunei
Sambutan rakyat Brunei pada mulanya juga tidak sebulat suara menyetujui Malaysia.Walaupun sebahagian besar rakyatnya ingin menyertai pembentukan Malaysia,

Namun kebanyakannya lebih suka Brunei merdeka dengan sendiri terlebih dahulu.
Sultan Omar Ali Sarifuddin sendiri sangat berminat dan menganggap penubuhan Malaysia satu idea yang baik .
Walaubagaimanapun satu tentangan yang hebat datang daripada A.M Azahari iaitu pemimpin Parti Rakyat Brunei.Azahari cuba membawa Brunei ke dalam pertubuhan lain dan bergabung dengan Borneo Utara British dan Sarawak di bawah nama Kalimantan Utara.
Tentangan Azahari pengikutnya memuncak dalm revolusi bersenjata ,tetapi akhirnya dapat dipatahkan oleh Sultan dengan sokongan british.
Sabah dan Sarawak
Di Sabah dan Sarawak sambutan penduduknya terhadap idea penubuhan Malaysia menggalakkan.
Mereka sedar penyertaan ke dalam Malaysia bererti mereka akan bebas daripada kuasa British. Mereka juga percaya ancaman komunis yang semakin membimbangkan akan lebih mudah diatasi secara bersama dalam satu pemerintahan baru. Rakyat Sabah dan Sarawak juga sedar tentang struktur penduduk yang akan berubah. Jadi mereka akan memberi sumbangan kepada keseimbangan kaum di Malaysia.
Bagaimanapun , pandangan positif ini diiringi juga kebimbangan-kebimbangan tertentu. Rakyat negeri-negeri Borneo itu berasa khuatir mereka akan hilang kekuatan akibat daripada "Malayan domination". Orang-orang bukan Melayu khususnya, takut didiskriminasikan iaitu tidak mendapat layanan yang sama. Perasaan ini timbul kerana kuasa politik dipercayai akan tertumpu di Kuala Lumpur.
Kebimbangan dominasi politik Tanah Melayu ini juga terdapat dikalangan kaum bukan melayu di Borneo yang khuatir kedudukan agama dan bahasa mereka akan terancam. Kaum Cina juga takut tenggelam dalam persaingan ekonomi dengan kaumnya dari Singapura.

Tanah Melayu
Di Tanah Melayu , walaupun sokongan terhadap konsep Malaysia lebih menyeluruh terdapat juga pihak-pihak tertentu yang berlainan pendapat.
Pada peringkat awal(sebelum 1961) sebilangan kecil pemimpin UMNO sering terlalu menimbang untung rugi Tanah Melayu apabila bergabung dengan Singapura melalui Malaysia. Bagaimanapun , apabila kemasukkan negeri Sabah dan Sarawak diambil kira , kebimbangan kepentingan kaum Melayu , terutama dari segi nisbah penduduk tidak lagi begitu serius.
Sokongan terhadap penyatuan semakin meluas. Satu faktor yang menyumbang kepada perubahan pendapat , serta penilaian pemimpin-pemimpin UMNO dan tokoh-tokoh Melayu lain ialah laporan Duta Melaya ke Indonesia iaitu Senu Abdul Rahman pada awal 1961.

Antara lain laporan itu menyatakan penduduk peribumi Borneo Utara yang berbangsa Melayu melahir minat untuk bergabung dan menyertai Malaysia.
Satu pihak lain di Tanah Melayu yang lantang menyuarakan tentangan terhadap penubuhan Malaysia ialah Parti Islam Se Tanah Melayu(PAS). Pemimpin-pemimpin PAS mendakwa orang Melayu akan kerugian sekiranya. Malaysia ditubuhkan. Mereka lebih cermat dengan konsep MAFILINDO(gabungan Malaya dengan Filipna dan Indonesia).
Britain
Bagaimana pula sikap pihak British usul penubuhan Malaysia ?. pada keseluruhannya pihak British menyetujui supaya negeri-negeri dirantau ini bergabung bagi menubuhkan satu negara baru , meskipun perubahan ini bermakna negeri-negeri di bawah jajahan British akan diserahkan balik kepada kepada rakyat asalnya. Malahan idea deklonisasi negeri-negeri naungan British semenjak Tanah Melayu belum merdeka lagi.
Selepas Tanah Melayu merdeka , Britain pada 11 Februari 1958 sebagaimana yang dilaporkan dalam The Times (London) telah membuat penegasan bahawa konsep Malaysia yang telah diperkatakan itu "…….nampaknya iaitu penyelesaian kemas bagi masalah tanggunjawab British di daerah itu..".selepas itu semakin banyak pendapat British tersiar di pelbagai media cetak , yang semuanya menyokong penubuhan Malaysia melalui percantuman negeri-negeri taklukan British dengan Tanah Melayu.
Perkembangan seterusnya menampakkan usaha-usaha secara langsung di pihak pegawai-pegawai British khasnya dan Britain amnya dalam pelaksanaan konsep Malaysia.
Pada bulan Februari 1961 semasa Tunku abdul Rahman berada di London untuk menghadiri persidangan Perdana Menteri Komanwel, Harold McMilan yang telah melahirkan keprihatinan Kerajaan British terrhadap keselamatan Singapura dan menyatakan kebaikan Singapura dan Malaya bercantum.
Walaupun pada keseluruhannya pihak British menyetujui pembentukan Malaysia , Tunku Abdul Rahman dan rakan-rakan telah mengalami masalah kecil dengan Britain. Antaranya termasuklah meyakinkan pihak Britain bahawa pembentukan Malaysia tidak akan menimbulkan masalah masalah yang dikhuatiri oleh British.
Pertama ialah kesesuaian masa (yang dianggap penting oleh gabenor-gabenor ,Sarawak dan Sabah , dan juga pegawai-pegawai ekspatriat). Kedua kebimbangan Britain tentang penguasaan Singapura dan Tanah Melayu terhadap penduduk negeri-negeri Borneo. Ketiga tentang syor Tunku supaya pangkalan British di Singapura diubah statusnya. Kebimbangan-kebimbangan ini menyebabkan pihak British merasa hubungan Malaysia tidak wajar dilaksanakan dengan segera.
Pada suatu ketika , rancangan penubuhan Malaysia nampak tergugat ekoran dakwaan gabenor Sabah dan Sarawak bahawa rakyat mereka lebih peka bercantum dahulu sesama mereka sebelum menyertai Malaysia.
Bagaimanapun akhirnya ekoran daripada persidangan khas di London pada 22 November 1961 satu kenyataan bersama yang menegaskan "Malaysia satu syarat wajar" telah ditandatangani. Selepas itu satu suruhanjaya khas iaitu Suruhanjaya cobbold ditubuhkan bagi meninjau pendapat rakyat dan kerjasama British sehingga Malaysia lahir.
Detik-Detik Penubuhan Malaysia
Cadangan penubuhan Malaysia menimbulkan pelbagai reaksi.Walausebahagian besar daripada rakyat negeri-negeri asal berminat,tetapi kadar minat itu berubah-ubah dari semasa ke semasa mengikut perkembangan -perkembangan tempatan dan perubahan di negeri bakal anggota yang lain.
Tahap minat juga berbeza antara sebuah di negeri dengan yang lain dan juga antara pihak pihak yang berlainan .
Tidak dinafikan juga bahawa sejak awal lagi,ada juga pihak dan individu tertentu yang menentang atau sama sekali tidak menyetujui usul penubuhan Malaysia.
Perubahan -perubahan seperti ini dan perkembangan secara keseluruhan memerlukan tindakan-tindakan tertentu diambil sehingga Malaysia diisytiharkan pada 16 september(1963)
Lawatan Muhibah Ke Sabah Dan Sarawak(Jun 1961)
Tunku ingin memastikan rakyat Sabah dan Sarawak memahami sepenuhnya konsep Malaysia dan tujuan penubuhan Malaysia.
Tunku juga prihatin tentang kemungkinan pemimpin-pemimpinnya beranggapan beliau menggalakkan British menyerahkan wilayah-wilayah Borneo itu semata-mata untuk membesarkan Tanah Melayu
Justeru itu Tunku membuat lawatan muhibah ke negeri-negeri itu.Tunku berjaya mengurangkan kekeliruan yang ada di kalangan rakyat Sabah dan Sarawak .Beliau juga dapat mengurangkan kebimbangan mereka tentang penguasaan kaum Melayu dalam Malaysia.
Kunjungan Tunku Ke Brunei(Julai 1961)
Menjelang pertengahan tahun (1961),Parti Rakyat Brunei(PRB)di bawah pimpinan Ahmad Azahari begitu juga nekad dengan rancangan mewujudkan Kalimantan Utara yang merdeka.
Konsep Malaysia tidak menarik minat pengikut-pengikut Parti (PRB).Situasi yang demikian menyebabkan Tunku mengambil keputusan untuk memberi penjelasan kepada rakyat Brunei tentang konsep Malaysia.
Ekoran daripada itu Sultan Brunei menubuhkan satu suruhanjaya tinjauan untuk menentukan pendirian sebenar rakyat.
Rundingan Singapura(Ogos 1961)
Soal pencantuman Singapura dengan Malaysia mesti ditentukan bersama oleh rakyat Singapura sendiri.
Demikian ditegaskan oleh Lee Kuan Yew apabila ucapan Tunku Abdul Rahman
(Mei 1961) mula diketahui oleh rakyat.Selain itu ,Lee juga mahu memastikan Singapura mempunyai kedudukan yang selesa dalm Malaysia.
Pada (23 Ogos 1961)mesyuarat rasmi pertama mengenai pencantuman diadakan antara Singapura dan Persekutuan Tanah Melayu.
Antara persetujuan yang dicapai termasuk autonomi Singapura dalam hal-hal pendidikan dan tenaga buruh.
Kerajaan pusat pula akan bertnggungjawab atas soal pertahanan ,hubungan luar dan keselamatan dalam negeri.
Rundingan Kepentingan Negeri-Negeri Borneo(November 1961)
Demi kepentingan negeri Borneo sebagai tanah jajahan British ,Satu rundingan khas diadakan dengan kerajaan British.
Persetujuan yang dicapai termasuk mengakuri keputusan rundingan Singapura-Persekutuan Tanah Melayu.Menjalankan pungutan suara di kalanagan pungutan suara di kalangan rakyat Sarawak dan Sabah dan meluaskan perjanjian pertahanan England -Persekutuan Tanah Melayu bagi melindungi Asia tenggara dari ancaman komunis.
Juga dipersetujui cadangan membantu untuk menyemak pendapat Sultan Brunei ,dan supaya pangkalan British di Singapura dikekalkan bagi membantu pertahanan Malaysia.

JawatanKuasa Perundingan Perpaduan (Pertengahan 1961)
Jawatankuasa ini ditubuhkan hasil tindakan Persatuan Parlimen Komanwel(PKK)yang dibentuk pada pertengahan 1961 apabila didapati pemimpin Sabah dan Sarawak menunjukkan kesangsian mereka terhadap penubuhan Malaysia.
Dalam persindangan (PKK)di Singapura keterangan lanjut telah diberi dan akhirnya semua pemimpin bakal anggota Malaysia bersetuju membentuk jawatankuasa Perundingan Perpaduan(JPP).
JPP dipengerusikan oleh Donald Stephen dari Sabah .JawatanKuasa ini mempunyai tugas memberi penjelasan kepada rakyat mengenai pembentukan Malaysia.
Keberkesanan JPP terselah dalam mesyuarat pertamanya yang diadakan di Jesellton sekarang (Kota Kinabalu).Selepas beberapa mesyuarat lagi telah diadakan di tempat tempat yang lain pula

SuruhanJaya Cobbold(Laporan Terbit Ogos 1962)
Walaupun pengumuman gagasan Malaysia telah dialu alukan oleh sebahagian besar rakyat negeri -negeri berkenaan namun terdapat sesetengah pihak yang merasai berbagai-bagai kebimbangan .
Ada yang menganggap cadangan itu adalah satu cara menguatkan kuasa British,kerana itu pihak British menjemput Tunku untuk berunding di London (Oktober 1962).
Pihak British mengesahkan persetujuannya terhadap pembentukan Malaysia .Seterusnya kedua-dua pihak bersetuju supaya satu suruhanjaya di bawah Lord Cobbold dengan empat anggota lain (Dua British,Dan Dua Rakyat Malaysia)ditubuhkan untuk meninjau pendapat rakyat Sarawak dan Sabah suruhanjaya itu mengadakan lawatan daripada Februari hingga April (1962)
Didapati lebih 70 peratus penduduk dua buah negeri itu bersetuju ,Seterusnya anggota -anggota inggeris dan anggota dari Tanah Melayu secara berasingan memperakukan supaya Persekutuan Malaysia ditubuhkan.
Rundingan Pra Rang Undang-Undang Malaysia(Julai 1962)
Sebagai usaha menyelesaikan perbezaan -perbezaan kecil yang terdapat dalam perincian antara dua perakuan yang berasingan (oleh anggota British)dan(anggota Tanah Melayu) dalam suruhanjaya Cobbold.
Tunku bersama Tun Razak dan Tan Siew Sin berunding lagi di London .
Perkara penting yang tidak disengani oleh pihak Tunku ialah perakuan pihak Inggeris dalam suruhanjaya Cobbold itu supaya Malaysia dilaksanakan dalam dua peringkat .
Selepas lima tahun baru terlaksana sepenuhnya ,sementara itu pihak inggeris juga mencadangkan supaya Gabenor Sabah dan Sarawak dikekalkan dengan autonomi dalam hal hal tertentu .Pada kali ini rombongan Tunku mengalami cabaran besar untuk menyakinkan pihak british supaya gabenor dan rakyatnya tidak perlu bimbang.
Akhirnya rombongan Tunku berjaya menyakinkan British terhadap perakuan -perakuan anggota Cobbold dari Tanah Melayu .
Setelah persetujuan dicapai suruhanjaya Cobbold mengemas kini laporan untuk disiarkan secara rasmi pada (1 Ogos 1962).

JawatanKuasa Antara Kerajaan -JAK(Ogos 1962)
Apabila konsep Malaysia telah difahami oleh rakyat ,satu jawatankuasa khas ditubuhkan.
Jawatankuasa yang dianggotai oleh semua negeri anggota itu bertujuan merancang bentuk negara baru yang akan lahir .
Objektif khusus JAK adalah bagi merangka Perlembagaan Malaysia dan menangani isu-isu tertentu seperti memastikan hak dan kepentingan penduduk Sabah dan Sarawak dilindungi .
JAK ini dipegerusikan oleh Lord Landsdowne. Anggota -anggota yang lain terdiri daripada Tun Abdul Razak , Donalds Stephen , Abang Haji Mustapha , Temenggung Jugah , seorang wakil Britain dan seorang lain wakil (PTM).
Jawatankuasa ini telah menubuhkan lima buah jawatankuasa kecil untuk meneliti aspek perlembagaan ,kewangan perundangan ,kehakiman dan organisasi jabatan.
Setelah bersidang sebanyak 18 kali antara 30 Ogos hingga 26 November 1962,perlembagaan pun dihasilkan dan pelbagai isu telah dirumus serta dipersetujui oleh semua pihak. Laporan JAK itu diterima oleh sabah dan Sarawak dan menjadi asas kepada Perjanjian Malaysia yang ditandatangani di London 9 Julai 1963

Kempen Referendum Dan Referendum Singapura(September 1962)
Berikutan dengan rundingan Singapura ,satu kempen referendum diadakan .
Kempen ini berterusan dalam keadaan yang selalu panas serta ditandai hujah-hujah yang dilahirkan oleh (PAP)dan parti -parti pembangkang.
Isi kempen ini menyebut tentang buruk dan baik idea penubuhan Malaysia dan percantuman serta soal untung dan rugi rakyat Singapura .Analisis sarjana sejarah menjelaskan bahawa(PAP) berjaya menguatkan dorongan rakyat Singapura untuk menyokong penubuhan Malaysia kerana (PAP)dapat menyakinkan majority rakyat Singapura
(i)Tiada kemungkinan lucut taraf kerakyatan
(ii)Perdangangan antarabangsa Singapura mungkin merosot tanpa percantuman melalui
Malaysia
(iii)Malaysia akan lebih berjaya membendung ancaman komunis dan memelihara
keamanan
akhirnya pada (1 September 1962)sehari selepas perseketuan Tanah Melayu menyambut ulang tahun kelima kemerdekaanya .
Misi Bangsa-Bangsa Bersatu(Jun 1963)
Misi ini bertujuan untuk mendapat kepastian tentang perasaan rakyat Sarawak dan Sabah terhadap konsep Malaysia.
Ini dilakukan berikutan dan kegelisahan dan kekeliruan yang dipercayai dirasakan oleh rakyat negeri-negeri tersebut ekoran daripada pelbagai perkembangan politik tempatan.
Antaranya termasuk pembentukan parti parti politik yang baru dan juga pengaruh reaksi negatif daripada Indonesia dan Filipina .(sebelum rujukan suara itu dilakukan ,Tunku telah menemui Presiden Sukarno dan Presiden Macapagal bagi menerangkan tujuan penubuhan Malaysia dan menyakinkan mereka bahawa rakyat Sabah dan Sarawak menyetujuinya)
Pasukan Bangsa bangsa bersatu itu juga mengakui kebersihan pilihan raya Sabah dan Sarawak tanpa penyelewengan dan juga mengesahkan kesahihan Laporan Cobbold
Malaysia Tanpa Brunei
Keghairahan awal Sultan Brunei untuk menyertai Malaysia anehnya tidak berkesudahan dengan negeri Brunei menjadi anggota Malaysia.
Sultan Omar Ali Sarifudin memeranjatkan semua pihak apabila baginda membatalkan rancangan untuk menyertai Malaysia .
Perubahan itu berlaku akibat kekecewaan Sultan Brunei sebab diantara tuntutan baginda yang tidak dipenuhi antaranya ialah :
(i)dibenarkan terus menguasai minyak
(ii)Brunei diberi sekurangnya sepuluh kerusi Parlimen
(iii)memegang autonomi kewangan pada peringkat awal mengekalkan semua
pelaburannya.
(v)meneruskan program pendidikan dan kebajikan keselamatan Brunei dalam Malaysia
terjamin
(vii)supaya kekanan baginda dalam majilis raja-raja dikira daripada tarikh baginda
menjadi Sultan (1950),dan bukan tarikh kemasukan Brunei ke dalam Malaysia.
Isu yang paling utama kepada Sultan Brunei adalah soal kekanan baginda dan soal kuasa ke atas hasil minyak Brunei.
Setelah beberapa rundingan diadakan semua isu kecuali isu minyak dan kekananan telah diselesaikan .
Penyelesaian dibuat sama ada secara kompromi atau pihak yang satu lagi (Kuala Lumpur)
Menyetujui terus permintaan asal Sultan
Sultan Omar Sarifuddin mengambil keputusan untuk tidak menyertai Malaysia kerana tersinggung kerana soal kekananan baginda tidak dipertimbangkan


Malaysia hadapi Tentangan Luar
Sejarah pembentukan Malaysia dan perjuangan pada peringkat awal untuk mengekalkan keutuhan Malaysia mesti memasukkan tentangan yang telah dihadapi.
Dua negara iaitu Filipina dan Indonesia menetang penubuhan Malaysia
Di Filipina ,Presiden Macapaggal mendakwa sabah pada asalnya adalah sebahagian negaranya.jadi pembentukan Malaysia yang memasukkan Sabah ke dalam Persekutuan baru itu akan menyulitkan lagi tuntutan Filipina terhadap Sabah.
Walaupun majority rakyat Sabah menyokong dan menyetujui konsep Malaysia seperti yang terbukti melalui laporan rombongan Bangsa-bangsa bersatu ,Filipina terus membantah dan kemudian memutuskan hubungan diplomatic dengan Malaysia.
Tentangan Indonesia terhadap pembentukan Malaysia dikenal sebagai konfrantasi.
Presiden Sukarno mengumumkan dasar konfrantasinya pada (20 Januari 1963)dengan slogan Ganyang Malaysia,alasan Sukarno bertindak menentang penubuhan Malaysia dan seterusnya kerajaan Malaysia (setelah ia tertubuh)ialah kerana Indonesia merupakan sebuah negara yang besar yang berjiran dengan Tanah Melayu tidak dirunding pada peringkat awal.

Sukarno mendakwa Malaysia merupakan satu bentuk struktur politik yang baru yang akan membelakangkan kepentingan Indonesia dan melemahkan semangat kenusantaraan melayu .
Sarjana sejarah juga tela memberi analisis bahawa konfrantasi Sukarno itu adalah kerana penubuhan Malaysia menggagalkan rancangan Sukarno untuk menubuhkan empayar Indonesia.

Singapura Keluar Dari Malaysia
Minat mendalam Singapura untuk menyertai Malaysia tidak kekal.Pelbagai peristiwa dalaman telah berlaku.Peristiwa-peristiwa itu menimbulkan permusuhan dalaman dan juga konflik antara Singapura dan Tanah Melayu.
Lebih kurang 2 tahun selepas pembentukan Malaysia,orang-orang Melayu dan Cina di Malaysia dan Singapura telah mengalami polarisasi kaum yang berbahaya. Yang paling jelas ,polarisasi itu berlaku di antara pelampau-pelampau Cina dan pelampau-pelampau Melayu di Tanah Melayu dan ini semakin mengancam hubungan Melayu-Cina secara menyeluruh.
Saluran perbalahan itu ialah People's Action Party (PAP) di Singapura dan PERIKATAN di Tanah Melayu menjadikannya konflik di antara kerajaan negeri Singapura dan Kerajaan Pusat.
Keretakan hubungan Singapura-Kuala Lumpur mula timbul dalam pilihan raya pertama Malaysia pada tahun 1964, apabila PAP merupakan antara parti yang bertanding.Sebelum pilihanraya ,Lee Kuan Yew dan beberapa pemimpin yang lain berkali-kali memperkecilkan termasuk mendakwa pemimpin-pemimpinnya kurang berkaliber dan terus bersahabat dengan UMNO.

Kata-kata seumpama itu tidak disukai bukan sahaja oleh pemimpin UMNO termasuk Tuanku sendiri yang menghargai persefahaman MCA.
Sikap Lee Kuan Yew dan PAP amnya ditafsir oleh MCA dan juga oleh UMNO sebagai usaha PAP hendak mengambil alih peranan MCA untuk menjaga kepentingan kaum Cina. Kempen-kempen pilihanraya PAP secara besra-besaran jelas menampakkan sikap dan taktik itu.
Dengan laungan supaya Cina menyokong PAP bagi memaksa pemimpin UMNO mengubah layanan sosial dan ekonomi mereka terhadap penduduk Bandar menyebabkan UMNO dan pemimpinnya menganggap tindakan itu satu serangan langsung terhadap orang Melayu dan hak keistimewaan Melayu.
Akibat kempen yang bersifat perkauman itu Lee Kuan Yew selepas pilihanraya 1964 diangap bukan sahaja sebagai musuh poltik tetapi juga sebagai musuh orang Melayu.
Kecaman-kecaman PAP seterusnya terhadap MCA sebagai parti yang lemah dianggap oleh pemimpin-pemimpin PERIKATAN sebagai usaha memecah belahkan persefahaman dalam PERIKATAN.
Menjelang bulan Julai 1964,ketegangan hubungan kaum sangat jelas. Sebanyak dua kali ia memuncak mengakibatkan rusuhan meletus iaitu pada 21 Julai 1964 dan sekali lagi
pada 2 September 1964. Peristiwa-peristiwa itu memburukkan persefahaman Tuanku dengan Lee.
Hubungan Lee dan pemimpin-pemimpin MCA juga semakin runcing.Hubungan yang semakin buruk menjelang Disember 1964 mendorong Tuanku melahirkan rasa kecewanya sehingga berkata bahawa jika tiada lagi persetujuan antaranya dengan pemimpin-pemimpin Singapura,mungkin perpisahanlah sahaja penyelesaiannya.

Dalam 4 bulan pertama tahun 1965,hubungan Singapura-Kuala Lumpur ditandai dengan perang suara.Pertikaman lidah mula disertai oleh lebih ramai pemimpin.Tiada lagi nampak usaha oleh sesiapa untuk membaiki keadaan.
Pada 27 April 1965 Singapura mengumumkan satu konvokesyen untuk membentuk satu 'United Opposition Front' Barisan Pembangkang Bersatu bagi memperjuangkan persamaan hak.

Seterusnya Lee Kuan Yew memulakan kempen 'Malaysia untuk orang Malaysia' dengan penegasan tiada sebarang kaum pun di Malaysia boleh mendakwa lebih asli daripada kaum-kaum yang lain.

Kenyataan itu dianggap oleh orang Melayu satu cabaran langsung kepada status mereka.Keadaan menjadi bertambah buruk apabila 9 Mei 1965,PAP mengadakan Konvensyen Perpaduan Malaysia (KPM).
KPM dengan laungan 'Malaysia untuk orang Malaysia' semakin menyatupadukan orang Cina untuk memusuhi Melayu.
Kempen Malaysian Malaysia Lee dismbut dengan laungan 'Melayu Bersatu' oleh pemimpin ekstremis UMNO di bawah Jaafar Albar.
Pemimpin MCA mula melahirkan rasa tidak senang dengan pendirian Singapura. Tan Siew Sin dan Senator T.H.Tan adalah antara pemimpin MCA yang mula mencadangkan Singapura berpisah daripada Malaysia.

Akhirnya pada 7 Ogos 1965, Lee dan Tuanku menandatangani persetujuan berpisah.Pada 9 Ogos 1965,Parlimen meluluskan rang undang-undang perpisahan .Denagn itu Singapura keluar dari Malaysia dan menubuhkan republik.
Kesimpulan
Sejarah pembentukan Malaysia tidak panjang. Ia tidak mempunyai tahap-tahap yang lama seperti yang ditempuhi dalam perjuangan mencapai kemerdekaan. Namun begitu ,peristiwa -peristiwa yang berlaku dalam mencapai kemerdekaan. Namun begitu , peristiwa -peristiwa yang berlaku dalam jangka masa dua atau tiga tahun sebelum penubuhan dan beberapa tahun selepas Malaysia dilahirkan adalah menarik.
Pelbagai isu seperti soal minat negeri-negeri bakal anggota,masalah-masalah dalaman, kerjasama dan konflik antara negeri, penentangan terhadap usaha membentuk Malaysia dan penentangan selepas Malaysia terbentuk adalah perkara-perkara yang penting difahami.
Peristiwa-peristiwa ini bukan setakat kejadian semata-mata,tetapi membolehkan banyak implikasi dan pengajaran. Ternyatalah bahawa pembentukan Malaysia menempuh banyak cabaran. Berbagai-berbagai peristiwa yang berlaku menuntut tindakan yang segera dan bijak.
Tuanku dikatakan 'tidak senang duduk'kerana terpaksa berunding dan berceramah di sana-sini.Dengan pendekatan diplomatic dan perundinagn secara terbuka Tunku serta pemimpin-pemimpin yang lain terlibat berjaya mencari penyelesaian sehingga terpaksa meminta pihak bebas seperti Bangsa-Bangsa Bersatu(PBB)terlibat sama.

Selepas 30 bulan selepas hasrat penubuhan Malaysia diumumkan dengan serius oleh Tunku, Malaysia diisytiharkan pada 16 September 1963.Objektif penubuhan Malaysia telah tercapai Keamanan dan kestabilan serantau yang menjadi motivasi utama telah berjaya dikongsi bersama.
Dalam konteks ini beberapa persoalan mungkin ditimbulkan .bagaimanapun keadaan malaysia sekiranya singapura terus kekal sebagai anggotanya .bagaimana pula keadaannya sekiranya Brunei tidak menarik diri tetapi menyertai malaysia
Kestabila asia tenggara yang berjaya dibentukkan melalui pembentukan Malaysia sedang dinikmati oleh banyak negara selain daripada anggota-anggota Malaysia sendiri MALAYSIA (another map, location in Asia) - country of Southeast Asia, composed of two noncontiguous regions - Peninsular, or West Malaysia and East Malaysia - separated by some 400 mi (650 km) of the South China Sea. Peninsular Malaysia occupies the southern half of the Malay Peninsula; it is about 500 mi (800 km) long and 200 mi (325 km) wide and is bordered on the north by Thailand, on the south by Singapore, on the west by the Strait of Malacca, and on the east by the South China Sea. East Malaysia occupies the northwestern part of the island of Borneo and is about 670 mi (1,075 km) long and 240 mi (385 km) wide; it consists of the states of Sarawak and Sabah. It is bordered on the north and west by the South China Sea, on the east by the Sulu Sea and the Celebes Sea, and on the south by Kalimantan (Indonesian) Borneo; the small independent coastal sultanate of Brunei is surrounded on land by Sarawak. The new administrative capital of Malaysia is Putrajaya. The commercial capital is still Kuala Lumpur as well as the seat of Parliament. Malaysia has a total area of 127,320 square miles (329,758 square kilometers). Peninsular Malaysia comprises of two Federal Territories (Kuala Lumpur and Putrajaya) and 11 small states, with a total area of 50,810 square miles (131,598 square kilometers). Two much larger states - Sarawak and Sabah - lie on the island of Borneo. Sarawak covers 48,050 square miles (124,449 square kilometers). Sabah - including the Federal Territory of Labuan, a small island off the coast of Borneo - covers 28,460 square miles (73,711 square kilometers). Both the Malay Peninsula and Borneo are heavily forested and mountainous. Mount Kinabalu in Sabah is the highest peak, rising to about 13,431 feet (4,094 meters). The West Malaysia wing of the 13-state federation of Malaysia occupies the southern half of the Malay Peninsula and is separated from East Malaysia by the South China Sea. Formerly the Federation of Malaya (1948-63), it contains the bulk of Malaysia's population and has both Kuala Lumpur and the new capital city of Putrajaya. The East Malaysia wing of the 13-state federation of Malaysia consists of the states of Sabah and Sarawak on the northern and northwestern part of the island of Borneo and is separated from mainland Peninsular, or West, Malaysia on the Malay Peninsula by some 400 mi (640 km) of the South China Sea. Off the coast of Sabah lies the small island territory of Labuan. Malaysia lies close to the equator and has a tropical climate with hot, humid weather that varies little throughout the year. Thick rain forests cover parts of both Peninsular Malaysia and Borneo. Coastal temperatures range from 70 to 90 �F (21 to 32 �C), while mountain temperatures are usually 55 to 80 �F (13 to 27 �C). Humidity is usually 90 percent. The region has a monsoonal climate whereby rainfall varies slightly, with heavier downpours from October to April and less rain from May to September. Peninsular Malaysia gets an average of 100 inches (250 centimeters) of rain annually, while Sarawak and Sabah both receive about 150 inches (380 centimeters). Many animals flourish in Malaysia. They include tigers, wild oxen, water buffaloes, tapirs, orangutans, many varieties of monkeys, cobras, crocodiles, lizards, over 500 kinds of birds, and a vast number of butterflies. Malaysia's plants are equally varied, with many types of wild orchids, tropical fruits, and exotic hardwood trees. Menurut penterjemah dalam bab pengenalannya, keseluruhan Asia Tenggara telah lama bergelut dengan beberapa isu bahasa yang sensitif di negara masing-masing. Setiap negara di Asia Tenggara ini mempunyai penduduk yang berbilang kaum dan menuturkan banyak bahasa. Oleh sebab itu, bahasa menjadi salah satu masalah yang paling ruwet dalam kehidupan mereka. Keadaan kebahasaannya semakin rumit, apabila hampir semua negara melainkan Thailand yang pernah dijajah mewarisi bahasa penjajah. Oleh hal yang demikian, timbullah keperluan memilih satu bahasa peribumi tertentu untuk diangkat menjadi bahasa kebangsaan. Hal ini menyebabkan tercetusnya pergeseran di kalangan bahasa tempatan lain termasuk bahasa penjajah masing-masing. Bahasa yang dipilih menjadi bahasa kebangsaan itu akan mendapat taraf dan fungsi bahasa, dan sekali gus mendapat nilai ekonomi dan politik yang lebih tinggi berbanding dengan bahasa peribumi lain. Di samping itu, bahasa kebangsaan yang baru dipilih itu akan bersaing dengan bahasa penjajah seperti Inggeris, Belanda, Perancis, dan Sepanyol untuk berfungsi dalam domain yang dahulunya diisi oleh bahasa penjajah dalam hal pentadbiran, pendidikan, perdagangan, dan juga perhubungan luar. Ekoran daripada itu, semua negara ini telah mula merancangaktiviti perancangan bahasa mereka sejak tiga atau empat dasawarsa yang lalu, khususnya sejak negara-negara ini mula merdeka. Baik dalam perancangan taraf mahupun perancangan korpusnya, segala dasar dan pelaksanaannya akan menyentuh semua kaum dari segi kedudukan bahasa kebangsaan itu, hak politik, dan budaya bahasa minoriti, di samping taraf ekonomi, politik, dan budaya kaum yang terlibat. Berdasarkan senario ini, pertemuan diatur dalam persidangan tersebut bagi membincangkan beberapa isu penting termasuk meninjau strategi yang berlainan dan langkah yang diambil dalam perancangan bahasa di setiap negara di Asia Tenggara, mencari teori semasa dalam perancangan bahasa berhubung dengan langkah perancangan bahasa itu, menilai kesan dasar bahasa terhadap identiti kebangsaan, pendidikan, pentadbiran dan komunikasi, mengkaji kesan dasar bahasa itu terhadap bahasa kelompok minoriti dan sebaliknya menilai dasar terhadap bahasa Inggeris sebagai sebahagian daripada proses perancangan bahasa, di negara wilayah ini, dan memahami isu sosiolinguistik dan politik yang berkaitan dengan perancangan bahasa di negara wilayah ini, dan meningkatkan kefahaman terhadap isu sosiolinguistik secara khususnya di wilayah ini. Buku yang mengandungi 498 halaman ini bermula dengan kertas teori dan amalan umum perancangan bahasa yang ditulis oleh Dr. Richard B. Noss, sarjana perancangan bahasa yang cukup tersohor, bertajuk "Keunikan Konteks Perancangan Bahasa di Asia Tenggara". Kertas kerja ini dihasilkan berdasarkan pengalaman beliau semasa hidup dan penglibatannya yang begitu lama dalam perancangan bahasa di Asia Tenggara. Kertas kerja ini terbahagi kepada enam bahagian. Dua bahagian yang pertama mencuba mendefinisikan proses perancangan bahasa secara umum, dan menentukan bidang perancangan yang tipikal dengan merujuk kepada negara di Asia Tenggara. Bahagian ketiga menyenaraikan beberapa konflik dalam perancangan status yang sebenarnya bukanlah unik bagi Asia Tenggara sahaja. Bahagian keempat turut menyenaraikan perkara yang sama khususnya masalah perancangan korpus masalah yang dapat dikatakan dikongsi oleh hampir semua negara yang belum mempunyai bahasa kebangsaan yang telah lama terbentuk dan didokumentasi dengan sempurna. Bahagian kelima menghuraikan konteks unik tersebut, iaitu iklim yang sesuai untuk perancangan secara umum, beberapa model wilayah menurut negara, dan beberapa korpus yang menjadikan wilayah Asia Tenggara ini berbeza. Bahagian terakhir kertas kerja ini mencadangkan beberapa kesimpulan dan perakuan tentatif. Menurut Richard, perancangan bahasa ditakrifkan sebagai proses sesuatu pihak berkuasa membentuk dan menyelaraskan (a) dasar penggunaan dan promosi sesuatu neka bahasa tertentu dalam peranan khusus dalam bidang kuasanya, dan (b) dasar tentang pengenalpastian dan kodifikasi neka bahasa berkenaan, dan seterusnya melaksanakan dasar ini, menilai pelaksanaannya, dan sekiranya perlu, menilai dasar itu sendiri. Penjelasan secara ringkas tentang perancangan status, perancangan korpus, dan proses perancangan bahasa turut dikemukakan. Bidang perancangan tipikal, secara ringkas membincangkan jenis neka bahasa dan jenis penggunaan bahasa dengan merujuk kepada negara di Asia Tenggara. Setiap jenis bahasa mempunyai status yang berbeza, antaranya sebagai bahasa kebangsaan, bahasa daerah, bahasa rasmi, bahasa dunia, bahasa vernakular, bahasa bandar, bahasa minoriti, dan lingua franca. Di samping status, beliau mengemukakan kaitan antara 12 bidang cakupan dalam korpus dan 12 domain penggunaan bahasa. Pada peringkat penggubalan dasar, terdapat beberapa jenis konflik yang berkaitan rapat dengan perancangan ekonomi, sosial, budaya, agama, dan politik. Perbincangan seterusnya, tertumpu kepada masalah praktis pendidikan dan pembangunan. Antaranya termasuk pelbagai rintangan yang wujud pada peringkat pelaksanaan dalam menyediakan pengajaran bahasa. Selain itu, konflik dalam perancangan korpus, dilema politik, bentuk rintangan teknikal, kelebihan negara-negara ASEAN turut disingkap. Menyentuh "Model Wilayah" menurut negara, semua negara ASEAN mempunyai kekuatan dalam hal perancangan bahasa. Sebagai contoh, Indonesia mempunyai model agensi perancangan bahasa yang paling lengkap di Asia Tenggara, iaitu Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa (PPPB). Agensi ini jauh melampaui jabatan atau unit kerajaan yang stereotaip dengan fungsi khusus membina dan memodenkan bahasa itu, malah secara berperingkat-peringkat membina korpus bahasa itu. PPPB turut mempunyai tanggungjawab terhadap bahasa asing dan bahasa daerah, dan juga membina kesusasteraan bahasa kebangsaan dan bahasa daerah. Institusi itu bekerjasama juga dengan badan perancangan bahasa Malaysia untuk membina korpus bahasa kebangsaan kedua-dua negara yang hampir serupa. Dalam kertas kerja kedua, Asiah Abu Samah memperkatakan peranan perancangan bahasa melalui agensi kerajaan, iaitu pendidikan. Rencana yang bertajuk "Perancangan Dasar Pendidikan Bahasa di Malaysia: Keprihatinan terhadap Perpaduan, Realiti, dan Kerasionalan" menekankan kepentingan bahasa sebagai wahana untuk menyatupadukan pelbagai latar belakang etnik, bahasa, dan subbudaya seperti di Malaysia. Dalam bahagian awal kertas kerjanya, beliau menelusuri senario pendidikan sebelum Perang Dunia Kedua yang ditadbirkan menurut "pecah dan perintah". Tetapi, menjelang pertengahan tahun 1950-an, suasana ini berubah dengan adanya tuntutan kemerdekaan, di seluruh negara. Sebagai pengisian untuk membina negara selepas kemerdekaan pelbagai laporan dibentuk, antaranya Laporan Razak, Laporan Abdul Rahman Talib, Akta Pelajaran 1961, dan Dasar Pendidikan Kebangsaan. Walaupun Laporan Razak dan Akta Pelajaran 1961 menegaskan taraf bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar utama, bahasa Inggeris terus menjadi bahasa pengantar utama sehingga tahun 1960-an. Lama-kelamaan keadaan ini berubah sehinggalah berlakunya proses penukaran secara keseluruhan dengan tertubuhnya Institut Bahasa (1957). Penubuhan Dewan Bahasa dan Pustaka dengan tujuan khusus untuk perancangan, pembinaan, dan penerbitan dalam bahasa Melayu merupakan peristiwa penting yang membantu pelaksanaan bahasa kebangsaan terutamanya berhubung dengan pengajaran di peringkat sekolah dan di institusi pengajian tinggi. Walaupun terdapat pelbagai kekangan dan masalah pada peringkat awal, namun DBP sekali lagi mengambil prakarsa untuk menangani masalah kekurangan istilah khususnya dalam bidang sains dan teknologi di samping bahan mengajar dan belajar dalam bahasa Melayu. Namun, bahasa Inggeris tetap diberi peranan baru sebagai bahasa kedua. Pada akhir tahun 1980-an, kita dapat melihat beberapa kesan perubahan strategi mempercepat proses pendidikan dalam bahasa kebangsaan. Antara kesan yang dibincangkan termasuk perkembangan bahasa itu sendiri amat mengesankan sehingga timbulnya pengajian linguistik, pedagogi, gaya, dan menjadi pengantara utama wacana dan komunikasi di semua peringkat dan bidang pendidikan. Bahasa Melayu telah menggantikan bahasa Inggeris sebagai bahasa rasmi seluruhnya bukan sahaja sebagai bahasa komunikasi dalam semua kementerian dan jabatan kerajaan tetapi dalam sistem kehakiman, mahkamah, undang-undang, dan lain-lain. Kesan yang terakhir ialah perubahan kepada senario pengajaran-pemelajaran yang meninggalkan kesan yang luas. Hal ini demikian kerana bidang pedagogi bahasa banyak dibantu oleh peranan yang dimainkan oleh DBP, Institut Bahasa, dan Pusat Perkembangan Kurikulum dari segi bahasa, kamus, buku, dan metodologi. Bagi mengakhiri perbincangannya, beliau turut menyentuh beberapa tema perdebatan semasa yang menyangkut soal kedudukan bahasa Melayu dan bahasa pengantar. Tegasnya, dalam kertas kerja tersebut beliau berpegang pada keyakinan bahawa perancangan bahasa melalui pendidikan mampu menyatukan rakyat. Kertas kerja ketiga yang bertajuk "Nasionalisme dan Eksoglosia: Kes Bahasa Inggeris di Malaysia" oleh Asmah Hj. Omar, membincangkan kewujudan eksoglosia dan menentukan bahasa Melayu sebagai unsur endoglosik dalam memilih bahasa kebangsaan di Malaysia, dan fungsinya membentuk sebuah negara. Menurutnya, pada masa dahulu, penyebaran bahasa Inggeris berlaku melalui pelbagai proses seperti penjajahan, perdagangan, dan aktiviti mubaligh Kristian. Apabila bahasa Inggeris menjadi bahasa interaksi di kalangan sebahagian penduduk, maka lama-kelamaan muncul ragam bahasa Inggeris yang bersifat Malaysia yang dicirikan oleh pelbagai lek seperti akrolek, mesolek, dan basilek yang menunjukkan bahasa Inggeris tingkat kerapatannya dengan bahasa Inggeris yang ditutur oleh penutur asli. Walaupun bahasa Inggeris dibawa oleh penjajah, tamatnya tempoh penjajahan tidak bermakna berakhirnya sejarah bahasa Inggeris di Malaysia. Perlembagaan Malaysia 1957, khususnya Akta Bahasa meletakkan bahasa Inggeris sebagai bahasa rasmi di Malaysia untuk 10 tahun selepas kemerdekaan, di samping bahasa Melayu. Bahkan, apabila akta disemak semula pada tahun 1967, bahasa Melayu menjadi bahasa rasmi tunggal di Semenanjung Malaysia, manakala bahasa Inggeris masih dibenarkan kekal sebagai bahasa dalam domain undang-undang. Tetapi, pada akhir tahun 1970-an, keghairahan terhadap bahasa Inggeris timbul semula termasuk di peringkat universiti. Yang jelas, bahasa Inggeris melalui jalan yang berpusing-pusing untuk mencapai taraf sebagai bahasa kedua yang paling penting selepas bahasa kebangsaan. Walau bagaimanapun, dalam domain profesional, perniagaan, perubatan, pergigian, seni bina, dan kejuruteraan, bahasa Inggeris masih tetap memainkan peranan yang penting. Dalam pentadbiran awam pula, bahasa Inggeris luas digunakan dalam hubungan hal ehwal luar, perdagangan dalam dan luar negara, kementerian pertahanan, dan dalam urusan dengan agensi asing. Malah, berdasarkan kajian dan tinjauan yang dilakukan oleh Universiti Malaya didapati bahawa keperluan tertinggi terhadap bahasa Inggeris adalah untuk mendapatkan pekerjaan yang baik. Bahasa Inggeris masih diajarkan sebagai satu mata pelajaran di peringkat sekolah dan di universiti. Perkhidmatan radio dan televisyen turut menyiarkan rancangan dalam bahasa Inggeris, di samping bahasa Melayu dan bahasa-bahasa lain. Berdasarkan penjelasan dan contoh lain, jelas bahawa bahasa Inggeris di Malaysia mempunyai tujuan nasionistik. Oleh sebab sifatnya eksoglosik, bahasa itu tidak dapat memenuhi tujuan nasionalisme, kerana nasionalisme dicapai melalui endoglosia. Walau bagaimanapun, nasionalisme dan nasionisme tidak harus ditafsirkan sebagai dua ideologi yang bertentangan. Kedua-duanya merupakan sebahagian daripada satu sama lain. Internasionalisme adalah eksoglosik dan dicapai melalui nasionisme. Tegas beliau, nasionisme melalui bahasa Inggeris nampaknya menjadi dasar banyak negara membangun, khususnya negara-negara bekas jajahan. Bahasa Melayu telah membentuk rasa kebangsaan manakala bahasa Inggeris membentuk rasa antarabangsa. Coral Mitchell dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Daripada Nasionalisme Sastera kepada Perancangan Sastera" meninjau perkembangan bahasa dan sastera kebangsaan di Malaysia pada zaman selepas perang dengan tujuan untuk menjelaskan bahawa sosiopolitik berkaitan dalam perkembangan bahasa dan sastera. Kebangkitan semangat sastera kebangsaan dan perubahannya menjadi bahasa Melayu sebagai budaya cetak. Kemunculan beberapa orang tokoh, pertubuhan badan persuratan dan bahan penerbitan menyemarakkan lagi dunia penerbitan. Antara tokoh yang dimaksudkan termasuk Munsyi Abdullah, Syed Sheikh al-Hadi, Ibrahim Ishak, Jimmy Asmara, dan penulis ASAS �50. Selain itu, semangat nasionalisme persuratan yang berkobar-kobar telah mendorong ASAS �50 mengadakan tiga kongres bertujuan mengkaji taraf bahasa Melayu dan hasil persuratannya dan cara-cara membangun bahasa tersebut. Kebanyakan orang mengaitkan Kongres 1956 itu dengan usul penubuhan Dewan Bahasa dan Pustaka. Selepas kemerdekaan, DBP memindahkan ibu pejabatnya dari Johor Bahru ke Kuala Lumpur (Julai 1957). Para penulis lama dan baru terus bergiat dengan menubuhkan pelbagai persatuan persuratan seperti Persatuan Penulis Nasional (PENA) dan Gabungan Persatuan Penulis Nasional (GAPENA). Tegasnya, badan persuratan formal merupakan bahagian yang kukuh dalam tradisi persuratan Melayu. Abdullah Hassan pula meninjau masalah asimilasi bahasa dan langkah-langkah untuk mengatasinya dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Asimilasi Bahasa: Suatu tinjauan terhadap Dasar Pendidikan Bahasa dan Penerimaan Bahasa Melayu di Malaysia Barat". Kertas kerja ini melihat pengaruh pendidikan bahasa melalui dasar-dasar serta akta yang telah diluluskan oleh kerajaan Malaysia untuk menimbulkan asimilasi bahasa dalam masyarakat yang berbilang etnik. Antara dasar pendidikan bahasa negara yang disorot termasuk Laporan Cheeseman (1946), Laporan Barnes (1950), Laporan Fenn-Wu (1951), Laporan Razak (1956), Laporan Rahman Talib (1960), Laporan Hussein Onn (1971), dan Laporan Kabinet (Mahathir) 1985. Kajian tentang pola-pola kedwibahasaan pendidikan bahasa turut disentuh. Selain itu, walaupun jelas kelihatan ada perkembangan dan kemajuan positif dalam dasar dan pelaksanaan dasar pendidikan negara seperti yang dibincangkan, tetapi masih ada persoalan yang selalu dibangkitkan dari semasa ke semasa. Antara isu yang dibangkitkan termasuk soal pengekalan bahasa, Artikel 21 (2), peluang pendidikan tinggi, Universiti Merdeka, Budaya Cina, dan lain-lain. Secara ringkas, dapat dikatakan bahawa Malaysia telah melaksanakan dasar yang agak liberal dalam hal pelaksanaan dasar pendidikan bahasa untuk menerima dan melayani permintaan rakyatnya yang berbilang kaum. Walaupun kejayaan dalam pelaksanaan bahasa Melayu semakin jelas, Malaysia masih menghadapi isu bahasa dalam sistem pendidikan. Seterusnya, Nik Safiah Karim dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Domain Kawalan Bahasa Melayu: Sejarah Perancangan Bahasa Melayu di Malaysia" memberikan latar belakang tentang pengalaman Malaysia dalam perancangan bahasa, dan seterusnya memberikan penilaian terhadap kejayaannya. Menyentuh soal proses perancangan bahasa, menurutnya ada empat jenis atau peringkat aktiviti perancangan bahasa, bermula dengan pembentukan dasar, pengekodan, pembinaan, dan pengembangan. Pada umumnya, bahasa Melayu di Malaysia telah berkembang melalui tiga peringkat pertama dalam proses perancangan bahasa dan kini telah sampai ke peringkat akhir perancangan bahasa, iaitu peringkat pengembangan. Sebenarnya, sebahagian besar daripada kejayaan aktiviti perancangan bahasa di Malaysia berpunca daripada hakikat bahawa perancangan itu mendapat sokongan kuat daripada kerajaan dan juga masyarakat umum. Sokongan kerajaan terlihat dalam keazamannya melaksanakan dasar bahasa kebangsaan dan dasar pendidikan kebangsaan dan penubuhan Dewan Bahasa dan Pustaka disokong kuat dengan sumber kewangan. Sejarah perancangan bahasa di Malaysia dapat dikatakan berjaya. Daripada semua domain penggunaan bahasa Melayu, yang paling berjaya nampaknya ialah bidang pendidikan. Malah, satu faktor penting dalam perkembangan bahasa Melayu ialah penggunaannya dalam sastera. Perkembangan sastera Melayu mendapat galakan semenjak kemerdekaan melalui usaha Dewan Bahasa, badan-badan sastera, tokoh terkemuka, dan sektor swasta. Kesimpulannya, bahasa Melayu telah berkembang daripada bahasa yang berselindung oleh bahasa Inggeris menjadi bahasa kebangsaan lengkap, yang berfungsi dengan agak berjaya dalam beberapa domain utama penggunaan bahasa. Kejayaan ini berpunca daripada hakikat bahawa Malaysia telah berjaya mengatur strategi yang berkesan dalam aktiviti perancangan bahasa melalui DBP, iklim politik, dan sosial yang baik. Perancangan yang agak aktif juga wujud di Singapura. Kerajaan Singapura memanipulasi bahasa tertentu melalui sistem pendidikan untuk mencapai kejayaan gemilang dalam perancangan bahasa. Anne Pakir percaya memang penting sekali diwujudkan perancangan bahasa dalam pendidikan, seperti yang dijelaskan dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Peranan Perancangan Bahasa dalam Pendidikan di Singapura". Kertas kerja beliau dibahagikan kepada enam bahagian. Bahagian pertama memperkatakan dasar bahasa negara selama tiga dasawarsa yang lalu (1959-1989), dan kesannya terhadap amalan pendidikan. Bahagian kedua, menyentuh dasar pendidikan dwibahasa, bahasa ketiga membincangkan taraf bahasa Inggeris yang sedang meningkat. Bahagian keempat akan menilai percubaan seluruh negara untuk mengubah tabiat berbahasa yang telah berakar di kalangan masyarakat Cina Singapura. Bahagian kelima meringkaskan isu-isu pendidikan dan peranan perancangan bahasa dari pertengahan tahun 1950-an hingga akhir tahun 1980-an. Bahagian terakhir memberikan cadangan tentatif tentang perancangan bahasa seharusnya berlangsung terus dari segi taraf dan perancangan korpus dalam pendidikan berbanding dengan isu-isu yang dibangkitkan dalam bahagian-bahagian sebelumnya. Pada penghujung kertas kerja ini, beliau mencuba memberikan gambaran keseluruhan yang tuntas tentang isu pendidikan dan peranan perancangan bahasa di Singapura. Kecilnya negara, sistem terpusat yang tinggi yang membolehkan penyebaran maklumat dengan cekap, dan pelaksanaan dasar yang berkesan adalah kelebihan Singapura dalam usahanya melaksanakan dasar bahasa dan perancangan pendidikan. Modus operandi yang memberikan penekanan kepada pendekatan yang berhati-hati agar tidak berlaku sebarang kesilapan. John Edwards pula mencuba membandingkan dasar perancangan bahasa dan pendekatannya di Malaysia dan di Singapura secara ringkas. Dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Perancangan Bahasa dan Pendidikan di Singapura dan di Malaysia", beliau mendapati bahawa kedua-dua negara agak serupa dalam beberapa banyak aspek. Sebagai contoh, di Singapura ada empat bahasa rasmi, iaitu bahasa Melayu, Inggeris, Mandarin, dan Tamil. Bahasa Inggeris terus menjadi penting dalam bidang perdagangan, pendidikan, dan pentadbiran, di samping bahasa komunikasi antara kaum. Bahasa Melayu ialah bahasa kebangsaan menurut perlembagaannya, tetapi berfungsi hanya dalam upacara istiadat. Selain tindakan rasmi dan tidak rasmi pemerintah Singapura untuk mengutamakan bahasa Inggeris, muncul pula kempen "Gerakan Bahasa Mandarin" yang ditaja oleh pemerintah. Bahasa Mandarin, walaupun bukan bahasa ibunda majoriti, tetapi sebagai bahasa rasmi Cina, mempunyai prestij budaya, dan pendaulatan, serta promosinya akan mengelakkan perasaan memihak kepada sebarang dialek Cina di Singapura. Sama seperti di Singapura, di Malaysia ada empat bahasa utama: Melayu, Inggeris, Cina, dan Tamil. Sebelum Malaysiamerdeka pada tahun 1957, bahasa Inggeris menjadi bahasa rasmi di samping bahasa Melayu untuk selama 10 tahun. Walaupun bahasa Melayu menjadi bahasa perantaraan, bahasa Inggeris masih kuat kerana kedudukan penting elit berpendidikan Inggeris. Selepas kemerdekaan, muncul dasar untuk menjadikan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan tunggal melalui pendidikan, dengan mempertahankan bahasa-bahasa lain juga. Kempen "Gunakan Bahasa Mandarin" turut menjadi pilihan masyarakat Cina Malaysia, dan membawa prestij di kalangan mereka, serta bahasa sekolah. Begitu juga halnya dari segi perancangan bahasa, dasar bahasa dan pendidikan kedua-dua buah negara datang daripada mereka yang berkuasa. Namun, di samping persamaan, ada juga pendapat yang mengatakan bahawa dasar Singapura dan Malaysia berlainan.Singapura menuju kepelbagaian budaya, manakala Malaysia mempunyai dasar integrasi. Kertas kerja yang bertajuk "Pembinaan dan Pengembangan Bahasa Indonesia" oleh Anton Moeliono membincangkan usaha pembinaan dan pengembangan bahasa Indonesia. Menurutnya, dasar bahasa asasnya dibentuk untuk menangani fungsi sosiolinguistik bahasa yang digunakan dalam masyarakat dengan andaian bahawa dalam dunia moden ini tidak wujud masyarakat ekabahasa sebenar. Dalam kes Indonesia, dasar bahasa dapat dibincangkan dalam tiga dimensi: pertama, dasar tentang bahasa kebangsaan; kedua, dasar tentang bahasa vernakular; dan ketiga, dasar tentang bahasa-bahasa asing yang perlu digunakan untuk tujuan khusus. Bahasa- dalam setiap kategori itu dapat digolongkan pula menurut fungsinya. Salah satu fungsinya yang paling penting yang ingin ditegaskan ialah fungsi pendidikan. Pada bahagian kedua kertas kerjanya, beliau turut mebincangkan proses perancangan bahasa khususnya bahasa Indonesia dengan menyorot kembali sejarah silam sejak zaman Hindia Timur Belanda sehingga selepas kemerdekaan. Pada tahun 1908, Pemerintahan Hindia Timur Belanda menubuhkan Suruhanjaya untuk Persuratan Rakyat, melalui penerbitannya Sari Poestaka Panji Poestaka dan Kedjawen. Badan ini dapat dianggap sebagai agensi yang pertama di Indonesia yang merancang dan membina bahasa. Selepas pengisytiharan kemerdekaan, pemerintah Republik Indonesia telah menubuhkan Jawatankuasa Kerja Bahasa Indonesia pada tahun 1947. Akhir sekali pada tahun 1975, di bawah skema untuk memperbaik suasana struktur jabatan-jabatan kerajaan, agensi baharu yang dikenal sebagai Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa (PPPB) diwujudkan. Setakat ini PPPB telah menghasilkan dokumen yang berikut: Kamus Umum Indonesia, edisi ketujuh, 3 000 naskhah. Kamus Bahasa Indonesia PPPB, 3 000 naskhah. Pedoman Ejaan yang Disempurnakan, edisi ketiga, 100 000 naskhah. Pedoman Umum Pembentukan Istilah, edisi ketiga, 50 000 naskhah. Pedoman Penterjemahan. Pedoman Makluman Bahasa. 250 laporan penyelidikan (400 masih dalam bentuk manuskrip untuk diterbitkan). 50 kamus dwibahasa (bahasa vernakular � bahasa Indonesia). 30 kamus istilah. Tatabahasa Baku Indonesia. Kamus Besar Bahasa Indonesia. Kesimpulannya, penglibatan PPPB dalam aktiviti menyelesaikan masalah bahasa dapat dianggap sebagai percubaan untuk menerapkan pengetahuan sarjana bahasanya, didorong oleh keprihatinan profesionalnya untuk membantu menyelesaikan masalah manusia dalam komunikasi dan pengungkapan. Mereka juga menjadi perancang yang bukan sahaja merakamkan perkara yang berlaku dan sedang berlaku terhadap bahasa kebangsaan dan bahasa-bahasa lain di Indonesia, tetapi juga ingin memberikan arah pembinaannya dan memberikan nasihat kepada pengguna bahasa tentang penggunaan bahasa yang berkesan dan betul. Manakala dalam kertas kerja Marit Kana pula yang bertajuk "Perancangan Bahasa dan Masalah Ragam Bahasa Indonesia Rendah", beliau turut membincangkan andaian bahawa bahasa Indonesia bermula daripada neka rendah. Oleh itu, kertas kerja ini mempunyai dua tujuan, pertama untuk memberikan jawapan yang beralasan kepada soalan, adakah bahasa Melayu Pasar itu bahasa pijin atau kreol? Soalan lain yang berkaitan dengannya (seperti, Siapakah penuturnya?) akan sekali gus terjawab, dalam bahagian tentang sejarah bahasa Melayu, tentang ciri linguistik bahasa Melayu Pasar. Tujuan kedua kertas kerja ini adalah untuk menyarankan beberapa cara tentang kewujudan ragam bahasa Indonesia rendah yang dapat mempengaruhi perancangan bahasa di Indonesia dan idea inilah yang membentuk teras bahagian akhir kertas ini. Bahasa Inggeris membawa beberapa pengaruh penting kepada bahasa Indonesia hari ini. Pengaruh itu dibicarakan oleh Peter Lowenberg dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Bentuk dan Fungsi Bahasa Inggeris sebagai Bahasa Tambahan: Kes Indonesia". Kes ini menunjukkan bahawa bahasa Inggeris wujud dalam beberapa bentuk dan fungsi dalam bahasa Indonesia, seperti dalam membentuk kata dan ungkapan daripada bahasa Inggeris. Beliau turut menyingkap persoalan taraf bahasa Inggeris dalam sejarah dan objektif pengajaran bahasa Inggeris di negara itu. Walaupun ada kesukarannya dalam mencapai objektif ini, namun bahasa Inggeris mempunyai kesan yang penting terhadap penggunaan bahasa di Indonesia, khususnya melalui sumbangan leksiko-semantik dan pragmatik kepada gedung linguistik penduduk Indonesia yang tidak menggunakan bahasa Inggeris dengan kerap sebagai bahasa wacana yang dominan. Secara ringkas dapat dikatakan bahawa Indonesia hanya mencapai kejayaan kecil dalam menuju salah satu matlamat untuk membina kecekapan dalam bahasa Inggeris dengan cukup meluas di kalangan pelajar sekolah menengah atas untuk membolehkan mereka memanfaatkan perkembangan sains dan teknologi semasa melalui bahasa Inggeris. Walau bagaimanapun, Indonesia berjaya mencapai dua tujuan utama yang lain untuk dasar bahasa Inggeris, iaitu pertama, untuk memberikan latihan yang berkesan kepada penduduk Indonesia yang memerlukannya sebagai perantau komunikasi antarabangsa, dan kedua, untuk meminjam istilah daripada bahasa Inggeris sebagai sumber pemodenan kosa kata bahasa Indonesia. Dalam memenuhi tujuan yang terakhir inilah nampaknya bahasa Inggeris memberikan impak terbesar di Indonesia. Seterusnya, dalam kertas kerja yang bertajuk "Bahasa dan Nasionalisme di Filipina: Satu Laporan Kemas Kini", Andrew Gonzalez dengan tegas menyatakan pendiriannya bahawa beliau tidak mempercayai bahawa penguasaan sesebuah bahasa itu akan terus menimbulkan rasa kebangsaan, cinta, dan ketaatan terhadap negaranya dengan merujuk kepada pengalaman yang dipelajari di Filipina. Beliau merasakan bahawa kita dapat bersatu tanpa menggunakan hanya satu bahasa. Pengalaman yang lalu menunjukkan bahawa konflik bahasa hanya satu daripada manifestasi perpecahan bangsa yang cuba bersatu tanpa masalah yang sama tetapi mempunyai objektif yang sama untuk membangunkan negara dan mengagihkan kekayaan dengan lebih saksama. Oleh hal yang demikian, orang Filipina masih berpecah-belah sebagai satu bangsa, kerana perbezaan kesetiaan etnik, golongan sosial, dan ideologi. Isu bahasa hanya satu lambang kepada isu yang lebih besar. Satu bahasa yang sama sebagai lambang perpaduan dan identiti kebangsaan hanya mungkin berlaku apabila negara telah bersatu. Kertas kerja yang bertajuk "Peranan Bahasa dalam Perpaduan Negara dan Identiti Individu" oleh Pongsri Lekawatana menghuraikan situasi bahasa di Thailand. Tidak seperti di Filipina, rakyat Thailand mempunyai sekian banyak bahasa (49 bahasa) dan pelbagai dialek tetapi tetap bersatu di bawah satu bahasa, Thai baku, dan identiti individunya masih kekal dengan mempertahankan bahasa ibunda masing-masing. Tegasnya, dasar negara Thai memberi kepentingan kepada bahasa Thai baku dan tidak memberi kepentingan besar kepada bahasa-bahasa monoriti. Bahasa Thai baku sering dianggap sebagai bahasa rasmi, bahasa pendidikan, dan bahasa bersama untuk digunakan oleh penutur dari daerah yang berlainan. Dialek dan bahasa minoriti masih dapat digunakan di rumah dan di sekolah, tetapi semakin banyak pelajar yang menggunakan bahasa Thai baku apabila mereka sampai ke peringkat pendidikan menengah dan tinggi. Mereka tidak pula berhenti menggunakan dialek dan bahasa minoriti masing-masing. Dasar bahasa di Vietnam pula agak berbeza daripada di Thailand. Di Vietnam dasar terhadap pemelajaran bahasa asing agak kabur. Tidak banyak maklumat yang diperoleh dari Vietnam tentang keadaan semasa. Walaupun demikian, John Gayle, dapat memberikan gambaran yang agak tepat tentang keadaan bahasa di Vietnam dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Peranan dan Status Bahasa Inggeris di Vietnam". Beliau membincangkan cara-cara bahasa Inggeris dipertingkatkan dalam negara yang tidak begitu mahukan bahasa Inggeris, atau pengaruh Amerikanya. Hal ini demikian kerana wujudnya permusuhan kerajaan komunis terhadap Amerika Syarikat, maka timbul usaha untuk mengikis semua pengaruh Amerika di Vietnam Selatan. Pihak berkuasa awam dengan keras tidak menggalakkan penggunaan dan pemelajaran bahasa Inggeris. Namun, selepas "revolusi" Parti, kerajaan mengambil alih kawalan pendidikan dan mengeluarkan perintah supaya bahasa Inggeris, bahasa Perancis, dan bahasa-bahasa asing lain diajarkan di sekolah menengah dan di universiti semata-mata untuk membantu pelajar memahami aliran Komunis, dan bukan untuk mengajar mereka bertutur. Dasar kepimpinan Hanoi doi moi atau "perubahan baru", usaha untuk memperbaik hubungan yang tegang dengan Amerika Syarikat, penerimaan unsur budaya Barat, dan penggalakkan pengajaran bahasa Inggeris di sekolah sekali gus telah mencetuskan sikap keterbukaan untuk menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa komunikasi. Pada bahagian akhir kertas kerja ini, beliau berpeluang membuat kajian tentang sikap pelajar Vietnam terhadap neka bahasa Inggeris yang dilakukan di Universiti Texas di Arlington. Tujuan kajian tersebut adalah untuk menjawab tiga soalan yang berkaitan dengan ragam bahasa Inggeris di Vietnam. Pertama, dapatkah pelajar Vietnam di Texas mengenal pasti ragam bahasa Inggeris seseorang daripada sampel pertuturannya dengan tepat? Kedua, adakah pelajar Vietnam di Texas mempunyai pilihan untuk mempelajari ragam bahasa Inggeris tertentu? Akhir sekali, apakah latar belakang pelajar Vietnam di Texas yang mempelajari bahasa Inggeris? Yang jelas, pada masa ini nampaknya telah ada tanda-tanda wujudnya pemelajaran dan penggunaan bahasa Inggeris yang semakin meluas dan popular di Vietnam. Peperangan sudara sering merosakkan perancangan sesuatu bahasa. Hal ini pernah berlaku di Laos dan merupakan satu cabaran yang hebat apabila rakyat yang terpisah-pisah akibat daripada peperangan selama lebih dari tiga puluh tahun, iaitu sebuah negara yang penduduknya terdiri daripada lima puluh kelompok etnik. Carol Compton dalam kertas kerjanya yang bertajuk "Bahasa, Kenal Huruf, dan Pendidikan di Laos Moden", menerangkan usaha kerajaan untuk membasmi buta huruf dengan perancangan bahasa di seluruh negara. Pelbagai dasar, program, atau pendekatan yang digunakan oleh Republik Demokratik Rakyat Laos (LPDR) dalam usaha tersebut. Antaranya termasuk pendidikan dalam bahasa Laos, usaha kebangsaan untuk membasmi buta huruf, penyatuan dan pengembangan sistem pendidikan umum, peningkatan penerbitan dan pengedaran buku, akhbar, dan bahan bercetak, pemelajaran bahasa klasik dan bahasa asing, serta program meningkatkan bilangan pelajar yang dihantar belajar ke luar negara. Segala program dan usaha yang diatur tidak sunyi daripada mengundang masalah, isu, dan pemerhatian. Soal keprihatinan terhadap aspek bahasa dan budaya sesetengah program, bahasa bacaan, tabiat membaca dan pengekalan bahasa, latihan guru, hubungan pendidikan dan pembangunan ekonomi, dan keperluan terhadap data yang lebih baik tentang bahasa dan kenal huruf di Laos dan nilai potensial satu tinjauan sosiolinguistik turut dibincangkan. Namun, akhirnya dengan berkat usaha yang tegas dalam perancangan pendidikan bahasa kerajaan Laos berjaya menangani masalah tersebut. Kepentingan media massa dalam perancangan bahasa di negara membangun turut mendapat perhatian John Lent. Di peringkat ASEAN, lebih daripada satu bahasa digunakan oleh media massa, walaupun dalam setiap negara, keutamaan diberikan kepada bahasa kebangsaan demi identiti dan perpaduan negara. Setiap negara mengalami pertindanan budaya, melalui penjajahan dan pengaruh budaya moden serta media dari luar. Oleh sebab sifat kemajmukan ASEAN, teknik khusus pelaporan digunakan oleh media untuk mengambil kira kesensitifan etnik. Kerajaan turut menggubal undang-undang supaya laporan media tidak mengganggu kelompok budaya yang berlainan. Oleh itu, kertas kerjanya yang bertajuk "Perkembangan Kestabilan Berbilang Budaya dalam ASEAN: Peranan Media Massa dan Bahasa" mencuba mensintesis penyelidikan sarjana, peraturan kerajaan, dan perakuan badan-badan media tentang komunikasi massa dan masyarakat berbilang etnik. Oleh sebab pengalaman penjajahan berkaitan rapat dengan penggunaan bahasa dan budaya, gambaran keseluruhan tentang sejarah ringaks awal tahun 1960-an disoroti, diikuti oleh perlakuan selepas tahun 1960-an terhadap media dan bahasa, media dan budaya, dan liputan media dan masyarakat majmuk. BRITISH COLONIZE IN MALAYA As always over the past four hundred years, Malaya was unprepared for colonial change. In 1939 no one expected Malaya to become the fulcrum of a four-century upheaval of political and military power. When war began to rage through Europe in early 1940, most Europeans living in Malaya were more concerned about their families in Europe. How fortunate to be living in Southeast Asia! War would not touch them there. It was an absolute conviction that nothing on earth could ever disturb the peace in the vast British Empire. 1 It was a belief held throughout Malaya. Not only by the 18,000 Europeans, but also the Asians. A polyglot population they included two million Malays, almost as many Chinese, and one million Indians and Tamils who worked on the rubber estates and railways, plus Armenians, Arabs, Javanese, Burmese. To them war was not only unlikely, it was an event they did not even comprehend. There had never been a military governor, no occupying army, and the whole country was “ruled” by a police force which employed less than 200 British officers. 2 Yet one year later, entire Chinese rubber plantation villages such as Titi in Perak were wiped out by the invading Japanese forces. 3 To make sure that no one had any doubts about eternal peace and business as usual in the British Empire, colonial administrators kept telling the polyglot populace that there would be no war with Japan. And this up to the last moment. Until 7 December 1941 no one realized that Singapore was a city on the brink of war. So steeped in the British fostered myth of security lived white man that in the end he believed his own propaganda. This included the overall Commander- in-Chief, Air Field-Marshall Sir Robert Brooke-Popham. When the Japanese armada rounded Cap St. Jacques at the tip of South Vietnam on 6 December 1941, he preferred to believe that it was headed for Bangkok and not bracing for a landing on the Malayan Peninsula. He consequently failed in the last moment to launch operation Matador which could have forestalled the Japanese invasion already on the Thai and Malayan beaches up north. 4 In that final stage before the war, the British did bring in troops from their widespread empire Page 2 âˆ' 46 âˆ' 2001 ç'波女åå¤§å¦ç´€è¦ï¼• to defend Malaya. 80,000 South Asians from the Indian subcontinent, and 20, 000 troops from the Australian continent diverted to Malaya in the last moment. But the Australian soldiers had sailed off with tanks painted yellow, anticipating a desert war. Their equipment and tactical methods were designed to fight the Germans in Africa and Europe. A few minutes in the Malayan jungle convinced General Bennet that his Australian troops had to start their training from scratch. 5 The Japanese, too, were little prepared. In the early stage of WW II they had been massing on the northern fringes of their empire, anticipating an advance into the Soviet Far East. 6 But when most of Europe fell to Hitler, the Japanese military was ready to take over Europe’s centuries old colonial system in limbo and assume its new task as Asian master. Colonel Tsuji Masanobu put in charge of the Malaya campaign, had to radically revise the tactics to be used against Soviet forces in Siberia and Manchuria for battling in the torrid zone of the tropics. Long distance logistics across the Siberian tundra had to be rethought as moves through the tropics. 7 By the time the Manchurian ponies were landed on the Malayan beaches, they had lost their fur and proved useless for moves through dense jungle in sweltering heat. 8 And when the first Japanese marines stormed ashore, many were in the dark about whom exactly they were fighting. It was only on the beach of Singora, that Private Miyake learnt about the declaration of war and, to his surprise, that they would be fighting the British. 9 ¿. Malaya: Showplace of Arrival and Departure of Colonialism No one need have been surprised at this fourth change in colonial mastership. Malaya had always been a showcase of changing colonial systems. Each time the colonial change had been swift and thorough. In this respect Malaya differed from other Southeast Asian colonies. The East Indies were Dutch for centuries, Indochina always French, Burma and India British, and only the Philippines had experienced one big change as an old Spanish colony, when after three hundred years it became an American colony. Malaya, however, had been the revolving door of various brands of colonialism for well over four hundred years. It was in Malaya in 1511 that Europe’s first modern colony in Asia was created. It was called a ‘factory’ at first, and meant as a trading facility and replenishing base for the Portuguese expeditions east. They soon learnt that in order to keep a ‘factory’ they had to protect it with a permanent garrison against the natives and foreign naval intruders. For this reason, and even in defiance of his home government, Portugal’s Governor of India, Affonso d’Albuquerque, began to occupy Malacca permanently in 1511 under direct Portuguese rule. 10 This came to be called a “colony”, and as “colonialists” the Portuguese managed to hold on to Malaya for 130 years. When the Portuguese empire ran out of steam, and Holland got the upper hand in Europe, the Dutch dispelled the Portuguese from Malacca in 1641. Dutch colonial Malaya then waxed against the ascendancy of the Bugis in the eighteenth century, with the Dutch taking every little advantage Page 3 of the constant strife between rajas and sultans, from Iskandar II to Engku Muda. 11 Keeping their eyes on the tin mines, the Dutch made the best of everything, civilizing and exploiting Malaya as an extension of their already substantial empire of the Dutch East Indies. Britain’s opportunity to colonize Malaya came in 1815, owing to the pressure caused by the Napoleonic wars. To forestall the French, Holland temporarily ceded her interests in Malaya to Britain in an uneasy alliance. Having installed themselves in Penang already in 1786, the British quickly removed the Dutch from the colonial scene for good. 12 By the time Raffles formally took possession of Singapore island in 1819, Malaya was already experiencing a thorough third brand of European colonization: made in Britain. Over the next 130 years, the British developed a modern extractive economy. Much with the help of alien immigration imported mainly from China and India, eighty percent of whom were Tamils from the southern part of India. The defining pattern of economic growth were the trading stations at Penang and Singapore which Great Britain operated as free ports to capitalize on the entrepot trade passing through the Straits of Malacca. The ports soon became prosperous financial centres, owing their riches to trade and mining. Tin, coal, bauxite, and manganese were the dominant products. Until rubber enjoyed an explosive growth and became the principle agricultural export in the 1930s. Malaya then enjoyed a favourable balance of trade and the territory prospered. But maintaining this prosperity depended on continued access to overseas markets. 13 ¡. Colonizing the Colonizers: Japan Occupies Malaya 1941-45 This was no longer possible in late 1941. When war came to Malaya, it was again swift and thorough. The sudden change was well earned on the Japanese side. In only 70 days and 208 battles the new colonial masters had managed to storm the British colonial citadel overland through the backdoor, skillfully skirting Singapore’s super guns pointing out to sea. This time colonial change was even more radical. The Japanese added something new to WW II: for the first time in colonial history an Asian power began to colonize the colonizers. First they put the white colonialists in prison; (except for the handful of neutrals, such as the Swiss and the Danes who enjoyed freedom throughout the occupation.) 14 Then they dealt harshly with the Overseas Chinese in mass purges. Partly in retribution to their support of Chungking China, partly to set an example and keep them in line for the rest of the occupation. The Malays were allowed to exist, but only as underlings, a subject people. If the British Colonial Office had administered Malaya as a more or less autonomous entity, 15 Japan now merged Malaya with Sumatra and treated it as a part of Japan. Malaya did not even fall under the authority of Japan’s Greater East Asia Ministry (which in 1943 had eclipsed the Japanese Foreign Ministry), but was treated as an “integral territory” of Japan. 16 If independence had never been an option for Malaya under the Portuguese, Dutch or British, freedom remained as âˆ' 47 âˆ' Henry P. Frei：MALAYA IN WORLD WAR II The Revolving Door of Colonialism: Malaya 1940-46 Page 4 âˆ' 48 âˆ' 2001 ç'波女åå¤§å¦ç´€è¦ï¼• elusive under the Japanese. All the while, Japan had its own ideas of freedom for Malaya. It envisioned a united Asia and urged people to think of themselves as Asian. The new Asian identity was based on a shared opposition to the West, participation in a common political framework under the Japanese Emperor, involvement in Japanese culture, and the use of the Japanese language as a lingua franca. ‘Asia is one’ is not a mere slogan but a living reality. The unity of Asia, with Japan as the pivot is bound by a faith which transcends by far any private interests and feelings, and should be the foundation of the forthcoming new world order. 17 In reality, none of the three main races that made up Malaya flourished. Japan dissipated a supreme chance to win over a conquered people by fair treatment. 18 Its harsh assault on the Chinese community stunned people and left a legacy of hatred, giving support to anti-Japanese activity. Indians were used as vanguard troops to weaken the European colonial system by liberating India and enjoyed an uneasy relationship with the Japanese. 19 The Malays were the most persona grata people, filling positions and jobs left behind by the Europeans. But they never acquired any real power nor political privileges, and were manipulated by their Japanese masters. Economically, Malaya went from riches to rags. Before the war, the plantations and mines had offered work for all and businesses flourished as Malaya’s exports were greater than its imports. Japan intended to continue this lucky economic situation and sought to make the Malayan peninsula “the economic and communication axis for the entire Southern area” able to unite the industrialized northeastern Asia as an area which could supply it with raw materials and provide it with a market for manufactured goods. 20 In 1943 Japan introduced economic reforms that moved the country towards centralized economic planning. Japan had given itself two years to bring the foe to the negotiation table. When it was unable to do so, Malaya faced an intractable economic situation: unemployment, a flourishing black market, and dwindling basic consumer goods. By 1944 food shortages and inflation were out of control, and by the end of the year the Allies were sending bombers over Malaya, so that throughout the first half of 1945 the Japanese were preoccupied with preparing for an invasion. By the end of the occupation, Japanese currency had lost most of its value and the 5.5 million people were fighting a grim struggle for survival. 21 Britain’s Departure From Asia The invention of a new bomb dropped far away over Japan allowed the British to return to Japan’s unbroken western front in Malaya. But decolonizing Malaya from Asian colonization only to re-colonize Malaya back into the Page 5 European colonial fold met with resistance. The multicultural population remebered only too well how Britain had failed to protect Malaya from the Japanese. The British colonial administration lost support in postwar Malaya. And so in history books, Britain’s departure from Malaya is recorded in a series of retreats, captured in various policy changes of a gradually declining hegemon that relinquishes power in an orderly fashion. Britain in 1945 was very much bent on retaining its old profitable colony. To restore control over Malaya it formed a Union. 22 But soon Britain had to give in to Malayan states pressure to replace the Union with a Federation of Malaya states.23 A number of official statements thereafter announce England’s gradual departure from Asia until she finds herself completely “East of Suez” by 1956, the last bugle-call that retired Britain back to Europe. Independence of Malaya followed quickly in 1958 as British influence weakened further by the so-called Emergency which lasted from 1948 to 1960. From 1963 to 65 an independence movement severed Singapore, where Britain still had influence, from Malaya, after which Britain was gone from the region for good. This is the rough packaging of Britain’s official departure from Asia. But there is another side to Britain’s departure as England exited the revolving door of colonialism in Malaya. The real and sudden end of the British empire in Asia can be seen much earlier in two or three flashbacks picked at random from unofficial history. They reflect more accurately Britain’s dramatic loss of Malaya than the policy changes recorded in the official history books that show how splendidly Great Britain relinquished its Malayan empire step by step. The crucial moments when Britain lost its Malayan colony for good were much more radical. Britain’s sudden loss of colonialist status is evident, for example, in a violent exchange between Arai Mitsuo, an otherwise mild mannered Japanese soldier, and the British Major in charge of Gilman Hospital in Singapore on the eve of its fall. The advancing Japanese troops had just entered the building, when the Major inquired about the Japanese army’s business on his neutral premises. An argument ensued between the indignant major and the Japanese army translator. Standing on his right side, Sergeant Arai became increasingly impatient with the fumbling polite translator. How could the hospital director be so haughty when he was the loser? Did not the arrogant major realize that Britain had lost Malaya? Unable to control his hand, Arai slapped the major flat in the face. The major fell down, got up, came to his senses and cooperated.24 The slap contains symbolism. In it lay the instantaneous fall of Britain. It was the moment of truth. Great Britain never recovered her former glory. The scene of this slap from the obscure diary of a soldier corroborates more powerfully Britain’s fall as a colonial power than the official record of elegant withdrawal policies spread over the years from 1946 to 1958. Another scene is symbolic not only of Britain’s end but that of empire. It involves V. G. Bowden, Australia’s representative in Singapore. The Australian diplomat in his Majesty’s Service had been ordered by Canberra to “stick to your post” lest Australia be deprived of information, and âˆ' 49 âˆ' âˆ' 50 âˆ' 2001 ç'波女åå¤§å¦ç´€è¦ï¼• it would be bad on morale to just escape:25 If worst comes you are to insist on receiving full diplomatic immunities, privileges and courtesies. Status given you by Commonwealth Government and accepted by United Kingdom Government is diplomatic with designation of Official Representative. The Australian Commonwealth Government planned to barter him in a future swap of Japanese officials retained in Australia. 26 Three days later, however, Bowden cabled from a handset connected at harbour’s edge to the cable where the line entered the water: Our work completed.... Except as a fortress and battle field, Singapore has ceased to function.... 27 We will telegraph from another place at present unknown. 28 Bowden managed to escape with a group of senior military officers on the motor launch Mary Rose heading for Palembang on Sumatra. His ship was unfortunately intercepted in the Banka Straits off Singapore. In Japanese custody on Banka Island, Bowden remonstrated with a Japanese guard about some article being taken from him.29 The elderly, white haired man was then marched to a hall where hundreds of other captives were held. Bowden objected to his rough treatment. Did they not know who he was? He insisted on interviewing a Japanese officer to make known his diplomatic status. Another dispute ensued. He was punched and threatened with a bayonet, and the guard tried to remove his gold wrist watch. He was then marched outside the hut and made to dig his own grave into which he was shot. 30 The horrendous scene reflects the real end of white man in Southeast Asia. Not only British glory, but empire glory was buried forever with Australian Commonwealth diplomat Bowden. The end of white supremacy in Malaya may have been registered with the British pull-out in 1957. 31 The real end was evident in 1942. Another, more visible end to the splendour of British colonialism, a finale offered to more viewers and one that did more permanent damage, were the British and Australian work parties that after the fall of Singapore had to clear the streets of debris and build the Japanese temples. In earlier ages, when colonialism changed hands, the Dutch had not used the Portuguese, nor the British the Dutch in any such way. But the Japanese guards made it a point to have the white work gangs sweep the avenues and lanes of the former colonial citadel in full view of the Malays and Chinese in Singapore. The British might return. But they would not be able to turn the clock back. Something had snapped. Great Britain would never again recapture its former colonial grandeur. Conclusion Churchill has called the surrender of Singapore Britain’s worst military defeat in history. 32 By the same token, the conquest of Malaya was also Japan’s greatest victory in her military history. In Page 7 that victory, however, lay from the beginning also folly and ultimate defeat. The Japanese leadership knew well that Japan lacked the resources to take on the entire colonial world in Asia. Only with luck and the gambling factor of a successful German axis partner could there be any hope to bring the foe to the negotiation table. And it would have to happen within two years at the very longest. It did of course not work that way. By taking on Europe and America, Japan not only managed to liberate Asia from Western colonialism, but in the end Japan, involuntarily, liberated Asia also from its own harsh brand of colonialism by bringing herself down in foreseeable eventual defeat. While the creaking end of European and Asian colonialism allowed Malaya to be ruled again by the Malayan people after a 450-year old colonial interlude, the Japanese occupation taught Malaya a number of lessons: imperialism was not a European monopoly; Asian powers could be as imperialist; above all, freedom from colonial control was possible. 33 The sudden change from British to Japanese masters and the impact of virulent Japanese nationalism and pan-Asianism had served as a crammer course for nationalist feelings and burgeoning Malayan thoughts about political questions. Local men had been put in senior positions by the Japanese. Such elevation had fostered local professional pride. It instilled a new self-confidence in the Malayan population. In the end, the Malays emerged from the Occupation with a heightened sense of unity, and with patriotic sentiments and an attitude that would not accept another colonial period. 34 The door had stopped revolving. new lines -------------- Sejarah Negeri Perak Dari Wikipedia, ensaiklopedia bebas Negeri Perak telah terbukti wujud pada zaman pra sejarah lagi. Dianggarkan negeri Perak telah diduduki oleh manusia zaman batu lama semenjak 400,000 hingga 8,000 tahun sebelum masihi lagi. Jumpaan arkeologi di Kota Tampan di Lenggong membuktikan terdapatnya penempatan manusia Zaman Batu Lama Tanah Melayu. Malah fatu rangka fosil telah dijumpai yang digelar (Perak Man). Jumpaan dari carigali menunjukkan negeri Perak diduduki secara terus menerus sepanjang Zaman Hoabinhian seterusnya Zaman Batu Baru dan Zaman Logam. Selepas itu Perak juga dijangkakan mengalami zaman Hindu/Buddha, yang tersebar secara menyeluruh semua kawasan di Tanah Melayu. Jadual kandungan [sorok] 1 Sejarah Ringkas Negeri Perak Darul Ridzuan 1.1 Campurtangan Inggeris Di Dalam Pentadbiran Kerajaan Negeri Perak 1.2 Nasionalisme Di Negeri Perak - Peristiwa Berdarah di Pasir Salak 1.3 Ehwal Semasa Negeri Perak 2 Pautan luar [sunting] Sejarah Ringkas Negeri Perak Darul Ridzuan Menoleh kembali ke zaman silam Negeri Perak akan terjelmalah berbagai-bagai gambaran cetusan sejarahnya yang menjadi mutiara pusaka bumi Perak yang tiada ternilai harganya. Sebagai salah sebuah Negeri Melayu yang tertua, Negeri Perak telah melalui liku-liku zamannya sejak sebelum menjelangnya tahun masehi lagi. Sebelum munculnya nama "Negeri Perak" Kitab "Sejarah Melayu" ada menceritakan nama-nama kerajaan atau negeri saperti Gangga Negara yang sekarangnya terletak di jajahan Dinding, Beruas dan Manjung yang masih kekal namanya hingga sekarang. Sungguh pun nama-nama ini hanya dapat didengar dan dibaca sahaja dan tidak kedatapan monumen-monumen bersejarah peninggalan zaman tersebut, tetapi ianya dapat menggambarkan kegemilangan sejarahnya tersendiri yang masih tersembunyi dari penglihatan dan pengamatan generasi di zaman moden ini. Berbagai-bagai tafsiran telah dibuat mengenai pengambilan nama "PERAK" sebagai sebuah negeri yang besar. Menurut satu cerita yang menarik sebagaimana yang dititahkan sendiri oleh Almarhum Paduka Seri Sultan Idris A'fifullah Shah (Sultan Perak 33) mengatakan di zaman kerajaan Melayu Melaka sebelum wujudnya nama NEGERI PERAK, Negeri Perak terbahagi kepada tida daerah iaitu Beruas, Manjung dan Janin (Hulu Perak di bawah pemerintahan Tun Saban). Manjung dan Beruas dibawah takluk Melaka. Penghulu Manjung ketika itu ialah Tok Mahsuka. Dikatakan ketiga-tiga Ketua Daerah telah bermesyuarat untuk menyatukan daerah-daerah mereka menjadi satu negeri dengan memakai nama yang khusus. Mereka bercadang untuk menamakan MELAKA tetapi didapati tidak begitu sesuai kerana Negeri Melaka masih wujud walaupun dibawah kekuasaan Portugis. Lantas mereka teringatkan pula bahawa salah satu punca utama yang membawa kepada keunggulan, kebesaran dan keharuman nama Melaka ialah peranan dan tanggung jawab Bendahara Tun Perak. Maka ketiga-tiga Ketua Daerah tersebut bersetuju untuk menamakan negeri baru ini sebagai Negeri Perak. Oleh sebab pada ketika itu Negeri Perak belum mempunyai Raja lalu Tok Mahsuka berkehendakkan supaya Negeri baru ini mempunyai Raja yang berdaulat. Hikayat Merong Mahawangsa pula mengatakan bahawa nama Negeri Perak ini ada kaitannya dengan cerita putera Raja Marong Mahapudi Sat yang di katakan telah pergi meneroka untuk membuka sebuah negeri baru, Putera tersebut telah sampai sebuah sungai besar dan terdapat pula bertasik, melingkungi tiga atau empat buah pulau. Putera tersebut telah berkata.. " Tempat ini elok dijadikan sebuah negeri...", lalu baginda pun memanah ke udara dengan menggunakan sebilah anak panah yang diperbuat daripada 'perak' dan busarnya dinamakan 'Indera Sakti'. Apabila anak panah tersebut jatuh terjunam keatas sebuah daripada pulau-pulau yang berkenaan maka dinamakanlah tempat itu sebagai Pulau Indera Sakti dan negerinya dinamakan Negeri Perak. Dalam cerita-cerita yang lain terdapat juga kisah-kisah saperti : seekor ikan haruan besar mengicah-ngicah anaknya hingga air sungai menjadi keruh putih berkilat saperti perak; warna bijih timah yang putih berkilat apabila dipanah cahaya matahari dan berbagai-bagai cerita lagi. Adunan daripada fakta sejarah dan unsur lagenda hingga terciptanya nama 'Negeri Perak' itu menggambarkan bahawa pemilihan nama "PERAK" itu sangat bertetapan dengan kekayaan khazanah yang dikandungi oleh bumi Perak itu sendiri. Justeru kekayaan ini lah pergolakan sejarah Negeri Perak semakin bergelora satelah empayar Kerajaan Melayu Melaka berpecah pada tahun 1511 dan munculnya kuasa-kuasa Portugis, Acheh, Bugis, Siam, Minangkabau, Belanda dan akhir sekali Inggeris yang berkeliaran di merata perairan Nusantara ini. Gambaran sejarah Negeri Perak bertambah jelas lagi apabila Melaka jatuh ke tangan Portugis dalam tahun 1511 dan Sultan Mahmud Shah melarikan diri dan akhirnya menetap di Kampar (Sumatera) dan ditabalkan sebagai Sultan Kampar. Kewibawaan Raja-Raja Melayu Melaka serta struktur pentadbiran Kesultanan Melayu Melaka yang begitu sesuai dan berpengaruh di kalangan Negeri-negeri Melayu ketika itu telah mendorongkan orang-orang Perak untuk mengutuskan Tun Saban yang memerintah kawasan Hulu Sungai Perak hingga ke Kuala Temong, bersama-sama Nakhoda Kassim pergi mengadap Sultan Mahmud Shah di negeri Kampar untuk memohonkan agar seorang daripada putera baginda menjadi Sultan Perak. Permohonan itu telah diperkenankan oleh Sultan Mahmud Shah dan baginda telah menitahkan putera baginda, Raja Muzzaffar supaya berangkat ke Perak dengan di kurniakan segala alat kebesaran warisan kerajaan Negeri Melaka untuk menjadi Raja di Perak. Maka belayar lah Rombongan DiRaja menyeberangi Selat Melaka dan apabila sampai di Kuala Sungai Perak di suatu tempat bernama 'Beting Beras Basah', bahtera Raja Muzaafar Shah telah terdampar di atas sebuah beting dan tidak dapat di mudik. Tiba-tiba angin ribut datang dengan laut yang bergelora. Berbagai ikhtiar dibuat namun bahtera baginda tetap tidak berganjak. Maka di situlah baginda berseru dengan melafazkan kata-kata :- Selilit Tanah Minangkabau, Selengkung Pulau Perca, Dilengkung ular Saktimuna, Sebenarnya Aku keturunan Raja, Jauhkan segala malapetaka, Perpisahan Aku di Selat Melaka....' Sebaik sahaja baginda habis melafazkan kata-kata itu, tiba-tiba muncul 'JIN' yang sangat besar sahingga mencecah awan yang tinggi. Jin tersebut telah berkata kepada baginda.... Sekiranya Tuanku hendak bersemayam dan memerintah Negeri Perak ini, hendaklah Tuanku buangkan Mahkota Tuangku kedalam laut...... Maka Raja Muzzaffar pun mengambil mahkota baginda dan dibuangkan kedalam laut. Secara tiba-tiba laut yang bergelora menjadi tenang dan beting yang timbul hilang dari pandangan. Satelah itu barulah bahtera baginda boleh belayar semula dan mudik ke Air Mati. Disana lah baginda di tabalkan dan tempat baginda bersemayam itu dinamakan Tanah Abang. Daripada keturunan Sultan Muzzaffar Shah inilah wujudnya jurai keturunan Kesultanan Negeri Perak yang terus menerus memerintah hingga ke zaman sekarang. Pusat-pusat pemerintahan Sultan-Sultan Negeri Perak tidak menetap di suatu tempat sahaja bahkan sering bertukar dari suatu tempat ke suatu tempat jika keadaan memaksa atau ada tempat-tempat lain yang lebih sesuai. Di antara pusat-pusat pemerintahan yang ada tercatat di dalam sejarah ialah :- a) Tanah Abang - iaitu ditepi Sungai Perak yang sekarang di panggil Air Mati. b) Di dalam Mukim Bota, Makam Sultan Muzzaffar Shah 1 (Sultan Perak Pertama) c) Kota Lama Kanan, d) Geronggong dalam Mukim Pulau Tiga, e) Semat dalam Mukim Senggang, f) Bota Kanan atau disebut juga sebagai Brahman Indera, g) Pulau Tiga, h) Pulau Cempaka Sari atau Pulau Indera Sakti, i) Pasir Pulai Indera Mulia, j) Bandar Baharu, k) Pasir Panjang, l) Durian Sebatang, m) Sayong, n) Batak Rabit. dan akhir sekali di Bukit Chandan, Kuala Kangsar iaitu semasa zaman Sultan Idris Murshidul Adzam Shah di tabalkan menjadi Sultan Perak yang ke 28. Apabila Raja Idris ditabalkan menjadi Sultan dalam tahun 1877, bagind atelah membuat istana diatas sebuah bukit berhampiran dengan Batang Hari kerana Sayong selalu sahaja di tenggelami air apabila Sungai Perak bah. Akhirnya bukit tersebut dinamakan Baginda dengan sebutan Bukit Chandan, gelarannya Seri Andalan. Menurut ceritanya nama ini adalah mengambil sempena nama seekor gajah Sultan Yusuf yang bernama Kulup Chandan. Kononnya pada suatu hari gajah Kulub Chandan ini telah lari lalu Raja Idris (ketika itu sebagai Raja Muda) bersama juak-juaknya keluar mengikuti jejak-jejak gajah tersebut hingga sampai ke kaki Gunung Bubu. Setibanya disini baginda telah bertembung dengan seorang tua berjanggut panjang yang memakai jubah putih. Dengan tidak semena-mena orang tua tersebut datang sembah lalu berkata... " Tuanku adalah bakal menjadi Sultan Perak dan manakala tuanku telah ditabalkan menjadi Sultan kelak, jangan lah bersemayam di Sayong lagi tetapi hendaklah tuanku membuat istana diatas bukit yangdi pinggir Batang Hari Perak. Maka gajah yang bernama Kulup Chandan itu hendaklah tuanku bebaskan tujuh hari selepas daripada pertabalan tuanku itu...." Diringkaskan cerita, maka Raja Idris pun ditabalkanlah menjadi Sultan Perak yang ke 28 dan segala pesanan 'orang tua' tersebut telah ditunaikan oleh baginda. Mulai dari tarikh itu kekal lah nama Bukit Chandan sebagai tempat terletaknya istana rasmi Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Sultan Perak. Di zaman pemerintahan silam, sistem pemerintahan Kesultanan Negeri Perak masih meneruskan konsep ketradisionalan Kesultanan Melayu Melaka dengan sedikit perubahan dan penyesuaian dengan keadaan negeri dan masyarakat. Sistem gelaran Orang-Besar-Besar Negeri masih mewarisi Kesultanan Melaka tetapi terdapat sedikit perubahan iaitu dengan mengwujudkan gelaran-gelaran baharu saperti Orang Besar Lapan, Enam Belas dan Tiga Puluh Dua disamping mengekalkan konsep gelaran dan fungsi Orang Besar Empat Kesultanan Melaka. Tetapi gelaran Orang Besar Empat ini juga telah di ubah mengikut kesesuaian zaman dan masyarakat dan sekarang gelaran ini di kenali sebagai :- 1) Tengku Orang Kaya Bendahara Seri Maharaja wakil al Sultan Wazir Kabir. 2) Tengku Orang Kaya Besar Maharaja Di Raja. 3) Tengku Orang Kaya Temenggung Paduka Raja. 4) Tengku Orang Kaya Menteri Paduka Tuan. Di zaman pemerintahan Sultan Muzzaffar Shah jawatan Bendahara Paduka Raja telah disandang oleh Megat Terawis. Megas Terawis dikatakan berasal dari kerabat di raja Pagar Ruyong (Minangkabau) yang datang ke Perak bersama-sama Sultan Muzzaffar Shah dari Kampar. Sultan Muzzaffar Shah telah melantik beliau sebagai Bendahara bagi mengantikan Tun Muhammad setelah Megat Terawis berjaya menghapuskan Tun Saban yang bersengketa dengan baginda. Corak pemerintahan tradisional ini walau pun dari kacamata barat dianggap sebagai amalam feudal yang tidak demokrasi tetapi jika diteliti dari segi pentadbirannya jelas menunjukkan bahawa sistem pemerintahan demokrasi telah lama dipraktikkan di Negeri Perak sebelum Inggeris menerjah masuk. Ini dapat dilihat dalam sistem perlantikan Sultan, pembesar negeri dan strultur pemerintahan itu sendiri. Sejak dari perlantikan tersebut keturunan Megat telah memegang jawatan Bendahara Perak hinggalah akhir kurun ke 18 apabila Bendahara Megat Abu Kassim menyerahkan balik jawatan tersebut kepada Sultan Iskandar Zulkarnain kerana satu perbalahan. Di zaman pemerintahan Sultan Iskandar Zulkarnain (1756-1770) Negeri Perak menempuh kegemilangan sejarahnya. Zaman ini lah disifatkan oleh ahli-ahli sejarah sebagai zaman keemasan. Hakikat ini dapat dilihat daripada catatan yang terdapat didalam Hikayat Misa Melayu yang menceritakan dengan jelas khusus mengenai zaman tersebut dan perihal kebijaksanaan kepimpinan dan kegagahan baginda memerintah negeri. Syair "Sultan Perak Melawat Jajahan Takluknya" sebagaimana yang terdapat didalam hikayat ini adalah satu contoh yang begitu terkenal lagi menggambarkan keadaan pemerintahan dan masyarakat di zaman tersebut. [sunting] Campurtangan Inggeris Di Dalam Pentadbiran Kerajaan Negeri Perak Percampuran dasar Inggeris terhadap Negeri-negeri Melayu di akhir kurun ke 19 telah mendorongkan pihak British untuk mengubah sikap berdagang dan campurtangan dalam urusan politik dan pertadbiran - iaitu penjajahan secara langsung atau tidak langsung terhadap kesemua Negeri Melayu di Semenanjung. Saperti helang kelaparan mereka hanya menunggu peluang dan ketika yang sesuai untuk menyambar terus kemakmuran Negeri Perak. Inggeris yang telah lama mengkaji sistem pentadbiran, struktur, sosial, ekonomi dan politik bumiputera di Negeri-Negeri Selat dan di negara-negara yang dijajahnya telah berjaya menyingkap segala aspek kehidupan masyarakat Melayu dan menggunakan kelemahan-kelemahan yang terdapat untuk menguasai terus Negeri Perak dengan memperalatkan institusi-institusi traditional. Peluang ini tercapai apabila berlaku perselisihan merebut takhta kerajaan semasa Sultan Ali Al-Mukamal Inayat Shah, Sultan Perak ke 24 mangkat di Sayong pada tahun 1871. Raja Muda Abdullah yang bersemayam di batak Rabit sepatutnya mudik ke Sayong untuk ditabalkan sebagai Sultan tetapi beliau enggan berbuat demikian. Ini telah mengakibatkan jenazah Almarhum tidak dapat dimakamkan selama sebulan, dan bagi menyelesaikan masaalah ini Raja Bendahara Ismail telah ditabalkan sebagai Sultan. Maka berlakulah perselisihan yang berlarutan diantara Raja Abdullah dengan Sultan Ismail. Di samping ini terdapat pula pergaduhan besar dan sikap bermusuhan diantara dua kongsi gelap pelombong-pelombong Cina, Ghee Hin dan Hai San disekitar Kelian Puah dan Kelian Baharu dan berlarutan hingga ke negeri-negeri lain. Peperangan telah berlaku disepanjang tahun 1861- 1862 dan 1871-1874. Pergaduhan-pergaduhan dan perselisihan merebut takhta kerajaan ini telah di pergunakan sepenuhnya oleh pihak Inggeris untuk mencampuri urusan dalam Negeri Perak supaya kepentingan mereka tidak terjejas dan kekayaan Negeri Perak dapat di eksplotasikan sepenuhnya bagi menampung keperluan ekonomi negara ibunda mereka. Dengan kepintaran siasah dan ilmu penjajahan yang telah berkurun dipelajari, Inggeris telah berjaya memerangkap Raja Abdullah dan beberapa orang Orang Besar-Besar Perak untuk berunding di Pulau Pangkor. Wakil-wakil kongsi gelap Ghee Hin dan Hai San juga turut hadir bagi membalas jasa Inggeris yang telah banyak berbudi kepada mereka. Maka pada20 Februari 1874 berlakulah satu detik sejarah yang tidak akan dilupakan oleh orang-orang Melayu Perak dan seluruh Semenanjung Tanah Melayu dengan termeterinya satu perjanjian yang di namakan Perjanjian Pangkor. Kejayaan Inggeris dalam babak pertama dalam siri penjajahan mereka di Tanah Melayu ini telah menjatuhkan mertabat kuasa mutlak Raja Melayu terhadap tanah air mereka sendiri dengan hanya menjadi Sultan sebagai ketua agama Islam dan adat istiadat Melayu sahaja. Urusan pentadbiran dan ekonomi dalam negeri terserah bulat-bulat kepada budibicara Residen Inggeris yang secara langsung di pertanggung jawabkan oleh Gabenor Negeri Selat untuk melaksanakan rancangan pembangunan raksaksa - Sistem Residen. Perjanjian Pangkor dan perlaksanaan sistem Residen ini pada dasarnya telah dapat meredakan seketika persengketaan di antara golongan-golongan yang bersengketa dalam Negeri Perak. Dengan bersenjatakan Perjanjian Pangkor yang pada anggapan Inggeris akan di patuhi oleh semua pihak dan tidak akan di tentang oleh orang-orang Melayu yang selama ini dianggap mudah di pergaul-gaulkan, J.W.W.Birch, Residen Inggeris yang pertama telah memulakan tugasnya tanpa menaruh sebarang buruk sangka atau perasaan curiga. Orang Besar-Besar Perak dan Sulatn Abdullah sendiri akhirnya menyedari akan kesilapan mereka menandatangani Perjanjian Pangkor yang secara langsung mengetepikan hak tradisi mereka dalam urusan kutipan cukai dan menguasai hasil mahsul dalam jajahan masing-masing telah menghadapi jalan buntu bagi menghadapi kekuatan kuasa penjajah Inggeris ini. Akhirnya mereka telah mengambil jalan singkat dengan membunuh J.W.W. Birch dan pengiring-pengiringnya di Pasir Salak pada 2 November 1875. Berikutan daripada peistiwa berdarah ini Inggeris telah melancarkan perang besar-besaran terhadap orang-orang Melayu Perak dengan tujuan untuk menangkap pembunuh J.W.W. Birch. Pasukan-pasukan polis, tentera dan tentera laut Inggeris dibawah pimpinan Kapten Speedy telah mengepung perairan Perak. Rumah-rumah orang-orang Melayu yang di syaki telah di bakar, kota pertahanan orang-orang Melayu di Batak Rabit telah di serang habis-habisan dan akhirnya ditawan. Inggeris terus mara di sepanjang Sungai Perak dan membunuh tanpa belas kasihan. Sungguh pun kekurangan senjata dan tektik peperangan oarng-orang Melayu Perak masih mampu melawan serangan Inggeris saperti yang di lakukan di Kota Lama. Peperangan Perak ini telah berlanjutan hingga ke tahun 1876 dan akhirnya kesemua yang terlibat dalam peristiwa pembunuhan J.W.W. birch ditangkap dan dibicarakan peperangan ini ditamatkan. [sunting] Nasionalisme Di Negeri Perak - Peristiwa Berdarah di Pasir Salak Maka tercatatlah dalam sejarah bangsa Melayu dan Negeri Perak nama-nama saperti Dato' Maharaja Lela, Dato' Sagor, Si Puntum, Pandak Endut, Che' Gondah, Ngah Ahmad, Laksamana Mohamad Amin, Syahbandar, Che' Ngah Ibrahim dan lain-lain lagi disamping Sultan Abdullah sendiri sebagai penebus maruah bangsa Melayu dalam mempertahankan kedaulatan tanah air dan hak mutlak Kesultanan Melayu. Ramai diantara mereka yang dihukum gantung dan di buang negeri di asingkan di Pulau Seychelles di Lautan Hindi tetapi perjuangan mereka akan terus menjadi aspirasi generasi kini. Peristiwa tersebut telah memberikan pengajaran yang berguna kepada Inggeris dalam merancanakan rancangan penjajahan mereka yang selanjutnya. Raja Yusuf telah diangkat sebagai Sultan Perak yang ke 27 (1877-1887) bergelar Sultan Yusuf Sharifuddin Muzzaffar Shah dan Raja Idris yang menghakimkan perbicaraan kes pembunuhan Birch telah diangkat menjadi Raja Muda. Sistem pertadbiran negeri telah diperkemaskan lagi dan dipersesuaikan dengan dasar Inggeris. Pembesar-pembesar negeri yang tidak sesuai telah di pencenkan dan yang berkebolihan serta masih taat kepada pemerintah telah dijadikanpegawai bergaji tetap dan mesti bekerja untuk Inggeris atas nama titah perintah Sultan. [sunting] Ehwal Semasa Negeri Perak Pembangunan ekonomi telah di lipatgandakan dengan pembukaan lombong-lombong baru yang lebih moden dan ladang-ladang getah dan ini telah menyebabkan munculnya bandar-bandar bary disekitar kawasan perekonomian. Bagi menghubungkan rangkaian bandar-bandar baru saperti Taiping dan Ipoh, jalan-jalan raya dan perkhidmatan keretapi telah diwujudkan. Bandar-bandar traditional Melayu telah ditinggalkan kesepian kerana segala kepentingan ekonomi dan urusan perniagaan telah tertumpu di sekitar kawasan yang baru di bangunkan oleh Inggeris. Maka terasinglah orang Melayu dan tinggal lah mereka kesepian dengan corak penghidupan lama mereka di kawasan pertanian, di kuala-kuala sungai dan bandar tradisional warisan mereka. Penduduk-penduduk Perak telah berkembang pesat dengan penghijrahan beramai-ramai buruh-buruh kaum Cina dan India untuk mengusahakan sektor perlombongan bijih dan ladang getah. Maka daripada sinilah wujudnya masyarakat majmuk yang dapat dikenali daripada identiti kegiatan ekonomi masing-masing. Negeri Perak sungguh beruntung kerana golongan-golongan Kerabat Di Raja saperti Sultan Idris, Raja Alang Iskandar (Sultan Iskandar Shah) dan Raja Sir Chulan masih lantang bersuara dan memperjuangkan nasib rakyat yang di kekang penjajah. Dalam menghadapi aliran perkembangan politik moden di pertengahan tahun 1940an hinggalah Tanah Melayu mengalami bahana Perang Dunia ke2, seterusnya detik-detik kemerdekaan pada 31 Ogos 1957, sejarah Negeri Perak berkait rapat dengan sejarah Tanah Melayu pada umumnya. Dalam hal ini negeri Perak telah melahirkan ramai tokoh-tokoh dan pejuang kemerdekaan yang masih harum namanya menjadi kebanggaan generasi sekarang. Sehingga kini payungan di raja Kesultanan Perak masih utuh menaungi kemakmuran negeri dan menjadi lambang kedaulatan dan kekuatan Negeri Perak Darul Ridzuan. Sejarah Johor Dari Wikipedia, ensaiklopedia bebas Sejarah negeri Johor sudah pun bermula ketika di era pemerintahan kesultanan Melaka ( 1400 ~ 1511 ). Negeri Johor ketika itu adalah salah sebuah jajahan pemerintahan melayu Kesultanan Melaka. Sehinggalah pada tahun 1511, apabila kerajaan Melaka telah diserang oleh pedagang-pedagang Portugis yang diketuai oleh Alfonso D' Alburque, Sultan Melaka ketika itu, Sultan Mahmud Syah 1 telah melarikan diri ke Johor. Berikut adalah senarai kesultanan Johor yang bermula dari tahun 1511. Sultan Mahmud Shah I (1511-1528) Sultan Johor 1 Pada 15 Ogos 1511, Melaka telah diserang oleh Portugis lalu baginda Sultan Mahmud Shah I telah melarikan diri ke Bertam, Batu Hampar, Pagoh seterusnya ke Pahang, Bentan dan akhir sekali Kampar. Baginda mangkat di Kampar pada tahun 1528 disebut "Marhum Kampar". Sultan Alauddin Riayat Shah II (Raja Ali / Raja Alauddin / 1528-1564) Sultan Johor 2 Sultan Alauddin Riayat Shah II telah pergi ke Pahang menemui Sultan Mahmud Shah (Sultan Pahang 5). Baginda telah memperisterikan Puteri Kesuma Dewi (anak marhum Sultan Mansur Shah - Sultan Pahang 4). Pada tahun 1529, baginda ke Hujung Tanah dan membuka Pekan Tua (Kota Kara). Pada tahun 1535, seramai 400 askar Portugis yang diketuai Estavao Da Gamma telah menyerang Johor. Baginda telah melarikan diri ke hulu iaitu Rebat, Sayong. Seri Nara Diraja (pembesar sultan) kemudiannya meninggal di Sayong disebut "Datuk Nisan Besar". Susulan peristiwa itu Sultan Muzaffar Shah (Sultan Pahang 6) telah datang ke Sayong. Bagaimanapun pada tahun 1536, Estavoa Da Gamma telah menyerang Kota Kara kerana adiknya Paulo Da Gamma dan 30 orang Portugis telah dibunuh oleh orang Melayu. Justeru itu, satu perdamaian telah dimeterai antara kedua-dua belah pihak. Pada tahun 1540, Sultan Alauddin Riayat Shah II berpindah dan membuka Johor Lama. Baginda telah pergi ke Aru bagi membantu Ratu Aru dari ancaman Acheh. Pada tahun 1564, Sultan Acheh Sultan Alauddin al-Qahar mengalahkan Aru dan manghalau orang-orang Johor. Kemudian Sultan Acheh telah menyerang Johor Lama dari Aru. Sultan Alauddin Riayat Shah II ditawan dan dibawa ke Acheh dan dibunuh disana disebut "Marhum Syahid di Acheh". Sultan Muzaffar Shah II (Raja Muzafar / Radin Bahar / 1564-1570) Sultan Johor 3 Sultan Muzaffar Shah II bersemayam di Johor Lama sebelum berpindah ke Seluyut pada tahun 1565. Baginda tidak suka Johor tunduk kepada Acheh. Pada tahun 1568, baginda menghantar tentera membantu Portugis sekaligus mengundang kemarahan Acheh. Pada tahun 1570, baginda mangkat di Seluyut disebut "Marhum Mangkat di Seluyut". Sultan Abd. Jalil Shah I (Raja Abdul Jalil / 1570/1571) Sultan Johor 4 Sultan Abdul Jalil Shah I adalah anak kepada Sultan Muzaffar Shah II. Ketika berusia 8 tahun baginda telah ditabalkan sebagai Sultan, melalui wasiat Sultan Muzaffar Shah II. Sultan Abdul Jalil Shah I mangkat tiba-tiba dipercayai mungkin diracun Bendahara Tun Isap Misai (pembesar sultan) meninggal dan dikebumikan di Seluyut. Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II (Raja Umar / 1570 / 71-1597) Sultan Johor 5 Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II berasal dari Pahang, suami kepada Raja Fatimah (adik Sultan Muzaffar Shah II, bapa kepada Sultan Abdul Jalil Shah I). Pada asalnya pembesar ingin melanti Raja Abdullah, anak Sultan Muzaffar Shah II, tetapi dibantah oleh Raja Fatimah dan mahukan suaminya dilantik sebagai Sultan. Tun Sri Lanang dilantik sebagai Bendahara. Pada tahun 1571 Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II berpindah ke Tanah Putih selama dua tahun. Pada tahun 1573, Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II berpindah ke Johor Lama dan membaik pulih semula kota Johor Lama. Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II bersahabat semula dengan Acheh (Acheh bergabung dengan Johor menentang Portugis). Pada tahun 1576 dan 1578 Portugis menyerang Johor Lama tetapi ditewaskan. Januari 1573, Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II menyerang Melaka dan hampir dapat menawan semula Melaka. Pada tahun 21 Julai 1587, angkatan Portugis yang diketuai Antonio de Noronha ke Johor membedil Kota Johor Lama dan merampas harta. Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II berundur ke Batu Sawar pada tahun 1587. Pada tahun 1589, Batu Sawar diserang dan Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II melarikan diri. Apabila Portugis balik ke Melaka, Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah Iidatang semula ke Batu Sawar memulihkan semula kekuatan. Pada tahun 1596, Raja Fatimah mangkat, dan dikebumikan di Seluyut bersebelahan anaknya Sultan Abdul Jalil Shah I dan abangnya Sultan Muzaffar Shah II. Pada tahun 1597, Sultan Ali Jalla Abdul Jalil Shah II mangkat di Batu Sawar dan disebut "Marhum Batu Sawar". Sultan Alauddin Riayat Shah III (Raja Mansur / 1597-1615) Sultan Johor 6 Sultan Alauddin Riayat Shah III (anakanda Sultan Ali Jalla Abdul Jalil) bersemayam di Batu Sawar. Pemerintahan diserah kepada sepupu / saudara (berlainan ibu) Raja Abdullahdengan gelaran "Yang DiPertuan Hilir" di Kota Seberang bertentangan Batu Sawar menjadikan ia masyhur. Sultan Alauddin Riayat Shah III mengadakan hubungan baik dengan Belanda serta membenarkan Belanda meletakkan pegawainya di Batu Sawar. Selama 11 tahun Sultan Alauddin Riayat Shah III memerintah di Batu Sawar. Pada tahun 1608 Sultan Alauddin Riayat Shah III berpindah ke Pasir Raja, tetapi Batu Sawar masih berfungsi sebagai pusat pemerintahan. Sultan Alauddin Riayat Shah III bersemayam di Pasir Raja dengan BEndahara Tun Seri Lanang. Pada tahun 1610, Sultan Alauddin Riayat Shah III berbaik dengan Portugis menyebabkan Acheh berasa marah sewaktu dibawah pemerintahan Sultan Iskandar Muda Mahkota Alam. Jun 1613, Acheh telah menyerang Johor hingga berlarutan selama dua bulan, namun Johor telah ditewaskan. Sultan Alauddin Riayat Shah III, Raja Abdullah, Tun Seri Lanang, pembesar dan puluh orang Belanda ditawan serta dibawa ke Acheh. Kemudian kedua-dua belah pihak membuat [erdamaian dan Sultan Alauddin Riayat Shah III bersama tahanan dibenarkan pulang ke Johor. Tetapi Sultan Alauddin Riayat Shah III tetap meneruskan hubungan dengan Portugis dan Belanda, tindakan ini menimbulkan kemarahan kepada Acheh lalu Sultan Alauddin Riayat Shah III ditangkap, dan dibawa ke Acheh semula dan dihukum bunuh. Pada 1615, Sultan Alauddin Riayat Shah III mangkat di Acheh. Sultan Abdullah Ma'ayat Shah (Raja Mansur / 1615-1623) Sultan Johor 7 Sultan Abdullah Ma'ayat Shah diangkat oleh Sultan Acheh sebagai Sultan Abdullah Ma'ayat Shah dan bersemayam di Batu Sawar. Pada tahun 1618, Sultan Abdullah Ma'ayat Shah berpindah ke Lingga (Daik) dengan meminta bantuan Belanda dan Orang Laut melawan Acheh. Pada tahun 1623, Acheh menyerang Pulau Lingga untuk memburu Raja Bujang (anak Sultan Alauddin Riayat Shah III). Sultan Abdullah Ma'ayat Shah melarikan diri bersama-sama Raja Bujang ke Pulau Tambelan. Sultan Abdullah Ma'ayat Shah mangkat di Pulau Tambelan disebut "Marhum Pulau Tambelan". Sultan Abdul Jalil Shah III (Raja Bujang / 1623-1677) Sultan Johor 8 Sultan Abdul Jalil Shah III merupakan anak saudara Marhum Tambelan, putera Sultan Alauddin Riayat Shah III bersemayam di Pulau Tambelan. Sultan Abdul Jalil Riayat Shah III menubuhkan Jemaah Orang Kaya. Pada tahun 1629, ancaman Acheh berkurangan kerana kekalahan teruk kepada Portugis. Pakatan Johor-Belanda berjaya menakluki semula Melaka pada 14 Januari 1640. Belanda berjaya menakluki Melaka pada 1641, manakala Sultan Acheh, Sultan Iskandar Muda mangkat pada 1636 dan Sultan Iskandar Thani mangkat pada 1641 dan Acheh kemudian diperintah oleh Raja Perempuan Ratu Sultanah Tajul Alam. Pada 1641, Sultan Abdul Jalil Shah III datang ke tanah besar Johor iaitu pusat pemerintahan di Makam Tauhid. Selama dua tahun Sultan Abdul Jalil Shah III di Makam Tauhid sebelum berpindah menyeberangi Sungai Damar ke Pasir Raja yang juga dikenali sebagai Batu Sawar pada Oktober 1642. Sultan Abdul Jalil Shah III kekal di Pasir Raja hingga 1673 sebelum bermusuhan dengan Jambi dan meletusnya perang antara Jambi-Johor. Sultan Abdul Jalil Shah III melarikan diri ke Pahang dan bersemayam di Pahang selama empat tahun dan mangkat di Kuala Pahang disebut 'Marhum Mangkat di Pahang @ Marhum Besar" Sultan Ibrahim Shah (Raja Ibrahim / Putera Raja Bajau / 1677-1685) Sultan Johor 9 Sultan Ibrahim Shah merupakan anak Sultan Abdul Jalil Shah III dilantik sebagai Sultan di Pahang pada 1677. Pada 1678, Laksamana Tun Abdul Jamil mengajak Sultan Ibrahim Shah berpindah dari Pahang ke Riau. Sultan Ibrahim Shah cuba untuk membina semula Kota Johor Lama tetapi tidak kesampaian. Sultan Ibrahim Shah mangkat di Pulau Riau pada 1685 disebut 'Marhum Bongsu". Sultan Mahmud Shah II (Raja Mahmud / 1685-1699) Sultan Johor 10 Sultan Mahmud Shah II ditabalkan menjadi sultan ketika berumur 10 tahun. Urusan pentadbiran dijalankan oleh Bendahara. Pusat pemerintahan berada di Kota Tinggi, dan Johor Lama dijadikan istana hinggap. Disinilah Temenggung menjaga Kota Johor Lama. Sultan Mahmud Shah II dikaitkan dengan kezaliman dan menimbulkan pergolakan dalam negeri. Pada tahun 1697, Bendahara Seri Maharaja Tun Habib Abdul Majid meninggal dunia dan disebut "Marhum Padang Saujana". Pada 1699, Sultan Mahmud Shah II mangkat dalam usia 24 tahun, dipercayai ditikam oleh Laksamana Bentan dan disebut sebagai "Marhum Mangkat Di Julang" atau "Marhum Kota Tinggi". Sultan Abdul Jalil IV (Bendahara Paduka Raja Tun Abdul Jalil / 1699-1720) Sultan Johor 11 Sultan Abdul Jalil IV ditabalkan sebagai sultan kerana Sultan Mahmud Shah II tiada meninggalkan waris. Sultan Abdul Jalil IV merupakan sultan pertama dari keturunan Bendahara. Selepas bergelar Sultan Abdul Jalil IV, baginda menukar pusat pemerintahan ke Panchor pada tahun 1700. Pada tahun 1702, istana di Bukit Tukul terbakar. Pada tahun 1708, Sultan Abdul Jalil IV berpindah ke Riau dan menjadikan pusat pemerintahan kerajaan Johor. Pada tahun 1716, Sultan Abdul Jalil IV berpindah ke tanah besar Johor dan bersemayam semula di Panchor. Sultan Abdul Jalil IV mempunyai istana di Makam Tauhid dan Johor Lama. Kota Johor Lama dibaiki dan digelar "Kota Lama". Sewaktu pemerintahan Sultan Abdul Jalil IV, keadaan agak kucar kacir kerana pembesar-pembesar kerajaan bersikap tamak, khianat dan cemburu, ini memberi peluang kepada Raja Kecil menyerang Johor. Pada tahun 1717, Raja Kecil dan askar dari Siak (Minangkabau) menyerang Johor. Pada 21 Mac 1718, Raja Kecil menawan Panchor. Raja Kecil melantik sendiri dirinya sebagai Yang Dipertuan Johor bergelar Sultan Abdul Jalil Rahmat Shah, pun begitu masih membenarkan Sultan Abdul Jalil IV menetap di Johor tetapi tiada kuasa memerintah dan diberi jawatan Bendahara. Kemenangan Raja Kecil adalah atas bantuan pembesar Johor sendiri kerana yakin Raja Kecil adalah pewaris sultan. Raja Kecil menitahkan Laksamana Nakhoda Sekam ke Kuala Pahang membunuh Sultan Abdul Jalil IV dan disebut "Marhum Mangkat di Kuala Pahang". Sultan Abdul Jalil Rahmat Shah (Raja Kecil / Yang Dipertuan Johor / 1718-1722) Sultan Johor 12 Sultan Abdul Jalil Rahmat Shah (Raja Kecil) merampas kuasa sultan dari Sultan Abdul Jalil IV dan 'mengaku' waris Sultan Mahmud Shah II yang sah. Pada tahun 1719, cubaan merampas semula kuasa oleh Sultan Abdul Jalil IV dan anaknya Raja Sulaiman dan Tun Abas, yang berkubu di Seluyut gagal. Sultan Abdul Jalil IV lari ke Kuala Pahang. Raja Kecil telah berpindah ke Riau dan mentadbir Johor dari Riau. Sultan Abdul Jalil IV dari Kuala Pahang ke Kuala Terengganu dan pada tahun 1720 balik semula ke Pahang. Raja Kecil telah menitahkan Laksamana Nakhoda Sekam ke Kuala Pahang membunuh Sultan Abdul Jalil IV. Raja Sulaiman dan Tun Abas dibawa ke Riau tetapi Raja Sulaiman dan Tun Abas tidak mahu tunduk kepada Raja Kecil dan berpakat dengan Bugis Lima Bersaudara dan berjaya mengalahkan Raja Kecil halau balik ke Siak. Sultan Sulaiman Badrul Alam Shah (Raja Sulaiman / Yang Dipertuan besar Johor-Riau / 1722-1760) Sultan Johor 13 Sultan Sulaiman Badrul Alam Shah ditabalkan sebagai Sultan Johor-Riau oleh Bugis 5 Saudara. Kesultanan Johor diperintah semula oleh keturunan Bendahara. Sultan Sulaiman Badrul Alam Shah kemudiannya dilantik Daing Merewah (Kelana Jaya Putera) sebagai Yamtuan Muda Johor Pertama. Di bawah naungan Sultan Sulaiman Badrul Alam Shah, kuasa membuat keputusan bukan lagi dari menteri dan jemaah. Hubungan dengan Belanda terjalin disebut Perjanjian 1754. Perjanjian 1756 memberi hak monopoli perdagangan timah di Linggi, Kelang, Kuala Selangor tanpa keizinan raja memerintah. Sultan Sulaiman Badrul Alam Shah mangkat di Riau pada Ogos 1760 disebut "Marhum Batangan". Sultan Abdul Jalil Muazzam Shah (1760-1761) Sultan Johor 14 Sultan Abdul Jalil Muazzam Shah dilantik sebagai sultan menggantikan ayahandanya, tetapi Sultan Abdul Jalil Muazzam Shah menetap di Kuala Selangor sedang gering. Lima bulan selepas kemangkatan ayahandanya, tiba-tiba Sultan Abdul Jalil Muazzam Shah mangkat dipercayai diracun. Sultan Abdul Jalil Muazzam Shah disemayamkan di Riau, berhampiran makam ayahandanya. Sultan Ahmad Riayat Shah (1761) Sultan Johor 15 Sultan Ahmad Riayat Shah dilantik menggantikan ayahandanya ketika berusia sembilan tahun. Kuasa pemerintahannya dipegang oleh Yamtuan Muda Daeng Kemboja. Sultan Ahmad Riayat Shah bersemayam di Kampung Bulang, Riau. Pada tahun 1761, pegawai Belanda telah dating dari Melaka menuntut wang gantirugi perang sebagaimana yang telah dijanjikan oleh Sultan Sulaiman dahulu. Yamtuan Muda Daeng Kemboja sanggup membayar gantirugi tersebut dan ini mengukuhkan lagi kuasa Yamtuan Muda Daeng Kemboja. Sultan Ahmad Riayat Shah mangkat di Riau dalam usia yang muda dipercayai diracun dan disebut "Marhum Tengah". Sultan Mahmud Shah III (Raja Mahmud / 1761-1812) Sultan Johor 16 Sultan Mahmud Shah III menjadi pemerintah Johor-Riau-Lingga. Akibat daripada perpecahan pentadbiran kerajaan Johor, tiga negeri diperintah oleh pemerintah yang berlainan seperti Singapura-Temenggung, Riau-Yamtuan Muda dan Lingga-Sultan. Pada tahun 1812, Sultan Mahmud Shah III mangkat di Lingga. Sultan Abdul Rahman Muazzam Shah (Tengku Abdul Rahman / 1812-1819) Sultan Johor 17 Berlaku perebutan kuasa yang mana sepatutnya Tengku Husin (Tengku Long) anak sulung Sultan Mahmud Shah III dilantik sebagai sultan. Perlantikan Sultan Abdul Rahman Muazzam Shah disokong kuat oleh Belanda kerana akan mendapat kuasa mentadbir pelabuhan seluruh negeri Johor kecuali Riau dan Lingga. British mula hendak campurtangan atas kepentingan Singapura dan cuba mempengaruhi Sultan Abdul Rahman Muazzam Shah melantik Tengku Husin sebagai sultan. Sultan Hussain Shah (Tengku Husin / Tengku Long / 1819-1835) Sultan Johor 18 Campurtangan British memberi peluang kepada Sultan Husin Shah menjadi Sultan Johor, tetapi sebelum Sultan Husin Shah tiba ke Singapura, Raffles telah membuat perhubungan dengan Temenggung untuk membenarkan pembinaan loji dan meletakkan satu kompeni askarnya di Singapura. Sultan Husin Shah dilantik sebagai sultan pada 6 Februari 1819. Perjanjian Inggeris-Belanda pada 18 Mac 1824 membawa kepada perpecahan Empayar Kesultanan Melayu Johor. Kuasa Sultan Husin Shah ke atas Singapura hilang setelah menandatangani perjanjian pada 2 Ogos 1824 dengan British (John Crawford) untuk menyerahkan Singapura dan pulau sekitarnya. Sultan Husin Shah berpindah ke Melaka pada 1834 dan mangkat di Tengkera setahun kemudian. Sultan Ali (tetapi baginda tidak diiktiraf oleh Inggeris) (Tengku Ali / 1835-1877) Sultan Johor 19 Sultan Ali diisytiharkan sebagai sultan pada 16 September 1840. Berlaku persaingan kuasa dan kekayaan Johor antara Sultan Ali dengan Temenggung Ibrahim. Pada 10 Mac 1855, termeterai satu perjanjian menyerahkan kedaulatan Johor kepada Temenggung kecuali Muar dan Kesang. Sultan Ali kemudiannya mangkat di Umbai, Melaka pada 20 Jun 1877. Raja Temenggung Tun Ibrahim Seri Maharaja Johor (Temenggung Tun Daeng Ibrahim / 1855-1862) Sultan Johor 20 Tidak memakai gelaran sultan untuk menghormati Sultan Ali. Raja Temenggung Tun Ibrahim membuka Iskandar Puteri atau Tanjung Puteri sebagai pusat pentadbiran kerajaan. Raja Temenggung Tun Ibrahim juga mewujudkan sistem pentadbiran kerajaan yang teratur dan tersusun. Pada 1 Februari 1862, Raja Temenggung Tun Ibrahim mangkat. DYMM Sultan Abu Bakar (Temenggung Che Wan Abu Bakar / Ungku Abu Bakar / 1862-1895) Sultan Johor 21 Memakai gelaran Maharaja Johor pada 1868. Berusaha memajukan dan mengukuhkan kerajaan Johor di bawah Dinasti Temenggung. Membuat hubungan diplomasi dengan kerajaan Riau-Lingga. Pada 1 Januari 1866, menukarkan nama Tanjung Puteri atau Iskandar Puteri kepada Johor Bahru dan menjadi pusat pentadbiran kerajaan Johor. Maharaja Abu Bakar memberi galakan kepada orang Cina membuka ladang lada hitam dan gambir dipanggil "Sistem Kangcu". Selepas Sultan Ali mangkat, Tengku Alam (anak Sultan Ali) membantah pemerintahan Muar/Kesang diserah sementara kepada Maharaja Abu Bakar dan melancarkan "Perang Jementah" pada 1879 tetapi gagal. Bagi mengukuhkan azam Maharaja Abu Bakar, baginda memakai gelaran Sultan Johor pada 1 Julai 1886 dengan gelaran Sultan Abu Bakar Alkhalil Ibrahim Shah. Pada 14 April 1895, Sultan Abu Bakar Alkhalil Ibrahim Shah menubuhkan Undang-Undang Tubuh Kerajaan Johor. Sultan Abu Bakar Alkhalil Ibrahim Shah memajukan Johor dengan menggabungkan tradisi Melayu dengan kosmopolitan Barat dan digelar Bapa Johor Moden. Pentadbiran Sultan Abu Bakar Alkhalil Ibrahim Shah yang cekap dan tersusun diakui sendiri British, lantas baginda tidak akan melantik pegawai British sebagai penasihat. Sultan Abu Bakar Alkhalil Ibrahim Shah mangkat di Eropah pada 10 Mei 1895 dan disemayamkan di Tanah Perkuburan Mahmoodiah, Johor Bahru. Dymm Sultan Ibrahim (1895-1959) Sultan Johor 22 Dimasyhurkan sebagai Tengku Mahkota pada 23 Mei 1891 dan ditabalkan sebagai pengganti pada 7 September 1895. Dimahkotakan pula sebagai sultan pada 2 November 1985. Sewaktu pemerintahannya, gagasan Civil Service diperkembangkan secara meluas ke seluruh negeri Johor. Ketua jabatan terdiri daripada pegawai Melayu, British hanya membantu, dasar ini menyebabkan British sukar bertapak di negeri Johor. Sultan Ibrahim membubarkan Sistem Kangcu pada 1917 dan ekonomi negeri terus berkembang dengan membina infrastruktur jalan keretapi pada 1904, dan sebagainya. Sultan Ibrahim mangkat di Eropah pada tahun 1959 dimakamkan di Tanah Perkuburan Mahmoodiah, Johor Bahru. DYMM Sultan Ismail (1959-1981) Sultan Johor 23 Negeri Johor semakin maju dibawah pemerintahan Sultan Ismail. Pembukaan lading-ladang FELDA, KEJORA, rancangan perparitan Johor Barat, Pelabuhan Pasir Gudang, Lapangan Terbang Sultan Ismail, dan kawasan perindustrian diwujudkan dan dibina. Sultan Ismail mangkat pada 10 Mei 1981 di Hospital Besar Johor Bahru dan dimakamkan di Tanah Perkuburan Mahmoodiah, Johor Bahru. DYMM Almutawakkil 'Alallah Sultan Mahmood Iskandar Al-Haj (1981-kini) Sultan Johor 24 Dilantik menggantikan ayahandanya pada 11 Mei 1981. Dilantik sebagai Yang Dipertuan Agong kelapan pada tahun 1984. Merupakan pemimpin yang berkarisma, berjaya menggerakkan rakyat untuk memajukan Johor dalam perniagaan, perindustrian, perusahaan, pertubuhan dan badan sukarela Sejarah putrajaya Putrajaya Holdings Sdn Bhd adalah pemaju utama pembangunan Putrajaya. Ditubuhkan pada 19 Oktober 1995, pemegang-pemegang sahamnya adalah Petroliam Nasional Berhad atau PETRONAS - syarikat petroliam kebangsaan (64.4%); Khazanah Nasional Berhad - syarikat pelaburan Kerajaan Malaysia (15.6%); dan Kumpulan Wang Amanah Negara (20.0%). Untuk mewujudkan Putrajaya, Rang Undang-undang Perbadanan Putrajaya 1995 dan Pindaan kepada Perlembagaan untuk menjadikan Putrajaya sebuah Wilayah Persekutuan dibahaskan di parlimen pada Ogos 1995 dan Disember 2000 masing-masing. Berdasarkan rekod awam yang ada, Putrajaya Holdings juga telah mengeluarkan bon yang bernilai RM4.5 bilion bagi pembangunan Putrajaya yang kini merupakan mercu Dari segi akar bahasa , istilah Putrajaya berasal dari putera yang sangat berjaya . Ini bermaksud warga Malaysia yang berjaya . Lebih khususnya lagi Bumiputra yang telah telah berjaya menerajui negara Malaysia. Secara kebetulan atau tidak, Datuk Kelana Putra pernah menguasai jajahan Serdang . Jadi Putrajaya ini dalam lingkungan jajahan Serdang. Tapi sebenarnya Putrajaya lebih merujuk kepada Tunku Abdul Rahman Putra al Haj iaitu Perdana Menteri Malaysia yang pertama.


The history of the Malaysian area can be seen as four successive phases of outside influence, followed by the final assertion of Malay independence. The first phase saw the domination of Hindu culture imported from India, which reached its peak in the great Srivijaya civilisation based in Sumatra, which ruled most of the Malay world from the 7th to the 14th centuries. The second phase began with the arrival of Islam, which began in the 10th century, and led to the conversion of most of the Malay-Indonesian world and the breakup of the Srivijayan empire into many smaller sultanates, the most prominent of which was the Melaka (Malacca). Islamic culture has had a profound influence on the Malay peoples, but has also been influenced by them. The third phase was the intrusion into the area of the European colonial powers: first the Portuguese, who captured Melaka in 1511, then the Dutch and finally the British, who established bases at Penang and Singapore. European domination led to the most fateful event in Malay history � the Anglo-Dutch treaty of 1824, which drew a frontier between British Malaya and the Netherlands East Indies, which became Indonesia. This arbitrary division of the Malay world has proved permanent. European domination also led to the fourth phase of foreign influence: the mass immigration of Chinese and Indian workers to meet the needs of the colonial economy created by the British in the Malay Peninsula and North Borneo. The Chinese and Indians posed a profound threat to the Malays, dominating economic life and the professions, and at one time threatening to make the Malays a minority in their own country. British power in East Asia was fatally wounded by the Japanese occupation of the region in 1942-45. Although short-lived, the Japanese occupation unleashed the forces of colonial nationalism in Malaya as elsewhere. But Malay nationalism triggered a reaction from the Chinese, who feared Malay and Islamic domination and turned in large numbers to the Malayan Communist Party. It took a tough military response from the British, and concessions by both the Malay and Chinese political leaderships, to end the Communist insurgency and bring about the establishment of an independent, multi-racial Federation of Malaya in 1957. In 1963 Malaya became Malaysia with the acquisition of the British territories in North Borneo and Singapore. The Chinese-majority Singapore and the Federation decided to part ways in 1965. Malaysia survived this crisis as well as confrontation with Indonesia, but nearly succumbed to its own internal tensions in the race riots of 1969. This crisis led to the imposition of emergency rule and a curtailment of political life and civil liberties which has never been reversed. Since 1970 the United Malays National Organisation (UMNO) has ruled Malaysia almost as a one-party state, co-opting the Chinese and Indian leaderships through the device of the �National Front coalition.� Malaysia under UMNO rule has prospered mightily, reaching close to �first world� living standards by the 1990s. This growing prosperity has helped minimise political discontent, but has masked a decisive shift of power in favour of the Malays. Successive UMNO governments have been determined to break the Chinese domination of the economy and the Indian domination of the professions, and to create Malay business and professional classes. This has been achieved by imposing the Malay language on the education system and through systematic discrimination in favour of Malays. These measures caused great resentment, but the results have been the creation of a more genuinely integrated and multi-cultural society. [edit] Malaya under Indian influence The history, as opposed to the pre-history, of the Malay-speaking world begins with the advent of Indian influence, which dates back to at least the 3rd century BC. Indian traders came to the archipelago both for its extremely abundant forest and maritime products and to trade with merchants from China, who also discovered the Malay world at an early date. Both Hinduism and Buddhism were well established in the Malay Peninsula by the beginning of the 1st century AD, and from there spread across the archipelago. Chinese chronicles of the 5th century AD speak of a great port in the south called Guantoli, which was probably in the Strait of Malacca. In the 7th century, a new port called Shilifoshi is mentioned, and this is believed to be a Chinese rendering of Srivijaya. The site of Srivijaya has never been found, but it was probably at the mouth of one of the rivers in eastern Sumatra, possibly near Palembang. For 700 years the Maharajahs of Srivijaya ruled a loose-knit maritime empire that controlled the coasts of Sumatra, Peninsular Malaya, and Borneo. Sometimes they also ruled parts of Java,but there were always rival Javanese states which resisted Srivijaya�s hegemony. Srivijaya lived by trade, welcoming annual trading fleets from China and India, and also traders from further afield, including Japanese, Iranians and Arabs. Its greatest enemies were the Siamese, who were always trying to encroach from the north. To secure a powerful ally against these enemies, the maharajahs paid tribute to the Chinese Emperors, but they were never under Chinese control. From the 10th century the power of Srivijaya began to decline. Never a centralised state, it was apparently weakened by a series of wars with the Javanese, which disrupted trade. In the 11th century a rival power centre arose at Melayu, a port believed to have been located further up the Sumatran coast, possibly in what is now Jambi province. Melayu�s influence is shown by the fact that the name is the origin of the word �Malay.� The power of the Hindu Maharajahs was also undermined by the spread of Islam. Areas which were converted to Islam early, such as Aceh, broke away from Srivijaya�s control. By the late 13th century also, the Siamese kings of Sukhothai had brought most of Malaya under their rule. But the great wealth of the Srivijayan sphere, with its rich resources of aromatic timber, sea products, gold, tin, spices, wax and resins � all highly prized both in China and in the west � kept Srivijaya prosperous until it faded away in the 14th century. [edit] Melaka and Islamic Malaya The port of Melaka (traditionally spelled Malacca) on the west coast of the Malay Peninsula was founded around 1400 by Parameswara, a rebel prince of the Srivijaya royal line, claimed in Sejarah Melayu to be a descendant of Alexander the Great. It rapidly assumed the place previously held by Srivijaya, establishing independent relations with China, and exploiting its position dominating the Straits to control the China-India maritime trade, which became increasingly important when the Mongol conquests closed the overland route between China and the west. Within a few years of its establishment, Melaka officially adopted Islam, and the Raja became a Sultan. The political power of the Malaccan Sultanate helped Islam�s rapid spread through the Malay world, reaching as far as the Philippines and leaving Bali as an isolated outpost of Hinduism. Islam came to the Malay Archipelago via India, and was rather different to the Islam practised in its Middle Eastern homeland. It was greatly influenced by the mystical traditions of Sufism, and also absorbed some elements of Malay�s animist and Hindu traditions. Because Islam was introduced by traders and not by military conquest, there was no imposition of the Arabic language or Arab political customs. Since most Malays could not read the Qur'an, the local version of Islam was much less rigorous than in the Arabic world. And since the indigenous Malay rulers retained their power, the Islamic clergy did not gain the political influence it enjoyed in other parts of the Islamic world. Melaka�s reign lasted little more than a century, but it was of great importance, because it came to be seen as the golden age of Malay self-rule, and the Sultans of Melaka became the models for all subsequent Malay rulers. Melaka became a great cultural centre, creating the matrix of the modern Malay culture: a blend of indigenous Malay and imported Indian and Islamic elements. Melaka�s fashions in literature, art, music, dance and dress, and the ornate titles of its royal court, came to be seen as the standard for all Malays. The court of Melaka also gave great prestige to the Malay language, which had originally evolved in Sumatra and been brought to Melaka at the time of its foundation. In time Malay came to be the official language of all the Malay states, although local languages survived in many places. [edit] European domination The closing of the overland route from Asia to Europe by the Ottoman Empire and the claim towards trade monopoly with India and south-east Asia by Arab traders led the European powers to look for a maritime route. In 1498 Vasco da Gama, sent by King John II of Portugal, found the way around the Cape of Good Hope to India, and in 1511 Afonso de Albuquerque led an expedition to Malaya which seized Melaka after a month-long siege and made it the capital of Portugal�s eastern empire. This was a bitter lesson to the Malay world about the greed and ruthlessness of the Europeans, and also about their technological superiority. The son of the last Sultan of Melaka fled to the island of Bintan off the southern tip of Malaya, where he founded a new state which eventually became the Sultanate of Johore. Freed from Melaka�s domination, the Malay world broke up into a series of quarrelsome successor states, of which the most important were Aceh, Brunei, Johore and Perak. Other states such as Banten, Yogyakarta, Kedah, Selangor, Sulu and Terengganu also emerged as independent sultanates. By the late 16th century the tin mines of northern Malaya had been discovered by European traders, and Perak grew wealthy on the proceeds of tin exports. But the European colonial powers were bent on expanding further into the region. The Portuguese gained control of the spice-rich Moluccas (Maluku), and in 1571 the Spanish captured Manila. The Dutch arrived in the region in 1596. They hated the Portuguese both for religious reasons and as commercial rivals, and were determined to evict them from the wealthy islands they called the East Indies. Led by the Dutch East India Company (VOC), they soon overcame the weak sultanates in Java and founded Batavia (Jakarta) as their capital in 1619. From there they expanded across the archipelago, forming an alliance with Johore against their main enemies, the Portuguese at Melaka and the powerful Sultan of Aceh. In 1641, after several attempts, the VOC-Johore alliance captured Melaka, breaking Portuguese power in Malaya for good � Portugal was left with only Portuguese Timor. Backed by the Dutch, Johore established a loose hegemony over the Malay states, except Perak, which was able to play off Johore against the Siamese to the north and retain its independence. The weakness of the Malay states in this period allowed other people to migrate into the Malay homelands. The most important of these were the Bugis, seafarers from eastern Indonesia, who regularly raided the Malay coasts and finally seized control of Johore following the assassination of the last Sultan of the old Melaka royal line in 1699. Other Bugis raiders took control of Selangor. The Minangkabau peoples from Sumatra also migrated into Malaya, and eventually established their own state in Negeri Sembilan. The fall of Johore left a power vacuum on the Malay Peninsula which was partly filled by the Siamese kings of Ayutthaya kingdom, who made the five northern Malay states � Kedah, Kelantan, Patani, Perlis and Terengganu � their vassals. Johore�s eclipse also left Perak as the unrivalled leader of the Malay states. The economic importance of Malaya to Europe grew rapidly during the 18th century. The fast-growing tea trade between China and Britain increased the demand for high-quality Malayan tin, which was used to line tea-chests. Malayan pepper also had a high reputation in Europe, while Kelantan and Pahang had gold mines. The growth of tin and gold mining and associated service industries led to the first influx of foreign settlers into the Malay world � at first Arabs and Indians, later Chinese � who colonised the towns and soon dominated economic activities. This established a pattern which characterised Malayan society for the next 200 years � a rural Malay population increasingly under the domination of wealthy urban immigrant communities, whose power the Sultans were unable to resist. English traders had been present in Malay waters since the 17th century, but it was not until the mid 18th century that the British East India Company, based in British India, developed a serious interest in Malayan affairs. The growth of the China trade in British ships increased the Company�s desire for bases in the region. Various islands were used for this purpose, but the first permanent acquisition was Penang, leased from the Sultan of Kedah in 1786. This was followed soon after by the leasing of a block of territory on the mainland opposite Penang (known as Province Wellesley). In 1795, during the Napoleonic Wars, the British occupied Dutch Melaka to forestall possible French interest in the area. When Melaka was handed back to the Dutch in 1815, the British governor, Stamford Raffles, looked for an alternative base, and in 1819 he acquired Singapore from the Sultan of Johore. The twin bases of Penang and Singapore, together with the decline of the Netherlands as a naval power, made Britain the dominant force in Malayan affairs. British influence was increased by Malayan fears of Siamese expansionism, to which Britain made a useful counterweight. During the 19th century the Malay Sultans became loyal allies of the British Empire. [edit] British Malaya In 1824 British hegemony in Malaya was formalised by the Anglo-Dutch Treaty, the decisive event in the formation of modern Malaysia. The Dutch evacuated Melaka and renounced all interest in Malaya, while the British recognised Dutch rule over the rest of the East Indies. This imposed an arbitrary frontier on the Malay world, one which has never been overcome. Penang, Melaka and Singapore were united as the Straits Settlements, ruled by a British Governor in Singapore. During the 19th century, the British concluded treaties with the Malay states, installing �residents� who advised the Sultans and soon came the effective rulers of their states. The wealth of Perak�s tin mines made political stability there a priority for British investors, and Perak was thus the first Malay state to agree to the supervision of a British resident. Johore alone resisted, holding out until 1914. In 1909 the weakened Siamese kingdom was compelled to cede Kedah, Kelantan, Perlis and Terengganu to the British. (Siam retained the Sultanate of Patani, leaving a Muslim minority in southern Thailand which has been a source of much trouble for successive Thai governments.) During the late 19th century the British also gained control of the north coast of Borneo, where Dutch rule had never been established. The eastern part of this region (now Sabah) was under the nominal control of the Sultan of Sulu, a vassal of the Spanish Philippines. The rest was the territory of the feeble Sultanate of Brunei. In 1841, a British adventurer, James Brooke, leased Kuching from the Sultan and made himself the �White Rajah� of Sarawak, steadily expanding his territory at Brunei�s expense. North-eastern Borneo was colonised by British traders, and in 1881 the British North Borneo Company was granted control of the territory under the distant supervision of the governor in Singapore. The Spanish Philippines never recognised this loss of the Sultan of Sulu�s territory, laying the basis of the subsequent Filipino claim to Sabah. In 1888 what was left of Brunei was made a British protectorate, and in 1891 another Anglo-Dutch treaty formalised the border between British and Dutch Borneo. Thus the borders of modern Malaysia were formed, in complete disregard of ethnic and linguistic factors, by the colonial powers. By 1910 the pattern of British rule in the Malay lands was established. The Straits Settlements were a Crown Colony, ruled by a governor under the supervision of the Colonial Office in London. Their population was about half Chinese, but all residents, regardless of race, were British subjects. The first four states to accept British residents, Perak, Selangor, Negeri Sembilan and Pahang, were termed the Federated Malay States: while technically independent, they were placed under a Resident-General in 1895, making them British colonies in all but name. The Unfederated Malay States (Johore, Kedah, Kelantan, Perlis and Terangganu) had a slightly larger degree of independence, although they were unable to resist the wishes of their British Residents for long. Johore, as Britain�s closest ally in Malay affairs, had the privilege of a written constitution, which gave the Sultan the right to appoint his own Cabinet, but he was generally careful to consult the British first. [edit] Multi-racial Malaya Unlike some colonial powers, the British always saw their empire as primarily an economic concern, and its colonies were expected to turn a profit for British shareholders. Malaya�s obvious attractions were its tin and gold mines, but British planters soon began to experiment with tropical plantation crops � tapioca, gambier, pepper and coffee. But in 1877 the rubber plant was introduced from Brazil, and rubber soon became Malaya�s staple export, stimulated by booming demand from European industry. Rubber was later joined by palm oil as an export earner. All these industries required a large and disciplined labour force, and the British did not regard the Malays as reliable workers. The solution was the importation of plantation workers from India, mainly Tamil-speakers from South India. The mines, mills and docks also attracted a flood of immigrant workers from southern China. Soon towns like Singapore, Penang and Ipoh were majority Chinese, as was Kuala Lumpur, founded as a tin-mining centre in 1857. By 1891, when Malaya�s first census was taken, Perak and Selangor, the main tin-mining states, had Chinese majorities. The Chinese mostly arrived poor, but their industrious habits and tight-knit networks of mutual aid (run by secret societies or Triads) soon made many of them rich. In the 1890s Yap Ah Loy, who held the title of Kapitan China of Kuala Lumpur, was the richest man in Malaya, owning a chain of mines, plantations and shops. Malaya�s banking and insurance industries were run by the Chinese from the start, and Chinese businesses, usually in partnership with London firms, soon had a stranglehold on the economy. Since the Malay Sultans tended to spend well beyond their incomes, they were soon in debt to Chinese bankers, and this gave the Chinese political as well as economic power. At first the Chinese immigrants were nearly all men, and most intended to return home when they had made their fortunes. Many did go home, but many more stayed. At first they married Malay women, producing a community of Sino-Malayans or baba people, but soon they began importing Chinese brides, establishing permanent communities and building schools and temples. The Indians were initially less successful, since unlike the Chinese they came mainly as indentured labourers to work in the rubber plantations, and had few of the economic opportunities that the Chinese had. They were also a less united community, since they were divided between Hindus and Muslims and along lines of language and caste. An Indian commercial and professional class emerged during the early 20th century, but the majority of Indians remained poor and uneducated in rural ghettos in the rubber-growing areas. Traditional Malay society had great difficulty coping with both the loss of political sovereignty to the British and of economic sovereignty to the Chinese. By the early 20th century it seemed possible that the Malays would become a minority in their own country. The Sultans, who were seen as collaborators with both the British and the Chinese, lost some of their traditional prestige, particularly among the increasing number of Malays with a western education, but the mass of rural Malays continued to revere the Sultans and their prestige was thus an important prop for colonial rule. A small class of Malay nationalist intellectuals began to emerge during the early 20th century, and there was also a revival of Islam in response to the perceived threat of other imported religions, particularly Christianity. In fact few Malays converted to Christianity, although many Chinese did. The northern regions, which were less influenced by western ideas, became strongholds of Islamic conservatism, as they have remained. The one consolation to Malay pride was that the British allowed them a virtual monopoly of positions in the police and local military units, as well as a majority of those administrative positions open to non-Europeans. While the Chinese mostly built and paid for their own schools and colleges, importing teachers from China, the colonial government fostered education for Malays, opening Malay College in 1905 and creating the Malay Administrative Service in 1910. (The college was dubbed �Bab ud-Darajat� � the Gateway to High Rank.) A Malay Teachers College followed in 1922, and a Malay Women�s Training College in 1935. All this reflected the official British policy that Malaya belonged to the Malays, and that the other races were but temporary residents. This view was increasingly out of line with reality, and contained the seeds of much future trouble. In the years before World War II, the British neglected constitutional development in Malaya. Following their usual policy of indirect rule, they were concerned to prop up the authority of the Sultans and to discourage any talk of Malaya as a united or self-governing country. There were no moves to give Malaya a unitary government, and in fact in 1935 the position of Resident-General of the Federated States was abolished, and its powers decentralised to the individual states. With their usual tendency to racial stereotyping, the British regarded the Malays as amiable but unsophisticated and rather lazy, incapable of self-government, although making good soldiers under British officers. They regarded the Chinese as clever but dangerous � and indeed during the 1920s and �30s, reflecting events in China, the Chinese Nationalist Party (the Kuomintang) and the Chinese Communist Party built rival clandestine organisations in Malaya, leading to regular disturbances in the Chinese towns. The British saw no way that Malaya�s disparate collection of states and races could become a nation, let alone an independent one. [edit] War and Emergency The outbreak of war in the Pacific in December 1941 found the British in Malaya completely unprepared. During the 1930s, anticipating the rising threat of Japanese naval power, they had built a great naval base at Singapore, but never anticipated an invasion of Malaya from the north. Because of the demands of the war in Europe, there was virtually no British air capacity in the Far East. The Japanese were thus able to attack from their bases in French Indo-China with impunity, and despite stubborn resistance from British, Australian and Indian forces, they overran Malaya in two months. Singapore, with no landward defences, no air cover and no water supply, was forced to surrender on February 15, 1942, doing irreparable damage to British prestige. British North Borneo and Brunei were also occupied. The Japanese had a racial policy just as the British did. They regarded the Malays as a colonial people liberated from British imperialist rule, and fostered a limited form of Malay nationalism, which gained them some degree of collaboration from the Malay civil service and intellectuals. (Most of the Sultans also collaborated with the Japanese, although they maintained later that they had done so unwillingly.) The occupiers regarded the Chinese, however, as enemy aliens, and treated them with great harshness: during the so-called sook ching (purification through suffering), up to 40,000 Chinese in Malaya and Singapore were killed. Chinese businesses were expropriated and Chinese schools closed. Not surprisingly the Chinese, led by the Malayan Communist Party (MCP), became the backbone of the Malayan People�s Anti-Japanese Army (MPAJA), which with British assistance became the most effective resistance force in the occupied Asian countries. But the Japanese also offended Malay nationalism by allowing their ally Thailand to re-annex the four northern states they had surrendered to Britain in 1909. The loss of Malaya�s export markets soon produced mass unemployment which affected all races and made the Japanese increasingly unpopular. The Malayans were thus on the whole glad to see the British back in 1945, but things could not be as they were before the war. Britain was bankrupt and the new Labour government was keen to withdraw its forces from the East as soon as possible. Colonial self-rule and eventual independence were now British policy. The tide of colonial nationalism sweeping through Asia soon reached Malaya. But most Malays were more concerned with defending themselves against the Chinese than with demanding independence from the British � indeed their immediate concern was that the British not leave and abandon the Malays to the armed Communists of the MPAJA, which was the largest armed force in the country. During the last year of the war there had been armed clashes between Chinese and Malays, and the returning British found a country on the brink of civil war. In 1946 the British announced plans for a Malayan Union, which would turn the Federated and Unfederated Malay States, plus Penang and Melaka (but not Singapore), into a unitary state, with a view to independence within a few years. There would be a common Malayan citizenship regardless of race. The Malays were horrified at this recognition that the Chinese and Indians were now to be a permanent and equal part of Malaya�s future, and vowed their opposition to the plan. The Sultans, who had initially supported it, backed down and placed themselves at the head of the resistance. In 1946 the United Malays National Organisation (UMNO) was founded by Malay nationalists led by Dato Onn bin Jaafar, the Chief Minister of Johore. UMNO favoured independence for Malaya, but only if the new state was run exclusively by the Malays. Faced with implacable Malay opposition, the British dropped the plan. Meanwhile the Communists were moving towards open insurrection. The MPAJA had been disbanded in December 1945, and the MCP organised as a legal political party, but the MPAJA�s arms were carefully stored for future use. The MCP policy was for immediate independence with full equality for all races. This meant it recruited very few Malays. The Party�s strength was in the Chinese-dominated trade unions, particularly in Singapore, and in the Chinese schools, where the teachers, mostly born in China, saw the Communist Party of China as the leader of China�s national revival. In March 1947, reflecting the international Communist movement�s �turn to left� as the Cold War set in, the MCP leader Lai Tek was purged and replaced by the veteran MPAJA guerilla leader Chin Peng, who turned the party increasingly to direct action. In July, following a string of assassinations of plantation managers, the colonial government struck back, declaring a State of Emergency, banning the MCP and arresting hundreds of its militants. The Party retreated to the jungle and formed the Malayan Peoples� Liberation Army, with about 3,000 men under arms, almost all Chinese. The Malayan Emergency involved six years of bitter fighting across the Malayan Peninsula. The British strategy, which proved ultimately successful, was to isolate the MCP from its support base by a combination of economic and political concessions to the Chinese and the resettlement of Chinese squatters into �New Villages� in �white areas� free of MCP influence. The effective mobilisation of the Malays against the MCP was also an important part the British strategy. From 1949 the MCP campaign lost momentum and the number of recruits fell sharply. Although the MCP succeeded in assassinating the British High Commissioner, Sir Henry Gurney, in October 1951, this turn to �terrorist� tactics alienated many moderate Chinese from the Party. The arrival of Lt-Gen Sir Gerald Templer as British commander in 1952 was the beginning of the end of the Emergency. Templer invented the techniques of counter-insurgency warfare in Malaya and applied them ruthlessly. [edit] Towards Malaysia Chinese reaction against the MCP was shown by the formation of the Malayan Chinese Association (MCA) in 1949 as a vehicle for moderate Chinese political opinion. Its leader, Tan Cheng Lock, favoured a policy of collaboration with UMNO to win Malayan independence on a policy of equal citizenship, but with sufficient concessions to Malay sensitivities to ease nationalist fears. Tan formed a close collaboration with Tunku (Prince) Abdul Rahman, the Chief Minister of Kedah and from 1951 successor to Datuk Onn as leader of UMNO. Since the British had announced in 1949 that Malaya would soon become independent whether the Malayans liked it or not, both leaders were determined to forge an agreement their communities could live with as a basis for a stable independent state. The UMNO-MCA Alliance (which was later joined by the Malayan Indian Congress (MIC)), won convincing victories in local and state elections in both Malay and Chinese areas between 1952 and 1955. The introduction of elected local government was another important step in defeating the Communists. After Joseph Stalin�s death in 1953, there was a split in the MCP leadership over the wisdom of continuing the armed struggle. Many MCP militants lost heart and went home, and by the time Templer left Malaya in 1954 the Emergency was over, although Chin Peng led a diehard group that lurked in the inaccessible country along the Thai border for many years. The Emergency left a lasting legacy of bitterness between Malays and Chinese. During 1955 and 1956 UMNO, the MCA and the British hammered out a constitutional settlement for an independent Malaya. UMNO conceded the principle of equal citizenship for all races. In exchange, the MCA agreed that Malaya�s head of state would be drawn from the ranks of the Malay Sultans, that Malay would be the official language, and that Malay education and economic development would be promoted and subsidised. In effect this meant that Malaya would be run by the Malays, particularly since they continued to dominate the civil service, the army and the police, but that the Chinese and Indians would have proportionate representation in the Cabinet and the parliament, would run those states where they were the majority, and would have their economic position protected. The difficult issue of who would control the education system was deferred until after independence. This came on August 31, 1957, when Tunku Abdul Rahman became the first Prime Minister of independent Malaya. This left the unfinished business of the other British-ruled territories in the region. After the Japanese surrender the Brooke family and the British North Borneo Company gave up their control of Sarawak and Sabah respectively, and these became British Crown Colonies. They were much less economically developed than Malaya, and their local political leaderships (who were mainly Christian) were too weak to demand independence, despite the considerable cultural differences between the two territories and Malaya. Singapore, with its large Chinese majority, achieved autonomy in 1955, and in 1959 the young socialist leader Lee Kuan Yew became Prime Minister. The Sultan of Brunei remained as a British client in his oil-rich enclave. Between 1959 and 1962 the British government orchestrated complex negotiations between these local leaders and the Malayan government, leading in 1962 to an agreement to form a federal state called Malaysia. Singapore joined only on the guarantee of certain conditions, and Brunei decided to stay out. The Federation of Malaysia was officially inaugurated in September 1963. The most violent objections came from Malaysia�s neighbours. Indonesian President Sukarno, backed by the powerful Communist Party of Indonesia (PKI), chose to regard Malaysia as a neo-colonialist plot against his country, and backed a Communist insurgency in Sarawak, mainly involving elements of the local Chinese community. Indonesian irregular forces were infiltrated into Sarawak, where they were contained by Malaysian and British Commonwealth forces. This period of �Confrontation� lasted until 1965, when the army coup in Jakarta ended Sukarno�s rule and destroyed the PKI. Under Sukarno�s successor, Suharto, Indonesian-Malaysian relations improved. At the same time Filipino President Diosdado Macapagal revived the long-dormant Filipino claim to Sabah, once part of the Sultanate of Sulu. This claim was mostly to do with Filipino domestic politics. In 1966 the new president, Ferdinand Marcos, dropped the claim and recognized Malaysia. [edit] Problems of independence The Depression of the 1930s, followed by the outbreak of the Sino-Japanese War, had the effect of ending Chinese emigration to Malaya, which stabilised the demographic situation and ended the prospect of the Malays becoming a minority in their own country. At the time of independence in 1959, the Malays were 55% of the population, the Chinese 35% and the Indians 10%. Since the Malays have until recently had a higher birth rate, the proportion of Malays has increased since independence � by 2000 it was over 60 percent. This equation was upset by the inclusion of Singapore, which increased the Chinese proportion to close to 40%. Both UMNO and the MCA were nervous about the possible appeal of Lee's People's Action Party (then seen as a radical socialist party) to voters in Malaya, and tried to organise a party in Singapore to challenge Lee's position there. Lee in turn threatened to run PAP candidates in Malaya at the 1964 federal elections, despite an earlier agreement that he would not do so (see PAP-UMNO Relations). This provoked Tunku Abdul Rahman to demand that Singapore withdraw from Malaysia, which it did on August 7, 1965. The most vexed issues of independent Malaysia were education and the disparity of economic power among the ethnic communities. Since there was no effective opposition party, these issues were contested mainly within the coalition government, which won all but one seat in the first post-independence Malayan Parliament. The two issues were related, since the Chinese advantage in education played a large part in maintaining their control of the economy, which the UMNO leaders were determined to end. The MCA leaders were torn between the need to defend their own community�s interests and the need to maintain good relations with UMNO. This produced a crisis in the MCA in 1959, in which a more assertive leadership under Lim Chong Eu defied UMNO over the education issue, only to be forced to back down when Tunku Abdul Rahman threatened to break up the coalition. The Education Act of 1961 put UMNO�s victory on the education issue into legislative form. Henceforward Malay and English would be the only teaching languages in secondary schools, and state primary schools would teach in Malay only. Although the Chinese and Indian communities could maintain their own Mandarin and Tamil-language primary schools, all their students were required to learn Malay, and to study an agreed �Malayan curriculum.� Most importantly, the entry exam to the University of Malaya (which moved from Singapore to Kuala Lumpur in 1963) would be conducted in Malay, even though most teaching at the university was in English until the 1970s. This had the effect of excluding many Chinese students. At the same time Malay schools were heavily subsidised, and Malays were given preferential treatment. This obvious defeat for the MCA greatly weakened its support in the Chinese community. At the time of independence Malaya had great economic advantages. It was among the world�s leading producers of three valuable commodities, rubber, tin and palm oil, and also a significant iron ore producer. These export industries gave the Malayan government a healthy surplus to invest in industrial development and infrastructure projects. Like other developing nations in the 1950s and �60s, Malaya (and later Malaysia) placed great stress on state planning, although UMNO was never a socialist party. The First and Second Malayan Plans (1956-60 and 1961-65 respectively) stimulated economic growth through state investment in industry and repairing infrastructure such as roads and ports, which had been damaged and neglected during the war and the Emergency. The government was keen to reduce Malaya�s dependence on commodity exports, which put the country at the mercy of fluctuating prices. The government was also aware that demand for natural rubber was bound to fall as the production and use of synthetic rubber expanded. Since a third of the Malay workforce worked in the rubber industry it was important to develop alternative sources of employment. Competition for Malaya�s rubber markets meant that the profitability of the rubber industry increasingly depended on keeping wages low, which perpetuated rural Malay poverty. As in education, the UMNO government�s unspoken agenda in the field of economic development was to shift economic power away from the Chinese and towards the Malays. The two Malayan Plans, and the First Malaysian Plan (1966-70), directed resources heavily into developments which would benefit the rural Malay community, such as village schools, rural roads, clinics and irrigation projects. Several agencies were set up to enable Malay smallholders to upgrade their production and increase their incomes. The Federal Land Development Authority (FELDA) helped many Malays buy farms or upgrade ones they already owned. The state also provided a range of incentives and low-interest loans to help Malays start businesses, and government tendering systematically favoured Malay companies, leading many Chinese-owned businesses to �Malayanise� their management. All this certainly tended to reduce to gap between Chinese and Malay standards of living, although some argued that this would have happened anyway as Malaysia�s trade and general prosperity increased.

[edit] The crisis of 1969 The collaboration of the MCA and the MIC in these policies weakened their hold on the Chinese and Indian electorates. At the same time, the effects of the government�s affirmative action policies of the 1950s and �60s had been to create a discontented class of educated but underemployed Malays. This was a dangerous combination, and led to the formation of a new party, the Malaysian People�s Movement (Gerakan Rakyat Malaysia) in 1968. Gerakan was a deliberately non-communal party, bringing in Malay trade unionists and intellectuals as well as Chinese and Indian leaders. At the same time, an Islamist party, the Islamic Party of Malaysia (PAS) and a Chinese socialist party, the Democratic Action Party (DAP), gained increasing support, at the expense of UMNO and the MCA respectively. At the May 1969 federal elections, the UMNO-MCA-MIC Alliance polled only 48 percent of the vote, although it retained a majority in the legislature. The MCA lost most of the Chinese-majority seats to Gerakan or DAP candidates. The result was anti-government demonstrations by Chinese in Kuala Lumpur, provoking a Malay backlash and leading rapidly to riots and inter-communal violence in which about 6,000 Chinese homes and businesses were burned and hundreds of people killed. The government declared a state of emergency, and a National Operations Council, headed by the Deputy Prime Minister, Tun Abdul Razak, took power from the government of Tunku Abdul Rahman, who in September 1970 was forced to retire in favour of Abdul Razak. Using the Emergency-era Internal Security Act (ISA), the new government suspended Parliament and political parties, imposed press censorship and placed severe restrictions on political activity. The ISA gave the government power to intern any person for indefinitely without trial. These powers were widely used to silence the government�s critics, and have never been repealed. The Constitution was changed to make illegal any criticism, even in Parliament, of the Malaysian monarchy, the special position of Malays in the country, or the status of Malay as the national language. In 1971 Parliament reconvened, and a new government coalition, the National Front (Barisan Nasional), took office. This included UMNO, the MCA, the MIC, the much weakened Gerakan, and regional parties in Sabah and Sarawak. The DAP was left outside as the only significant opposition party. The PAS also joined the Front but was expelled in 1977. Abdul Razak held office until his death in 1976. He was succeeded by Datuk Hussein Onn, the son of UMNO�s founder Onn Jaafar, and then by Tun Dr Mahathir bin Mohamad, who had been Education Minister since 1971, and who held power for 22 years. During these years policies were put in place which led to the rapid transformation of Malaysia�s economy and society. [edit] Modern Malaysia In 1970 75 percent of Malaysians living below the poverty line were Malays, the majority of Malays were still rural workers, and Malays were still largely excluded from the modern economy. The government�s response was the New Economic Policy of 1971, which was to implemented through a series of four five-year plans from 1971 to 1990. The plan had two objectives: the elimination of poverty, particularly rural poverty, and the elimination of the identification between race and economic function. This latter policy was understood to mean a decisive shift in economic power from the Chinese to the Malays. Poverty was tackled through an agricultural policy which resettled 250,000 Malays on newly cleared farmland, more investment in rural infrastructure, and the creation of free trade zones in rural areas to create new manufacturing jobs. During the 1970s and �80s rural poverty did decline, particularly in the Malayan Peninsula, but critics of the government�s policy contend that this was mainly due to the growth of overall national prosperity (due in large part to the discovery of important oil and gas reserves) and migration of rural people to the cities rather than to state intervention. Little was done to improve the living standards of the low-paid workers in plantation agriculture, although this group steadily declined as a proportion of the workforce. By 1990 the poorest parts of Malaysia were rural Sabah and Sarawak, which lagged significantly behind the rest of the country. These years saw rapid growth in Malaysian cities, particularly Kuala Lumpur, which became a magnet for immigration both from rural Malaya and from poorer neighbours such as Indonesia, Bangladesh, Thailand and the Philippines. Urban poverty became a problem for the first time, with shanty towns growing up around the cities. The second arm of government policy, driven mainly by Mahathir first as Education Minister and then as Prime Minister, was the transfer of economic power to the Malays. Mahathir greatly expanded the number of secondary schools and universities throughout the country, and enforced the policy of teaching in Malay rather than English. This had the effect of creating a large new Malay professional class. It also created an unofficial barrier against Chinese access to higher education, since few Chinese are sufficiently fluent in Malay to study at Malay-language universities. Chinese families therefore sent their children to universities in Singapore, Australia, Britain or the United States � by 2000, for example, 60,000 Malaysians held degrees from Australian universities. This had the unintended consequence of exposing large numbers of Malaysians to life in Western countries, creating a new source of discontent. Mahathir also greatly expanded educational opportunities for Malay women � by 2000 half of all university students were women. To find jobs for all these new Malay graduates, the government created several agencies for intervention in the economy. The most important of these were PERNAS (National Corporation Ltd), PETRONAS (National Petroleum Ltd), and HICOM (Heavy Industry Corporation of Malaysia), which not only directly employed many Malays but also invested in growing areas of the economy to create new technical and administrative jobs which were preferentially allocated to Malays. As a result, the share of Malay equity in the economy rose from 1.5 percent in 1969 to 20.3 percent in 1990, the percentage of businesses of all kinds owned by Malays rose from 39 percent to 68 percent. This latter figure was deceptive because many businesses that appeared to be Malay-owned were still indirectly controlled by Chinese, but there is no doubt that the Malay share of the economy has considerably increased. The Chinese remain disproportionately powerful in Malaysian economic life, but by 2000 the distinction between Chinese and Malay business was fading as many new corporations, particularly in growth sectors such as information technology, were owned and managed by people from both ethnic groups. Malaysia�s rapid economic progress since 1970, which was only temporarily disrupted by the Asian financial crisis of 1997, has not been matched by change in Malaysian politics. The repressive measures passed in 1970 remain in place. Malaysia has had regular elections since 1974, and although campaigning is reasonably free at election time, it is in effect a one-party state, with the UMNO-controlled National Front usually winning nearly all the seats, while the DAP wins some Chinese urban seats and the PAS some rural Malay ones. Since the DAP and the PAS have diametrically opposed policies, they have been unable to form an effective opposition coalition. There is almost no criticism of the government in the media and public protest remains severely restricted. The ISA continues to be used to silence dissidents, and the members of the UMNO youth movement are deployed to physically intimidate opponents. Under Mahathir�s long Prime Ministership (1981-2003), Malaysia�s political culture became increasingly authoritarian, culminating in the dismissal and imprisonment on trumped-up charges of the Deputy Prime Minister, Anwar Ibrahim, in 1997 after an internal dispute within the government. The complicity of the judiciary in this piece of persecution was seen as a particularly clear sign of the decline of Malaysian democracy. The Anwar affair led to the formation of a new party, the People's Justice Party , or Keadilan, led by Anwar�s wife, Dr Wan Azizah Wan Ismail. At the 1999 elections Keadilan formed a coalition with the DAP and the PAS known as the Alternative Front (Barisan Alternatif). The result of this was that the PAS won a number of Malay seats from UMNO, but many Chinese voters disapproved of this unnatural alliance with the Islamist PAS, causing the DAP to lose many of its seats to the MCA, including that if its veteran leader, Lim Kit Siang. Wan Aziza won her husband�s former constituency but otherwise Keadilan made little impact. Mahathir retired in 2003, and his successor, Dato Seri Abdullah Ahmad Badawi, released Anwar and allowed him to go abroad, which was seen as a portent of a mild liberalisation. At the 2004 election, the National Front led by Abdullah has a massive victory, virtually wiping out the PAS and Keadilan, although the DAP recovered the seats it had lost in 1999. This victory was seen as the result mainly of Abdullah�s personal popularity and the strong recovery of Malaysia�s economy, which has lifted the living standards of most Malaysians to almost �first world� standards. Malaysia�s objective is now to become a fully developed country by 2020, and this seems quite achievable. It leaves unanswered, however, the question of when and how Malaysia will acquire a first world political system (a multi-party democracy, a free press, an independent judiciary and the restoration of civil and political liberties)


Sejak tahun 1844 Johor menjadi sebuah negeri Melayu yang dapat mengawal orang-orang Cina yang jumlahnya lebih ramai dari orang Melayu melalui Sistem Kangcu. Pada 9 Oktober 1844, Temenggung Daeng Ibrahim, Pemerintahan Kerajaan Johor telah mengeluarkan Surat Sungai yang pertama kepada seorang pekebun Cina bernama Lau Lib Keng. Dengan ini maka bermulalah penghijrahan orang-orang Cina dari Singapura ke Johor dan bermulalah penanaman gambir dan lada hitam secara komersial di Tanah Melayu. Corak pentadbiran Kerajaan Johor ke atas pekebun-pekebun Cina ini kemudiannya dikenali sebagai Sistem Kangcu. Kangcu adalah perkataan Teochiew yang bererti Ketua Petempatan Cina, manakala Kerajaan Johor menggunakan istilah Tuan Sungai. Surat Sungai yang pertama ini menyatakan bahawa "Ungku Temenggung Seri Maharaja memberi surat tanda keterangan kepada orang Cina yang hendak berkebun dalam tanah Johor". Di dalam Surat Sungai itu juga dijelaskan bahawa Tuan Sungai mesti membayar cukai kepada Ungku Temenggung. Jika dijelaskan bagi tempoh tiga tahun, Tuan Sungai tersebut akan menerima hukuman yang berat. Di samping itu juga seorang Tuan Sungai mesti mematuhi beberapa peraturan lain. Peraturan-peraturan ini terkandung di dalam beberapa dokumen seperti Surat Jual-beli, Surat Pajak dan Surat Tauliah. Dokumen yang penting ialah Surat Tauliah yang menggariskan 17 undang-undang mengenai kuasa dan tanggungjawab tiap-tiap Tuan Sungai. Mulai dari Surat Sungai yang pertama pada 1844 hingga tahun-tahun 1860-an penanaman gambir dan lada hitam telah berkembang dengan pesat di negeri Johor. Dalam tahun 1862 sebanyak 37 Surat Sungai telah dikeluarkan oleh Kerajaan Johor. Dengan itu Johor telah menjadi pengeluar gambir dan lada hitam yang terkemuka di Nusantara mendahului Singapura dan Kepulauan Riau. Perkembangan yang pesat ini adalah disebabkan oleh tiga faktor penting. Pertama pengeluaran gambir dan lada hitam di Singapura dan Kepulauan Riau telah merosot dengan teruknya. Kedua, pemerintahan Inggeris di Singapura mula niengenakan cukai tanah yang tinggi dan kerana kekurangan tanah di pulau yang kecil itu. Sebaliknya Johor masih mempunyai kawasan hutan yang luas yang belum pernah diteroka. Ketiga, permintaan untuk gambir telah meningkat di Eropah. Walaupun Surat Sungai yang pertama itu hanya merupakan dokumen yang sederhana dan ringkas, ia merupakan satu pembaharuan dalam sistem pentadbiran tradisional negeri Melayu di abad ke-19. Buruh-buruh Cina yang mengusahakan ladang gambir dan lada hitam diletakkan di bawah kuasa Kangcu atau ketua Sungai yang dilantik oleh kerajaan Johor. Sistem pengurusan orang Cina cara ini telah menyelamatkan Johor dari 'huru-hara' dan membolehkan Johor menjadi pengeluar gambir dan lada hitam terbaik di dunia. Dalam sistem perladangan cara ini juga membuktikan adanya unsur 'usaha-sama' (jont venture) antara pembesar Melayu dan pelabur modal Cina .

Artikel di atas bukan milik kami. Haraf maklum. Kami tidak mempunyai simpanan data kredit/link artikel asal. Jika terjumpa artikel yang sama di dalam laman web/blog yang lain, sila maklumkan kepada kami menggunakan petak komen di bawah.

Iklan : Dapatkan info-info menarik daripada kami Almyras.my
           Dapatkan domain dot com (.com) hanya RM26 setahun!
           Domain dot my (.my) lambang kita warga Malaysia!